Λουκάς Γ. Αναγνωστόπουλος, Οι μύθοι του χτες και οι άνθρωποι του σήμερα, εκδ. Γράφημα

 

Ένα πόνημα που ακροβατεί μεταξύ παρόντος και παρελθόντος, μεταξύ Μυθολογίας, Ιστορίας, αλλά και απεικόνισης της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας, υπογράφει ο Λουκάς Αναγνωστόπουλος, ποιητής, συγγραφέας και απόφοιτος της ΑΣΟΕΕ με τίτλο «Οι μύθοι του χτες και οι άνθρωποι του σήμερα». Ο Λουκάς Αναγνωστόπουλος συνδυάζει την παράθεση ιστορικών και μυθολογικών γνώσεων με την οξυδερκή παρατήρηση της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας και καταφέρνει να ανακαλύψει τις αναλογίες που υπάρχουν μεταξύ των αρχαίων ελληνικών μύθων και της σύγχρονης ελληνικής –και όχι μόνο- πραγματικότητας.

 

Η αλήθεια είναι ότι οι αρχαίοι ελληνικοί μύθοι είναι πάντοτε επίκαιροι. Πώς ακριβώς όμως συνδέεται ένας συγκεκριμένος μύθος των αρχαίων Ελλήνων με τη σύγχρονη ελληνική πολιτική, κοινωνική, εκπαιδευτική και οικονομική πραγματικότητα; Αυτήν ακριβώς τη σύνδεση επιχειρεί να καταδείξει ο Αναγνωστόπουλος μέσα την παράθεση τριών γνωστών μύθων: εκείνον του Σίσυφου, του Προμηθέα και του Ταντάλου. Ο συγγραφέας υποστηρίζει-και δικαίως-ότι ο σύγχρονος άνθρωπος παρουσιάζει χαρακτηριστικά και από τους τρεις αυτούς μυθολογικούς ήρωες.

 

Πρώτα ο συγγραφέας εξετάζει τον μύθο του Σίσυφου, ο οποίος είχε καταδικαστεί από τον Δία να σπρώχνει αιωνίως μία πελώρια κοτρώνα στην κορυφή ενός λόφου η οποία όμως κατρακυλούσε πάντοτε πίσω. Ο συγγραφέας αναλαμβάνει να μας πείσει παραθέτοντας πειστικότατα επιχειρήματα ότι ο σύγχρονος άνθρωπος έχει μέσα του το ανολοκλήρωτο που περικλείει ο μύθος του Σίσυφου. Μήπως η οικονομία μας δεν κάνει συνέχεια αυτό το πισωγύρισμα ακόμη και στις μέρες μας;

 

Στη συνέχεια ο συγγραφέας ασχολείται με τον Προμηθέα που κρύβει μέσα του ο σημερινός άνθρωπος, που είναι ικανός να πράξει τόσο το καλό, όσο και το κακό. Διότι τελικά πάντοτε η γνώση έχει και ένα τίμημα. Όπως είχε για τον Προμηθέα, έτσι έχει και για τον σύγχρονο άνθρωπο. Εδώ ο Αναγνωστόπουλος ασχολείται διεξοδικά με τη βία που ασκεί η εξουσία στον πολίτη, αλλά και με το πρόβλημα της εκπαίδευσης στη χώρα μας και με τις χρόνιες παθογένειές της, προβαίνοντας σε μία εύλογη αναλογία του χτες με το σήμερα.

 

Ο τρίτος και τελευταίος μύθος που παραθέτει ο Αναγνωστόπουλος στο βιβλίο του είναι ο μύθος του Ταντάλου που είχε καταδικαστεί, εξαιτίας της απληστίας του σε αιώνια πείνα και δίψα. Μήπως όμως και ο σύγχρονος άνθρωπος δεν είναι το ίδιο άπληστος; Μήπως εξάλλου σήμερα οι φτωχοί δεν γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι; Όλοι μας επομένως, κρύβουμε μέσα μας έναν Σίσυφο, έναν Προμηθέα και έναν Τάνταλο.

 

Ο λόγος που χρησιμοποιεί ο Αναγνωστόπουλος είναι πηγαίος και αυθόρμητος και ενίοτε δηκτικός. Πληροφορεί τον αναγνώστη χωρίς να καταφεύγει σε επιτηδευμένες τεχνικές επίδειξης γνώσεων και παραθέτει απλά και ταπεινά τη γνώμη του για ορισμένα θέματα καίριας σημασίας της εποχής μας στη χώρα μας, όπως την οικονομία, την εκπαίδευση και τις μεγάλες κοινωνικές ανισότητες. Μάλιστα, προβαίνει και στην αντικειμενική καταγραφή των πρόσφατων πολιτικών γεγονότων προκειμένου να αποδείξει τη σύνδεση μεταξύ της αρχαιότητας και του σήμερα. Θα διαπιστώσουμε, επομένως, και εμείς ότι οι άνθρωποι παραμένουν τελικά ίδιοι και απαράλλαχτοι στον διάβα των αιώνων. Τα χαρακτηριστικά τους παραμένουν τα ίδια και όλοι μας έχουμε μέσα μας πάντοτε τόσο το μεγαλείο όσο μια τον όλεθρο. Το ζητούμενο είναι να αξιοποιούμε όλοι τις δυνάμεις μας αφήνοντας ένα θετικό πρόσημο συνολικά πίσω μας στον πλανήτη όταν ολοκληρωθεί ο επίγειος κύκλος της ζωής μας.

 

Συμπερασματικά, τέτοιου είδους βιβλία όπως το παρόν πόνημα του Αναγνωστόπουλου, αποδεικνύουν απερίφραστα τη διαρκή γοητεία και διαχρονικότητα των αρχαίων ελληνικών μύθων.