Άννα Βαγενά, Λουλού, μια αληθινή ιστορία, εκδ. Πατάκη

 

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μία μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση-ευτυχώς- στα θέματα των ζώων, των αδέσποτων και μια στροφή στη ζωοφιλία γενικότερα. Αυτό είναι αρκετά σημαντικό, αφού ο άνθρωπος είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσει ότι είναι διαχειριστής αυτού του πλανήτη και όχι δυνάστης-όπως συνήθως συμβαίνει δυστυχώς.

Πολλοί άνθρωποι, επομένως, επιλέγουν να συγκατοικήσουν με τετράποδους φίλους και να απολαύσουν την αγάπη και τη ζεστασιά που οι τελευταίοι προσφέρουν απλόχερα στους ανθρώπους.

            Μία από αυτές τις οικογένειες ήταν και εκείνη της  γνωστής ηθοποιού Άννας Βαγενά και του φημισμένου μουσικοσυνθέτη Λουκιανού Κηλαδόνη, ο οποίος απεβίωσε τον χειμώνα του 2017 σε ηλικία 73 ετών.

            Η οικογένεια του Λουκιανού και της Άννας-το ζευγάρι είχε αποκτήσει δύο κόρες, τη Μαρία και τη Γιασεμή- γνώρισε τη συντροφιά μιας μικρής σκυλίτσας, όσον καιρό ο Λουκιανός ήταν άρρωστος στο σπίτι από την καρδιά του, από το έτος 2012 και μετά δηλαδή. Η σκυλίτσα αυτή, ονόματι με το συνηθισμένο όνομα Λουλού, παίρνει φωνή στο εν λόγω βιβλίο που περιέχει το όνομά της στον τίτλο του -«Λουλού, μια αληθινή ιστορία»- και, δια της πένας της Άννας Βαγενά μας αφηγείται τη ζωή της κοντά στη διάσημη οικογένεια, από τη δική της σκοπιά.

Πώς θα έκρινε η ίδια όλα όσα έβλεπε; Και πώς θα μιλούσε για όλα όσα είδε, αν διέθετε φωνή για να μιλήσει; Τι θα έλεγε για τις θεατρικές περιοδείες της ιδιοκτήτριάς της, για τον μουσικό Κηλαηδόνη, για την άνοδο της Αριστεράς στην εξουσία, της οποίας έγινε μάρτυρας;

Η μικρή αυτή και αυτοβιογραφική νουβέλα αποτελεί μία τρυφερή, εκ βαθέων κατάθεση ψυχής ενός πρώην αδέσποτου που θα συγκινήσει τους αναγνώστες και θα ρίξει μία διαφορετική «κρυφή» ματιά στη ζωή της Άννας και του Λουκιανού. Η γραφή είναι λιτή και αυθόρμητη, όπως ακριβώς θα μας αφηγούταν τη ζωή του ένας σκύλος, αν αποφάσιζε να μιλήσει. Και η γλώσσα του πονήματος δροσερή σαν αύρα και-ενίοτε χιουμοριστική.

Η σκυλίτσα ζει ακόμη σήμερα κοντά στην Άννα, αντιμετωπίζει, όμως, κάποια κινητικά προβλήματα.

            Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια στροφή στη λογοτεχνία της «ζωοφιλίας», τόσο από πλευράς  εκδόσεων όσο και του αναγνωστικού κοινού προς αυτήν. Η λογοτεχνία αυτή είτε δίνει φωνή στα ίδια τα ζώα, στον τρόπο ζωής τους και στις ταλαιπωρίες που συχνά βιώνουν αυτά κοντά στους ανθρώπους, είτε επιλέγουν ως πρωταγωνιστές ή και δευτεραγωνιστές μικρούς τετράποδους φίλους, κυρίως γάτες και σκύλους, αλλά και άλλα ζώα καμιά φορά-προσφάτως έτυχε να διαβάσω βιβλίο με πρωταγωνιστή ένα χταπόδι. Σε αυτό το ρεύμα επομένως, της αποκαλούμενη ζωοφιλικής λογοτεχνίας μπορεί να ενταχθεί και το παρόν πόνημα της Άννας Βαγενά. Συν τοις άλλοις, σήμερα πολλοί γνωστοί ηθοποιοί και μουσικοί επιλέγουν το γράψιμο ως μορφή έκφρασης. Υπάρχει, επομένως, και  αύξηση των αυτοβιογραφικών- ιδίως- βιβλίων που εκδίδονται από καλλιτέχνες στη χώρα μας,  όπως υπάρχει και αύξηση του ενδιαφέροντος του κοινού για τις ζωές μεγάλων προσωπικοτήτων. Η αθωότητα και η αγνότητα των ζώων, δια μέσου της οποίας φωτίζονται, πολλές φορές οι ζωές των μεγάλων προσωπικοτήτων, είναι μία πολύ καλή αφηγηματική τακτική προκειμένου ο αναγνώστης να μάθει λεπτομέρειες και για τον άνθρωπο πίσω από τον καλλιτέχνη, την οικογένειά του, τις συνήθειές του και τα πιστεύω του.