Το ελληνικό Μελένικο εν μέσω του Μακεδονικού Αγώνα...
Νυφικό ολοκόκκινο, καμωμένο από πορφύρα, φορούσε η Θεοφανώ την ημέρα του γάμου της και όχι λευκό όπως κάνουν συνήθως οι νύφες. Το κόκκινο του αίματος, του οίνου, της αμαρτίας και της πορφύρας.
Η Θεοφανώ είναι μια γυναίκα σκληρή, δυνατή, όμορφη και δυναμική που δυσκολεύεται να αγαπήσει. Έλκει την καταγωγή της από την τρανή βυζαντινή γενιά των Λασκάρεων και κατοικεί στο Μελένικο, την σχεδόν αμιγώς ελληνική πόλη των αρχών του 20ου αιώνα, η οποία ανήκει σήμερα στη Βουλγαρία.
Το Μελένικο διατηρούσε τότε στενούς εμπορικούς δεσμούς με τη Βιέννη, αφού πολλοί Έλληνες έμποροι από εκεί διέμεναν στην αυστριακή πρωτεύουσα. Μέσα από την προσωπική ιστορία και διαδρομή της Θεοφανώς, ο αναγνώστης θα δει πως βίωσαν τον Μακεδονικό Αγώνα οι κάτοικοι του Μελένικου, αυτής της δυνατής εμπορικής ελληνικής παροικίας στις αρχές του προηγούμενου αιώνα.
Η Θεοφανώ, κόρη του πετυχημένου εμπόρου Κομνηνού Λάσκαρη είναι μεγαλωμένη στα πούπουλα και λάτρης της ελευθερίας, τέτοιας που δεν αρμόζει σε γυναίκα της εποχής της. Οι επισκέψεις της στην περίφημη Μονή Ροζινού, ενός μοναστηριού που φιλοξενεί την εικόνα μιας προγονής της από τη βυζαντινή εποχή, είναι συχνές, όσο και επικίνδυνες, σε μία εποχή που Βούλγαροι κομιτατζήδες οργώνουν καθημερινά την ύπαιθρο με τις περιπολίες τους και δεν διστάζουν να προβούν σε εγκληματικές πράξεις εναντίον των ντόπιων.
Ο ανταγωνισμός μεταξύ Τούρκων, Βουλγάρων και Ελλήνων για τη Μακεδονία είναι σφοδρός και οι εποχές ιδιαίτερα ταραγμένες. Το εμπόριο των Ελλήνων της περιοχής απειλείται και οι Νεότουρκοι με τις κενές μεταρρυθμίσεις τους ταράζουν την ηρεμία της περιοχής. Οι εξαρχικοί Βούλγαροι βρίσκονται σε διαρκή σύγκρουση με τους ορθόδοξους Έλληνες πατριαρχικούς και οι βιαιοπραγίες μεταξύ τους αποτελούν καθημερινό σχεδόν, φαινόμενο.
Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι έρχονται να ταράξουν περαιτέρω τις ισορροπίες με το Μελένικο να επιδικάζεται τελικά στους Βουλγάρους το 1913, παρά την απελευθέρωσή του από τον ελληνικό στρατό. Ο ελληνικός πληθυσμός θα αναχωρήσει τότε για πάντα από τη γενέτειρά του με προορισμό το ελληνικό κομμάτι της μακεδονικής γης, κυρίως στο Σιδηρόκαστρο των Σερρών.
Το βιβλίο αποτελεί συγχρόνως ένα χρονικό της φθίνουσας πορείας του ελληνισμού στη μικρή, ορεινή και απομονωμένη πόλη του Μελένικου, αλλά και μία εξιστόρηση της ζωής μιας δυνατής γυναίκας, της Θεοφανώς και της οικογένειάς της.
Συνοδοιπόροι της στην ταραγμένη ζωή της είναι εκτός από τους δυο αδελφούς και τους γονείς της, ο μοναχός Λάζαρος, μία ύπαρξη που ταλαντεύεται μεταξύ του κόσμου του Θεού και των ανθρώπων, ο φλογερός πατριώτης και δάσκαλος Ανδρέας, ο σύζυγός της Θεοφανώς Νεόφυτος Βούδημος, αλλά και ο Βούλγαρος Πέτκο, ένας κομιτατζής που δεν διστάζει να φλερτάρει ξεδιάντροπα τη Θεοφανώ και να διεκδικήσει μια θέση στην καρδιά της.
Η Σοφία Βόϊκου φωτίζει με την πένα της την προσωπική ματιά του καθενός από τους ήρωές της στα γεγονότα και αναλύει τα συναισθήματα ακόμη και των πιο δευτερευόντων χαρακτήρων, μην αφήνοντας τίποτα στην τύχη. Δημιουργεί έτσι μία ενδιαφέρουσα μυθοπλασία χωρίς να αλλοιώνει τα ιστορικά γεγονότα και καταφέρνει να ψυχαγωγήσει αλλά και να ενημερώσει τον αναγνώστη για ένα άγνωστο σχετικά κομμάτι της ελληνικής ιστορίας και του Μακεδονικού Αγώνα, το οποίο αφορά τη μικρή και πολύπαθη πόλη του Μελένικου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.