"Λέγεται ότι το Μονοπάτι της Νοτιοδυτικής Ακτής χαράχτηκε από τους άντρες της ακτοφυλακής για να ελέγχουν τις αμέτρητες σπηλιές και τους όρμους στις περιπολίες τους για λαθρεμπόρους. Αλλά οι πολλές αρχαίες ιστορικές τοποθεσίες που αναφέρονται σε κάθε τουριστικό οδηγό ή τουριστικό φυλλάδιο υποδηλώνουν ότι τμήματά του χρησιμοποιούνταν ήδη από τον άνθρωπο από αρχαιοτάτων χρόνων".
Οι περισσότεροι από τους Έλληνες αναγνώστες δεν θα έχουν ακουστά την ύπαρξη αυτού του μονοπατιού στην Κορνουάλη της Μεγάλης Βρετανίας. Το Μονοπάτι της Νοτιοδυτικής Ακτής δεν είναι άλλοι από το Το Μονοπάτι του Αλατιού, όπως είναι και οι τίτλος του βιβλίου της Raynor Winn.
Αυτό το θαλασσοδαρμένο και απόκρημνο μονοπάτι θα διασχίσει πεζή με κόπο το αγαπημένο μεσήλικο ζευγάρι που πρωταγωνιστεί στο βιβλίο, ο Μοθ και η αφηγήτρια Ρέινορ, με σκοπό να βρουν τον προορισμό τους στη ζωή. Τελικά το ταξίδι τους θα εξελιχθεί σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας.
Ο Μοθ και η Ρέινορ είναι ένα πολύ αγαπημένο ζευγάρι. Ζει σε ένα αγρόκτημα, νοικιάζοντας ενίοτε τη γη του για οικογενειακές διακοπές. Έζησε εκεί σχεδόν μια ολόκληρη ζωή. Εκεί μεγάλωσε τα παιδιά του, εκεί είχε τα ζώα του και αυτή τη γη θεωρούσε πατρίδα του, ζυμωμένη με τις αναμνήσεις και τα προσωπικά του βιώματα. Όλα όμως στη ζωή φαίνεται πως έχουν ένα τέλος. Το ζευγάρι θα βρεθεί άστεγο εξαιτίας ενός τραγικού λάθους. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο Μοθ μαθαίνει ότι πάσχει από μία ανίατη εκφυλιστική ασθένεια και οι γιατροί δεν του δίνουν μεγάλο προσδόκιμο ζωής.
Ποιες είναι οι επιλογές για τους δύο μεσήλικες; Πώς θα καταφέρει να ζήσει το ζευγάρι αφού δεν χάνει μονάχα το σπίτι του αλλά και τη δουλειά του; Πώς θα αντιμετωπίσει η Ρέινορ αυτό που φοβάται περισσότερο από κάθε τι άλλο στον κόσμο, την επικείμενη, δηλαδή, απώλεια του αγαπημένου συζύγου της;
Η λύση θα αποδειχτεί η ίδια η φύση, η οποία έχει την απίστευτη ικανότητα να επουλώνει όλες τις πληγές. Το ζευγάρι, αντί να καταφύγει στη στέγη της Κοινωνικής Πρόνοιας ή να φορτωθεί σε φίλους, επιλέγει τον δύσκολο, μα και θεραπευτικό συνάμα δρόμο της οδοιπορίας στη φύση. Και τελικά, η υπομονή και η επιμονή του να μην καταθέσει τα όπλα με την πρώτη δυσκολία θα τους ανταμείψει.
Οι δυσκολίες, φυσικά, δεν θα είναι λίγες."Είχαμε πέσει από τον σύγχρονο πολιτισμό σε μια κατάσταση απλής ύπαρξης, επιβίωσης", αυτό ομολογεί η Ρέινορ, όταν συνειδητοποιεί ότι έχει χάσει πλέον όλα όσα θεωρούσε μέχρι πρότινος δεδομένα: το άφθονο φαγητό, τη ζέστη, το ζεστό μπάνιο και την κανονική τουαλέτα με καζανάκι.
Το χειρότερο απ' όλα όμως είναι η απέχθεια που τρέφει ο περισσότερος κόσμος για τους πρόσφυγες. "Αλήτισσα, άστεγη αλήτισσα", θα την αποκαλέσει κάποιος περαστικός χωρίς δισταγμό. Η προκατάληψη που τρέφουν οι περισσότεροι για τους άστεγους φαίνεται ολοκάθαρα στο παρακάτω απόσπασμα:
"Ο λόγος που οι άνθρωποι φοβούνται τους άστεγους είναι και σήμερα αυτός που ήταν ανέκαθεν: η ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση ότι ένας άστεγος πρέπει οπωσδήποτε να είναι ή αλκοολικός ή ναρκομανής ή διανοητικά διαταραγμένος. Παρότι αυτά τα προβλήματα αφθονούν στην κοινότητα των αστέγων, είναι εξίσου πιθανό να προκύπτουν από την έλλειψη στέγης όσο και το να αποτελούν την αιτία της".
Επιπροσθέτως, η Ρέινορ έχει να διαχειριστεί και την επικείμενη προσωπική της απώλεια:"Πότε αποδέχεσαι ότι ένας άνθρωπος που αγαπάς είναι άρρωστος; Όταν σου το πει ο γιατρός ή όταν το δεις με τα ίδια σου τα μάτια; Και όταν εντέλει το αποδεχτείς, τότε τι κάνεις; Οι περισσότεροι λογικοί άνθρωποι θα περιποιούνταν από ένστικτο τον άνθρωπό τους, θα ανακούφιζαν τον πόνο του, θα φρόντιζαν να μην ταλαιπωρείται. Εγώ δεν έκανα τίποτε απ' όλα αυτά. Εγώ δεν μπορούσα να το αποδεχτώ, οπότε έλεγα στον εαυτό μου ότι δεν ήταν αλήθεια".
Ένα βιβλίο-ύμνος για τη φύση που θεραπεύει τις πληγωμένες ψυχές και τον ίδιο τον άνθρωπο, ένα βιβλίο για την απώλεια, αλλά και για το πρόβλημα των αστέγων στη σύγχρονη Ευρώπη και συγχρόνως ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα. Όλα αυτά μπορεί να διατείνεται ότι είναι Το Μονοπάτι του Αλατιού, ένα πρωτότυπο ανάγνωσμα το οποίο βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία που βίωσε η συγγραφέας και αξίζει να διαβαστεί προκειμένου να μας ταξιδέψει στα μελαγχολικά φθινοπωρινά και θαλασσοδερμένα τοπία της Κορνουάλης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.