Απόστολος Παπαγεωργίου, Η κότα η Κοκό και ο Αστακός και Ο εργασιομανής τζίτζικας, εκδ. Πηγή

Ο Απόστολος Παπαγεωργίου είναι επαγγελματίας εκφωνητής, κειμενογράφος διαφημιστικών και παραγωγός ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σποτ. Ωστόσο, πάντοτε δήλωνε εραστής των τεχνών, οπότε, από τότε που έγινε πατέρας αποφάσισε να συνδυάσει δύο του ταλέντα σε ένα: να γράψει το κείμενο και να εικονογραφήσει δύο παιδικά βιβλία για παιδιά ηλικίας προσχολικής ηλικίας ή των πρώτων  τάξεων του δημοτικού. Τα δύο πονήματα που του ανήκουν εξολοκλήρου σε ό,τι αφορά, επομένως, τόσο το κείμενο, όσο και την εικόνα, ακούν στους τίτλους «Η κότα η Κοκό και ο αστακός» και «Ο εργασιομανής τζίτζικας». Οπωσδήποτε δεν είναι σύνηθες κάποιος να μπορεί να είναι συγχρόνως ο συγγραφέας, όσο και ο εικονογράφος ενός βιβλίου. Ο Παπαγεωργίου, όμως, το καταφέρνει μια χαρά.

Στο πρώτο βιβλίο ήρωες είναι δύο αρκετά ετερόκλητα μεταξύ τους ζώα: ένας αστακός και μία κότα. Φυσικά, στην αληθινή ζωή δεν θα υπήρχε ποτέ περίπτωση να συναντηθούν δύο τέτοια ζώα  και αυτό ακριβώς το γεγονός κάνει πιο ενδιαφέρον το παραμύθι. Η κότα είναι λαίμαργη και δεν διστάζει να φτάσει μέχρι και στην απάτη προκειμένου να γεμίσει την κοιλιά της. Ο αστακός, όμως, βρίσκεται εκεί ως η φωνή στην ηθική και έχει σκοπό να τη νουθετήσει.

Το δεύτερο παραμύθι έχει μία ακόμη πιο ενδιαφέρουσα αφετηρία: αποτελεί μία πολύ έξυπνη αντιστροφή του γνωστού μύθου του Αισώπου με τον τζίτζικα και τον μέρμηγκα. Όλοι γνωρίζουμε τον τζίτζικα ως τον τεμπέλη που τραγουδά όλη μέρα τα καλοκαίρια και τον χειμώνα μένει δίχως φαγητό, αφού δεν μεριμνούσε όταν έπρεπε, αλλά διασκέδαζε, και, επομένως, πεθαίνει. Τι συμβαίνει, άραγε, όμως, όταν ένας τζίτζικας θα αποδειχθεί υπερβολικά εργασιομανής  και φιλότιμος, φτάνοντας, μάλιστα, στο άλλο άκρο; Σε αυτό το σημείο, επομένως, έρχεται ένας φίλος του, το σκαθάρι, για να του θυμίσει το μέτρο και το ότι οι υπερβολές είναι καλό να αποφεύγονται.

 Και τα δύο βιβλία είναι πλούσια εικονογραφημένα και ευκολοδιάβαστα σαν ποιήματα, αφού ο συγγραφέας επιλέγει την έμμετρη μορφή για τα κείμενά του, αποφεύγοντας περιττές λεπτομέρειες στις περιγραφές και δημιουργώντας ένα κείμενο λυρικό, μα απλό, κατάλληλο για μικρά παιδιά που επικεντρώνονται περισσότερο στις εικόνες σε ένα βιβλίο και λιγότερο στο κείμενο. Εν κατακλείδι, πρόκειται για δύο παραμύθια που τα μεγαλύτερα παιδιά θα διαβάσουν μόνα τους, ή τα μικρότερα θα ακούσουν με χαρά τους γονείς τους να τους το αναγιγνώσκουν , ενώ αυτά θα κοιτούν τις πολύχρωμες εικόνες.