Έφη Μόρδου, Πρώτη φορά μαμά, εκδ. γραφή

 

 

Το να διαβεί κάποιος το κατώφλι της μητρότητας -ή και της πατρότητας αντίστοιχα-να γίνει, δηλαδή, γονιός, είναι, αναντίρρητα, μία από τις μεγαλύτερες αλλαγές που θα βιώσει κάποιος άνθρωπος κατά τη διάρκεια της ζωής του-για να μην πούμε η μεγαλύτερη. Φυσικά αυτό ισχύει μόνο για την πρώτη φορά που γίνεται κάποιος γονέας, μετά όλα είναι γνωστά- και κατά συνέπεια μοιάζουν ευκολότερα  στα μάτια μας.

 Για αυτήν ακριβώς την πρώτη φορά που γίνεται κάποια μαμά έρχεται να μας μιλήσει με πηγαίο χιούμορ, αστείρευτη ενέργεια και καλή διάθεση η Έφη Μόρδου. Η Έφη Μόρδου δεν είχε σκοπό να γίνει συγγραφέας. Δεν ήταν κάτι που ονειρευόταν από μικρή. Αυτό το βιβλίο, όμως, της προέκυψε αφότου έζησε την εμπειρία της μητρότητας. Όπως μας λέει στο εισαγωγικό σημείωμα του βιβλίου της, όταν έγινε «Πρώτη φορά μαμά» το 2015, μία τυχαία συνάντηση με έναν πρώην συνάδελφο που θα γινόταν και αυτός πατέρας και ζήτησε τις συμβουλές της, την έκανε να σκεφθεί να φτιάξει ένα προσωπικό ιστολόγιο προκειμένου να αναρτήσει εκεί τις εμπειρίες της από την πρόσφατη γέννηση της κόρης της. Όπως  η ίδια μοιράζεται μαζί μας, έχει έμφυτη μία αγάπη για… λίστες, οπότε ήθελε έναν χώρο στον οποίο να μπορεί να αναρτήσει τις συμβουλές της και να μοιραστεί όλη αυτή τη συμπυκνωμένη γνώση που είχε αποκτήσει με την πρόσφατη καταλυτική εμπειρία της γέννας και της πατρότητας. Και όλα αυτά φυσικά με σκοπό να βοηθήσει τους νέους υποψήφιους γονείς.

Κακά τα ψέματα, όσοι από εμάς είμαστε γονείς γνωρίζουμε πολύ καλά πως όσα πράγματα κι αν μας πουν οι παλιότεροι και οι πιο έμπειροι, όσο πολλά κι αν γνωρίζουμε για το θέμα αυτό, ό, τι κι αν διαβάσουμε, στην πραγματικότητα ποτέ δεν είμαστε έτοιμοι για κάτι τέτοιο, το να γίνουμε δηλαδή μητέρα ή πατέρας. Όποιος το έχει ζήσει καταλαβαίνει πολύ καλά τι εννοώ. Δεν υπάρχει, δηλαδή, περίπτωση να γίνει κάποιος γονιός και να μην αισθανθεί ότι ολόκληρη η ζωή του έρχεται τούμπα, αποκλείεται να μην υπάρξει κάτι που θα τον ξαφνιάσει.

Η Έφη μας λέει πολλά για το θέμα της γονεϊκότητας στο βιβλίο της. Καταθέτει τη δική της προσωπική εμπειρία σχετικά με τον τοκετό, την εγκυμοσύνη, τις πρώτες στιγμές με το μωρό στο σπίτι, τον θηλασμό, τα terrible tows, την πρώτη φορά του παιδιού στο σχολείο, το bulling, τις διακοπές με το παιδί  και ένα σωρό άλλα θέματα ανατροφής και στάσης ζωής στο θέμα της γονεϊκότητας, παραδέχεται, όμως, ευθέως, ότι αυτά που γράφει δεν είναι παρά οι δικές της προσωπικές απόψεις για τα εν λόγω επίμαχα ζητήματα, αυτά που δοκίμασε και της βγήκαν σε καλό και αυτά που η ίδια θεωρεί καλά για τα παιδιά της.  Αλλά, όπως γράφει, υπάρχουν σχεδόν πάντα για κάθε ζήτημα που σχετίζεται με τα παιδιά, δύο εντελώς αντίθετες, μεταξύ τους, απόψεις. Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος στο τι θα ακολουθήσουμε, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε, όμως, είναι να ακολουθούμε το ένστικτό μας. Αυτή είναι και η καλύτερη, θεωρώ, συμβουλή, που περιέχει το βιβλίο. Να ακούμε τους άλλους, να συλλέγουμε και να μαθαίνουμε από τις γνώσεις και τις εμπειρίες τους, αλλά, αντί να ακολουθούμε τυφλά υποδείξεις, να τις φιλτράρουμε και να εμπιστευόμαστε το ένστικτό μας.

