Elle Cosimano, Η Φίνλεϊ Ντόνοβαν τζογάρει, εκδ. Μίνωας

 

 

Οι αστείες περιπέτειες μιας μαμάς-ντετέκτιβ

 

            Οπωσδήποτε, όταν είχαμε γνωρίσει για πρώτη φορά την εξαιρετικά αστεία και συμπαθέστατη ηρωίδα που δημιούργησε η Αμερικανίδα συγγραφέας Elle Cosimano, τη Φίνλεϊ Ντόνοβαν, μας είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση, κυρίως επειδή δεν είχαμε διαβάσει αστυνομικά βιβλία που να συνδυάζουν άριστα το μυστήριο, την οικογενειακή ζωή και το απύθμενο χιούμορ.  Μετά από τέσσερα βιβλία της ίδιας σειράς πλέον, έχουμε κάπως συνηθίσει το γεγονός, αλλά η αλήθεια είναι ότι η Elle Cosimano δεν σταματά ποτέ να μας εκπλήσσει μέσα από την αγαπημένη μας ηρωίδα, τη Φίνλεϊ.

            Θα μπορούσε, άραγε, μία μαμά με δύο μικρά παιδιά να είναι και ντετέκτιβ και να ζήσει τις πιο απίθανες περιπέτειες, τέτοιες σαν αυτές που ζουν οι διάσημοι αστυνομικοί επιθεωρητές; Κι όμως, ναι, θα μπορούσε! Διότι ακόμα και μια απλή και συνηθισμένη γυναίκα, διαζευγμένη και μάνα δύο μικρών παιδιών μπορεί να ζήσει καταστάσεις που δεν φανταζόταν ποτέ!

Στο πρώτο βιβλίο της σειράς, όπου η ΦίνλεΪ Ντόνοβαν σαρώνει, γνωρίσαμε την καταπληκτική αυτή ηρωίδα, τον πρώην άνδρα της τον Στίβεν, τα δύο παιδιά της, την Ντίλια και τον μικρούλη Ζακ, την νταντά της την πληθωρική Βέρο, την αστυνομικίνα αδελφή της, την Τζόρτζια και τον όμορφο ντετέκτιβ Νικ. Στο δεύτερο και στο τρίτο βιβλίο της σειράς, όπου η Φίνλεϊ αντίστοιχα ξαναχτυπά, αλλά και ερωτεύεται συναντήσαμε και πάλι τους ίδιους ήρωες, και το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στο τέταρτο βιβλίο της σειράς, αυτό για το οποίο μιλάμε σήμερα εδώ και στο οποίο η Φίνλεϊ δεν διστάζει να τζογάρει στο καζίνο.

Η Φίνλεϊ ρισκάρει, επομένως, ρίχνει τα ζάρια και φέρνει…. εξάρες, αφού ως γνωστόν η τύχη βοηθά τους τολμηρούς και η Φίνλεϊ κάθε άλλο παρά φοβιτσιάρα είναι. Αντιθέτως, είναι ένα άτομο που δεν φοβάται να ρισκάρει, ούτε αυτή ούτε η πιστή της φίλη και νταντά των παιδιών της, η Βέρο. Και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος για τον οποίον οι δύο φίλες μπλέκουν συνεχώς σε απίθανες περιπέτειες. Για να ακριβολογούμε, όμως, η αλήθεια είναι ότι οι τέσσερις αυτές διαφορετικές περιπέτειες είναι ουσιαστικά μία και το κάθε ένα από τα βιβλία «συνεχίζει» ακριβώς από εκεί που το άφησε η Cosimano στο προηγούμενο βιβλίο της. Το μυστήριο λύνεται, μεν, σε κάθε ένα από τα βιβλία όμως η συγγραφέας με πραγματικά πολύ επιδέξιο τρόπο δημιουργεί ένα νέο μυστήριο προς λύση και αυτό είναι κάθε φορά το θέμα του επόμενου βιβλίου της σειράς. Επομένως, αν κάποιος λάτρης των μυστηρίων θέλει να κατανοήσει πλήρως το φαινόμενο Φίνλεϊ, καλό θα είναι να διαβάσει όλα τα βιβλία της σειράς από την αρχή έτσι ώστε να έχει μία πιο πλήρη εικόνα των αυτοτελών, παρ’ όλα αυτά, βιβλίων.

