Χρήστος Δημ. Κρανιώτης-Δέκα χρόνια δρόμος, εκδ. Δίαυλος

Ένα μυθιστόρημα ενηλικίωσης καταθέτει ο μυθιστοριογράφος από την Ήπειρο, Χρήστος Δημ. Κρανιώτης, με μία υπόθεση η οποία εκτυλίσσεται από το 1965 μέχρι και το 1975. Το πολυσέλιδο πόνημά του, το πρώτο στον χώρο της λογοτεχνίας, έχει τίτλο «Δέκα χρόνια δρόμος» και διαδραματίζεται στην Αθήνα της εποχής προ της χούντας, κατά την περίοδο της δικτατορίας των Συνταγματαρχών, αλλά και κατά τη Μεταπολίτευση.

 

Το βιβλίο θα ενθουσιάσει τους λάτρεις της καλής λογοτεχνίας, ιδίως εκείνων που αρέσκονται να διαβάζουν μυθιστορήματα ενηλικίωσης, αλλά και τους λάτρεις των μυθιστορημάτων εποχής και του ιστορικού μυθιστορήματος, αφού είναι πλούσιο σε ιστορικές πληροφορίες οι οποίες παρέχονται στον αναγνώστη με εύληπτο τρόπο, παράλληλα με τις πληροφορίες για τον βίο και την πολιτεία του πρωταγωνιστή Αλέξανδρου, ενός εφήβου με καταγωγή από ένα κεφαλοχώρι από τα Τζουμέρκα των Ιωαννίνων, ο οποίος βρίσκεται στην Αθήνα εν έτει 1965 για να τελειώσει το τότε εξατάξιο γυμνάσιο, αλλά και να σπουδάσει τελικά, μαθηματικά.

 

Το βιβλίο παρακολουθεί την μετεγκατάσταση του Αλέξανδρου στην Αθήνα, την αποφοίτησή του και την είσοδό του στο Πανεπιστήμιο, μέχρι και την αποφοίτησή του. Για τη μετέπειτα πορεία της ζωής του, ο συγγραφέας παραθέτει απλώς ένα επιμύθιο στο τέλος του βιβλίου. Και είναι λογικό κάτι τέτοιο, αφού πρόθεση του συγγραφέα δεν είναι να αφηγηθεί ολόκληρη τη ζωή του πρωταγωνιστή του, αλλά, αντίθετα, θέλει μονάχα να εστιάσει στη σημαντικότερη περίοδο της ζωής του πρωταγωνιστή του: στην ενηλικίωση.

 

Η περίοδος της πρώτης νεότητας ενός ανθρώπου είναι η περίοδος κατά την οποία ανακαλύπτει τον εαυτό του, η περίοδος της μεταμόρφωσης, θα μπορούσαμε να πούμε από παιδί σε ενήλικα, γι’ αυτό και, μαζί με την παιδική ηλικία, θεωρείται από τις πιο σημαντικές περιόδους της ζωής μας, που διαμορφώνουν τον χαρακτήρα μας.

 

Ο συγγραφέας όμως δεν εστιάζει μονάχα στον πρωταγωνιστή του, τη ζωή του οποίου εξιστορεί, αλλά και στην εποχή του, την οποία επίσης θέλει να περιγράψει με κάθε λεπτομέρεια, ιδιαίτερα την Αθήνα της εποχής της χούντας. Δεν αφήνει τίποτε απέξω. Την αστυφιλία της εποχής και το χάσμα επαρχίας- πρωτεύουσας. Τα στέκια  της Νίκαιας και των Εξαρχείων. Το πανεπιστημιακό κλίμα και την ατμόσφαιρα στα σχολεία της εποχής. Τη λογοτεχνία και τη μουσική της εποχής. Τις εκλογές της νοθείας του 1961. Τα ταραχώδη γεγονότα του 1965 που οδήγησαν στην επιβολή της δικτατορίας. Τη δολοφονία του Λαμπράκη. Το ποδόσφαιρο. Και τέλος το πραξικόπημα του 1967, τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και την πτώση της χούντας.

 

Παράλληλα με αυτά που χαρακτηρίζουν την ίδια την εποχή περιγράφονται στο βιβλίο τα συναισθήματα του Αλέξανδρου που μετοικεί στην πρωτεύουσα. Κατόπιν η μετακόμισή του από τη Νίκαια στα Εξάρχεια. Οι πρώτες νυχτερινές περιπλανήσεις του. Οι φιλίες του με τον Άλκη και με τους υπόλοιπους ήρωες του βιβλίου, άλλοτε στην ίδια ηλικία και άλλοτε μεγαλύτεροι από εκείνον. Η επαφή του με τον κόσμο της μουσικής και της λογοτεχνίας. Οι πρώτες ερωτικές του περιπέτειες, ακόμη και η πρώτη επαφή του με ναρκωτικά.

 

Σε κάποια σημεία το βιογραφικό του συγγραφέα  συναντά εκείνο του πρωταγωνιστή του. Μας είναι, επομένως, δύσκολο να πιστέψουμε ότι το μυθιστόρημα αυτό δεν περιέχει και αυτοβιογραφικά στοιχεία, ενσωματωμένα στη μυθοπλασία του με έντεχνο τρόπο.  Να σημειώσουμε, τέλος, ότι τον πρόλογο  στο μυθιστόρημα αυτό τον υπογράφει ο Δημήτρης Στεφανάκης.