Στα θετικά του βιβλίου συγκαταλέγεται το γεγονός ότι η συγγραφέας αποφεύγει τον στείρο διδακτισμό και αρκείται στο να διδάσκει, πολλές φορές, τους αναγνώστες της μέσα από την αφήγηση αστείων και χιουμοριστικών εμπειριών που είχε η ίδια και μας αφηγείται εδώ σε πρώτο ενικό και πληθυντικό πρόσωπο με άφθονο χιούμορ. Αυτές ακριβώς οι ιστορίες είναι που κάνουν το βιβλίο της να ακροβατεί μεταξύ του δοκιμίου και του αυτοβιογραφικού μυθιστορήματος, κάνοντάς το έτσι, πολύ περισσότερο ευανάγνωστο από άλλα σχετικά με το συγκεκριμένο ζήτημα βιβλία.

Η Μόρδου δεν διστάζει να καταρρίψει και πολλούς από τους εξαιρετικά διαδεδομένους μύθους σχετικά με την εγκυμοσύνη, τη γέννα και τα μωρά γενικότερα, όπως για παράδειγμα την άποψη ότι αν έχουμε ζώο στο σπίτι όταν γεννηθεί το μωρό, θα πρέπει να φοβόμαστε ότι αυτό θα του κάνει κάποια στιγμή κακό. Γράφει, λοιπόν, η ίδια για τον γάτο της τον Ερνέστο και τη νεογέννητη κορούλα της τη Δανάη:

«Ο Ερνέστο δεν της επιτέθηκε ούτε μία φορά, δεν της αγρίεψε ποτέ, όσο και να τον τραβολογούσε, δεν την έχει δαγκώσει, γρατζουνίσει, κατασπαράξει. Είναι πολύ όμορφο και υγιές να μεγαλώνουν τα παιδιά με κατοικίδια. Μαθαίνουν ν’ αγαπάνε, μαθαίνουν να μοιράζονται, μαθαίνουν να προστατεύουν. Οι μαμάδες, από την άλλη, σίγουρα μαθαίνουν να χαλαρώνουν. Αν έχετε ζωάκι και περιμένετε παιδί, μην ακούτε καμία Κασσάνδρα. Κι αν δεν έχετε και σκέφτεστε να αποκτήσετε, just do it!»

Παράλληλα, το βιβλίο «ακουμπά» τη σύγχρονη επικαιρότητα στα σημεία που η συγγραφέας θίγει θέματα όπως η ομοφυλοφιλία, η πρόσφατη πανδημία του κορονοϊού, αλλά και το ατύχημα στα Τέμπη. Εν κατακλείδι, εμπειρικές και χρήσιμες συμβουλές, αστεία στιγμιότυπα που θα σας κάνουν να γελάσετε, καμιά φορά μέχρι δακρύων, γλώσσα μεστή και σαφής που καθιστά το κείμενο ευκολοδιάβαστο και μεγάλη θεματική ποικιλία, όλα αυτά είναι που κάνουν το βιβλίο της Έφης Μόρδου μία καλή αναγνωστική πρόταση για όλους: για αυτούς που θα γίνουν γονείς, οπότε και χρειάζονται, αναντίρρητα, συμβουλές, για αυτούς που έχουν μικρά παιδιά, οι οποίοι θέλουν να πλουτίσουν τις σχετικές με την γονεϊκότητα γνώσεις  τους, για αυτούς που είναι πολύ νέοι και όλο αυτό φαντάζει κάτι πολύ μακρινό για αυτούς, αλλά θέλουν να ξέρουν τι τους περιμένει κάποτε, αλλά και, τέλος, για όλους εμάς που τα παιδιά μας μεγάλωσαν και θέλουμε να θυμηθούμε και να αναπολήσουμε τις ευτράπελες και αγαπημένες στιγμές που ζήσαμε όταν ήταν μικρά!