Αυτή τη φορά, η Φίνλεϊ επισκέπτεται το Ατλάντικ Σίτυ προκειμένου να ανακαλύψει με τη Βέρο τι απέγινε ο παιδικός της έρωτας, ο Χάβι, ο οποίος βρίσκεται σε κίνδυνο-για άλλη μία φορά από τη ρώσικη μαφία. Οι δύο φίλες ήθελαν να ταξιδέψουν μόνες τους, το ταξίδι τους όμως θα γίνει αρκετά πιο περίπλοκο από εκεί που δεν το περιμένουν… Και σαν να μην έφτανε αυτό, στο ταξίδι, που αρχικά ήταν μόνο για κορίτσια, προστίθεται τόσο ο ντετέκτιβ Νικ, όσο και  ο πρώην σύζυγος της Φίνλεϊ…

Εν ολίγοις, πρόκειται για μία ακόμα συναρπαστική περιπέτεια της Φίνλεϊ που θα μας διασκεδάσει, αλλά και θα μας εξάψει την περιέργεια.

Harriet Constable, Η μαέστρος, εκδ. ελληνικά γράμματα

 

            Πόσοι από εμάς γνωρίζουν ότι ο μεγάλος και τρανός συνθέτης, Αντόνιο Βιβάλντι, είχε μία αγαπημένη μαθήτρια στο βιολί, η οποία πιθανότατα να τον βοήθησε και στη σύνθεση κάποιων από τα πιο διάσημα έργα του; Και πόσοι άραγε έχουν ακούσει για τις περίφημες Figlie di coro της Βενετίας, τις διάσημες γυναικείες ορχήστρες που λειτουργούσαν στα φιλανθρωπικά ιδρύματά της, τα Ospedali Grandi;

            Στο Ospedale della Pieta εγκαταλείφθηκε ως βρέφος η Άννα Μαρία ντελα Πιετά το 1695,  εκείνη που έμενε  να γίνει διάσημη βιρτουόζος του βιολιού, αλλά και συνθέτρια. Στο βιβλίο της με τον τίτλο «Η Μαέστρος», η βραβευμένη δημοσιογράφος Harriet Constable μας αφηγείται τη ζωή της, επικεντρωμένη σε μία άγνωστη πτυχή της ιστορίας της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας του Αδρία, αλλά και του διάσημου συνθέτη των «Τεσσάρων εποχών».

Η μητέρα της Άννα Μαρία ήταν μία γυναίκα ελευθέρων ηθών, η οποία είχε απλώς μία άτυχη στιγμή. Φυσικά δεν μπορούσε να κρατήσει το μωρό. Η εγκατάλειψη βρεφών, όμως, έξω από κοινωφελή ιδρύματα, δεν ήταν κάτι διόλου άγνωστο στην Ευρώπη τόσο του Μεσαίωνα, όσο και σε εκείνη των Νεώτερων χρόνων, όσο κι αν μας ξενίζει η τακτική αυτή σήμερα.

Στα Ospedali της Βενετίας, πιο συγκεκριμένα, τα ιδρύματα στα οποία εγκαταλείπονταν μονάχα θηλυκά βρέφη, οι ορφανές μεγάλωναν μέσα σε ένα αυστηρό θρησκευτικό, αλλά και μουσικό περιβάλλον. Παράλληλα με τους αυστηρούς κανόνες ανατροφής που ίσχυαν για όλα τα κορίτσια, την υποχρεωτική συμμετοχή τους στις Λειτουργίες της Καθολικής Εκκλησίας, αλλά και τις απλές καθημερινές αγγαρείες, που κάποιος έπρεπε, όμως, να κάνει, όπως το πλύσιμο, το μαγείρεμα, το κουβάλημα του νερού και άλλες καθημερινές εργασίες, οι ορφανές μάθαιναν, όμως, και μουσική. Πληκτροφόρα όργανα, φλάουτο, όμποε, βιολοντσέλο, βιολί, τραγούδι… Και όποια διέθετε ταλέντο σε κάτι από όλα αυτά και δούλευε σκληρά, μπορούσε να μπει, μετά από κάποιο όριο ηλικίας, στις διάσημες figlie di coro, στην ξακουστή, δηλαδή, ορχήστρα του ιδρύματος, την οποία έρχονταν να ακούσουν ακροατές από όλη την Ευρώπη. Μονάχα σε αυτή την ορχήστρα μπορούσαν τα κορίτσια να ελπίσουν ότι θα αποκτούσαν κάποια ανεξαρτησία και κάποια χρήματα τη ζωή τους. Επομένως, ο ανταγωνισμός μεταξύ των κοριτσιών ήταν εξαιρετικά σκληρός , εφόσον το επίπεδο ήταν πολύ υψηλό και ανά πάσα στιγμή μπορούσε κάποια νέα ταλαντούχα υποψήφια να εκτοπίσει μία άλλη καταξιωμένη μουσικό από τη θέση της. Όσες δεν έπαιζαν στις figlie είχαν την «τύχη» να τις παντρέψουν με όποιον εκδήλωνε ενδιαφέρον για αυτές και να ζήσουν μία ζωή δίχως ανεξαρτησία κοντά του.

