Ρώνη Νικολάου, Το κέντημα, εκδ. Κέδρος

 

Η γυναικεία κακοποίηση  στις μέρες μας έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας. Και η αλήθεια είναι ότι έχει πολλά και διαφορετικά πρόσωπα.  Μία γυναίκα δεν  μπορεί να κακοποιηθεί μονάχα σεξουαλικά και σωματικά, αλλά και λεκτικά, κοινωνικά και ψυχολογικά.  Υπάρχουν, επομένως, πολλές μορφές βίας. Με αυτές ασχολείται η Ρώνη Νικολάου, πρωτεμφανιζόμενη στον χώρο της λογοτεχνίας, στο πρωτόλειο πόνημά της με τίτλο «Το κέντημα».

                Η Ρώνη Νικολάου είναι χημικός τροφίμων και γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Έτρεφε πάντοτε μεγάλη αγάπη για το γράψιμο και, γράφοντας το συγκεκριμένο βιβλίο πραγματοποίησε ένα μεγάλο παιδικό της όνειρο. Σε αυτό προβαίνει στην αλληγορία ότι η ζωή του κάθενός από εμάς δεν είναι παρά ένα κέντημα πάνω στο οποίο δεν κουραζόμαστε, εμείς οι πρωταγωνιστές της, να κεντάμε κλωστές διαφόρων χρωμάτων. Αυτές, ακολούθως, πλέκονται μεταξύ τους και σχηματίζουν το τόσο ξεχωριστό μωσαϊκό της ζωής του καθενός από εμάς.

Έτσι και η Κασσάνδρα,  η πρωταγωνίστρια του βιβλίου με το δυσοίωνα προφητικό όνομα χρειάστηκε να κεντήσει, αλλά και να ξηλώσει πολλές και διαφορετικού χρώματος κλωστές έως ότου καταφέρει να βάλει τη ζωή της σε μία σειρά και να αγγίξει την ευτυχία, απαλλαγμένη από τα περιττά βάρη του παρελθόντος, από επίμονα φαντάσματα, αλλά και από  τοξικούς ανθρώπους.

Πρωτίστως, κέντησε το εργόχειρό της με την κόκκινη κλωστή. Η κλωστή αυτή στο χρώμα που συμβολίζει το πάθος και την αγάπη, αποτελεί τις αναμνήσεις της από την οικογένεια και την παιδική της ηλικία.  Ακολούθως, στα φοιτητικά της χρόνια η Κασσάνδρα γνώρισε τον Ιάσονα και κέντησε στο πλεκτό της και την πράσινη κλωστή, εκείνη του Ιάσονα. Όμως, ο άνδρας αυτός αποδείχτηκε νάρκισσος και βάρβαρος απέναντί της. Και η Κασσάνδρα όφειλε να απαγκιστρωθεί από αυτόν, προκειμένου να συνεχίσει τη ζωή της, έστω κι αν έκανε κι ένα παιδί μαζί του. Η κίνησή της αυτή δεν θα είναι εύκολη, αλλά θα καταφέρει να ξηλώσει σιγά σιγά την πράσινη κλωστή με τη βοήθεια μιας άλλης: της πορτοκαλί κλωστής, εκείνης που θα υφάνει ο Αλέξανδρος, ο νέος ένοικος της ζωής της, ένας άνδρας πολύ διαφορετικός από τον Ιάσονα, που θα την βοηθήσει να βάλει σε τάξη τη ζωή της και να απαγκιστρωθεί από το παρελθόν. Παράλληλα, η μπλε κλωστή, η  μητρότητα, θα είναι εκείνη που θα καταλάβει, τελικά τον περισσότερο χώρο στο υφαντό της.  Η ροζ κλωστή θα συμβολίζει τη μητέρα της και η καφετιά τον πατέρα της. Και εν τέλει, η πράσινη θα είναι εκείνη που θα πρέπει να ξηλωθεί. Διότι όλες μπλέκονται μεταξύ τους και σχηματίζουν κόμπους-αγκάθια, που θα πρέπει να ξηλωθούν.

Αυτή είναι, λοιπόν, η ιστορία της Κασσάνδρας που μας αφηγείται η ίδια η πρωταγωνίστρια δια μέσου της πένας της Νικολάου σε μια αφήγηση που ρίχνει το βάρος στο συναίσθημα και στην προσεκτική απεικόνιση της γυναικείας ψυχολογίας, αλλά και της ψυχής που διαμορφώνεται υπό το βάρος του παρελθόντος και των παιδικών μνημών.

Οι  άλλοι δεν αλλάζουν δυστυχώς. Οπότε, η μόνη λύση, αν δεν μας ικανοποιούν, είναι να τους απομακρύνουμε εμείς οι ίδιοι από τις ζωές μας. Δεν πρέπει, λοιπόν, ποτέ να αγνοούμε τα προειδοποιητικά σημάδια, όσο είναι καιρός. Αυτό είναι, εν ολίγοις, το μήνυμα που θέλει να μας περάσει η συγγραφέας με το πρώτο της αυτό μυθιστόρημα.