Η Άννα Μαρία δείχνει από την ηλικία των οκτώ ετών το ταλέντο της και γίνεται η αγαπημένη μαθήτρια του Βιβάλντι, που διευθύνει τις figle di coro. Η Άννα Μαρία θα κάνει τα πάντα προκειμένου να μπει στην ορχήστρα, να γίνει το πρώτο βιολί, αλλά και να γίνει διάσημη συνθέτρια. Θα τα καταφέρει άραγε; Θα πρέπει στην πορεία αυτή προς την κορυφή να θυσιάσει πολλά, και ιδίως τη φιλία…

Στο πρώτο μέρος του βιβλίου η οκτάχρονη Άννα Μαρία κάνει τα πρώτα της βήματα στο βιολί. Οι φίλες της εδώ παίζουν πρωταρχικό ρόλο στη ζωή της. Στο δεύτερο μέρος, η Άννα Μαρία πετυχαίνει τον στόχο της να μπει στις figlie di coro. Στο τρίτο μέρος του βιβλίου τη συναντάμε πλέον ως συνθέτρια που έχει πληρώσει, πλέον, το τίμημα της μοναξιάς. Και στο τέταρτο και τελευταίο μέρος, η Άννα Μαρία έχει γίνει η μαέστρος, η αρχιμουσικός, η οποία, όμως, δεν παύει να αναζητά τις ρίζες της.

            Ένα βιβλίο γεμάτο με χρώματα, νότες και με τους ήχους των μουσικών οργάνων, το οποίο δεν απευθύνεται μεν, μόνο σε μουσικούς, αλλά είναι βέβαιο ότι θα λατρέψουν οι μουσικοί!

Ιζαμπέλ Αλιέντε, Το όνομά μου είναι Εμίλια ντελ Βάγιε, εκδ. Ψυχογιός

 

 

 

Η αγαπημένη συγγραφέας των βιβλιόφιλων και των ανά τον κόσμο εραστών της λογοτεχνίας, η Λατινοαμερικάνα Ιζαμπέλ Αλιέντε, ξέρει πάντοτε να μας χαρίζει υπέροχες στιγμές με την μοναδική της πένα, δίχως να μας δίνει μάλιστα την αίσθηση ότι επαναλαμβάνεται στα βιβλία της. Κάθε φορά, μάλιστα, καταφέρνει να πληροφορήσει τους Ευρωπαίους αναγνώστες της για ένα θέμα άγνωστο σε αυτούς συνήθως. Έτσι και στο τελευταίο της μυθιστόρημα θα μας ταξιδέψει στη Χιλή των τελών του 19^ου αιώνα και στον φρικτό εμφύλιο πόλεμο που έλαβε χώρα εκεί.

            Η ηρωίδα που δημιουργεί αυτή τη φορά η Αλιέντε είναι μία γυναίκα δυναμική, μια γυναίκα ξεχωριστή και ιδιαίτερη που ήταν πολύ πιο μπροστά από την εποχή της, μια γυναίκα που δούλεψε και πάλεψε πολύ προκειμένου να πραγματοποιήσει όλα της τα όνειρα, αλλά και να αντιμετωπίσει την πατριαρχία και το ανδρικό καταστημένο της εποχής της. Η γυναίκα αυτή, ονόματι Εμίλια ντελ Βάγιε, ήταν Ιρλανδο-χιλιανής καταγωγής και γεννήθηκε στο Σαν Φραντσίσκο το 1866. Την ιστορία της αυτή, την ιστορία της πολυτάραχης ζωής της, μας αφηγείται με το γνωστό φλέγμα της, η Αλιέντε.

Η Εμίλια ήταν κόρη μιας Ιρλανδής μοναχής και ενός Χιλιανού αριστοκράτη. Η μητέρα της Εμίλια, μετά από την… άτυχη στιγμή που είχε με την εγκυμοσύνης της Εμίλια παντρεύτηκε έναν άνθρωπο ο οποίος αποδείχτηκε εξαίρετος πατριός για την Εμίλια. Από μικρή ακόμη έδειξε το ταλέντο της στη γραφή, εκδίδοντας αισθηματικά άρλεκιν στην τρυφερή ηλικία των δεκαέξι ετών. Παρά το αυστηρά ανδροκρατούμενο περιβάλλον της εποχής της σε ό,τι αφορά τον τομέα της δημοσιογραφίας, η Εμίλια, χάρη στο δυναμικό ταμπεραμέντο της βρίσκει δουλειά ως συντάκτης στην εφημερίδα Francisco Examiner και αναλαμβάνει τα πολιτικής και αστυνομικής φύσεως άρθρα, παρά το φύλο της, μαζί με τον συνεργάτη της, τον Έρικ Γουίλαν. Μαζί του θα ταξιδέψει στη Νέα Υόρκη και αργότερα στη Χιλή, προκειμένου να καλύψει τον άγριο εμφύλιο πόλεμο που βρίσκεται σε εξέλιξη, αλλά και να αναζητήσει τις ρίζες της από την πλευρά του πατέρα της.

Το 1886 στη Χιλή, ο πρωθυπουργός Χοσέ Μανουέλ Μπαλμασέδα επιχειρεί να κάνει μεταρρυθμίσεις, συναντώντας σφοδρή αντίδραση από το κατεστημένο με αποτέλεσμα να ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος. Ο πόλεμος αυτός έληξε με την ήττα του Μπαλμασέδα, στοίχισε τη ζωή σε πάμπολλους Χιλιανούς και έληξε τελικά το 1891. Η Εμίλια θα βρεθεί στη φυλακή, αφού βρέθηκε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Θα ζήσει από κοντά τη μάχη στην Πλεσίγια και την ιστορική ήττα του Μπαλμασέδα στο Κονκόν. Μα, πάνω από όλα, θα συναντήσει τον πατέρα της, θα ερωτευτεί τον Γουίλαν, και θα επιχειρήσει ένα «ταξίδι αυτογνωσίας» στην Παταγονία, όπου μαζί με τους ιθαγενείς θα προσπαθήσει να ανακαλύψει τον πραγματικό της εαυτό που δεν είναι άλλος από εκείνον του συγγραφέα!

Σε αυτό το ταξίδι αυτογνωσίας της και στην λεπτομερή αφήγηση της ζωής της, οδηγός μας θα είναι η μαγευτική πένα της Αλιέντε, με τη μοναδική της ικανότητα να περιγράφει αριστοτεχνικά, τόσο τους ήρωές της, όσο και τους πολύχρωμους τόπους στους οποίους κινούνται αυτοί.  Συν τοις άλλοις, θα απολαύσουμε το ταξίδι στην Αμερική και τη Λατινική Αμερική των τελών του 19^ου αιώνα και θα μάθουμε πολλά για την ιστορία της.

Anna Solyom, Ο σκύλος που ακολουθούσε τ' άστρα, εκδ. Μίνωας

 

 

            Δύσκολα θα βρει κάποιος να διαβάσει πιο συγκινητικό και τρυφερό βιβλίο σχετικά με τη σχέση του ανθρώπου με τα ζώα, από ότι το παρόν μυθιστόρημα της συγγραφέως από τη Βουδαπέστη, Άννας Σόλιομ με τίτλο «Ο σκύλος που ακολουθούσε τ’ άστρα». Όπως καταλαβαίνει κανείς αμέσως και από τον τίτλο του, πρωταγωνιστής στο βιβλίο είναι ένα γκόλντεν ριτρίβεν με χρυσαφί τρίχωμα και η ιδιοκτήτριά του η Ίνγκριντ, κάτοικοι του Κολοράντο των Ηνωμένων Πολιτειών.

            Η Ίνγκριντ είναι μία μοναχική ηλικιωμένη γυναίκα 72 ετών η οποία περνάει κατάθλιψη μετά από τον θάνατο του άντρα της. Ο Ρόσι, ο σκύλος τον οποίο πήρε μετά από τον θάνατο του συζύγου της, τη βοηθά να ξεπεράσει κάπως τη  μοναξιά της. Μαζί θα επισκεφθούν ένα καλοκαίρι τον αδελφό της Ίνγκριντ στη Βιρτζίνια και εκεί θα γίνει το κακό: φοβισμένος από τα πυροτεχνήματα, ο Ρόσι το σκάει ένα βράδυ από το σπίτι όπου βρισκόταν μόνος του και λόγω διαφόρων ατυχιών, καταλήγει αρκετά μακριά από το σπίτι. Η Ίνγκριντ αδυνατεί να τον ξαναβρεί και αποφασίζει τελικά να επιστρέψει στο Κολοράντο.

            Ο Ρόσι, όμως, δεν παραιτείται και θα κάνει τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να επιστρέψει στο σπίτι του και στην Ίνγκριντ, όσο απίστευτο κι αν μας φαίνεται αυτό… Στον δρόμο του θα συναντήσει πολλούς ανθρώπους, αλλά και ζώα, τα οποία θα βοηθήσει ανιδιοτελώς προτού αποφασίσει να συνεχίσει το ταξίδι του.

Την Τζένη, μία κτηνίατρο που ήθελε να αυτοκτονήσει και του δίνει το όνομα Ρόμπιν. Τον Τομπίας σε μια κατασκήνωση που του δίνει το όνομα Τζέρι. Την Έρικα που θρηνεί την απώλεια του παιδιού της και θα τη βοηθήσει να επανενωθεί με έναν φίλο της από το πανεπιστήμιο και η οποία τον ονομάζει Κύριο. Μία οικογένεια με ένα μικρό κορίτσι που θα τον ονομάσει Μέρλι, αφού θα σώσει με «μαγικό»  τρόπο κάποια μικρά γατάκια. Τον Εμίλιο και τον Ρομπ, μαζί με τον σκύλο τους τον Σπότι που θέλει συντροφιά, που θα τον ονομάσει Μπένι. Και, τέλος, τον Έζρα, τον οποίο θα βοηθήσει να απεξαρτητοποιηθεί από το αλκοόλ και θα του δώσει το όνομα Άγγελος.

Όλους αυτούς θα τους βοηθήσει ο Ρόσι με τον τρόπο του, με την ιδιότητά του να είναι απλά εκεί όταν τον χρειάζονται και να ζητάει βοήθεια όταν χρειαστεί. Αλλά και όλοι αυτοί που συναντά θα τον βοηθήσουν, αφού θα του προσφέρουν το απαραίτητο φαγητό, προτού αυτός φύγει για να συνεχίσει την πορεία του προς την Ίνγκριντ με μοναδικό οδηγό το ένστικτό του. Ο Ρόσι ξέρει, όμως, πότε ακριβώς μπορεί να αφήσει αυτούς που τον βοηθούν. Πρώτα βάζει τη δική τους ζωή σε τάξη, τους μαθαίνει κάτι και μετά αναχωρεί.

Παράλληλα με το ταξίδι αυτό που ξεδιπλώνεται μπροστά μας κεφάλαιο, κεφάλαιο, ο αναγνώστης παρακολουθεί και τις προσπάθειες που καταβάλει η Ίνγκριντ να συνεχίσει τη ζωή της δίχως τον αγαπημένο της σκύλο. Φαίνεται δε πως η απώλεια του Ρόσι τη βοηθά να έρθει εγγύτερα με άλλους ανθρώπους με τους οποίους είχε προηγουμένως αποξενωθεί. Αν και απών, ο Ρόσι θα κατορθώσει να της εμφυσήσει μία νέα θέληση για ζωή.

Η συγγραφέας δεν παραλείπει να συγκεντρώσει και όλα τα ηθικά διδάγματα που αποπνέουν από αυτή την ιστορία, προσφέροντας και σε μας έναν πολύτιμο οδηγό ζωής. Πάνω απ’ όλα, όμως, αυτό που διδασκόμαστε από τον Ρόσι είναι η γνώση ότι όταν υπάρχει αποφασιστικότητα και προσήλωση στον στόχο μας δεν αποτυγχάνουμε ποτέ…