Αγγελική Δαρλάση, Οι Μεγάλοι μικροί μουσικοί, εκδ. Μεταίχμιο

 

 

 

Η αγαπημένη και πολυγραφότατη συγγραφέας παιδικών βιβλίων Αγγελική Δαρλάση και οι εκδόσεις Μεταίχμιο συνεχίζουν την πολύ επιτυχημένη σειρά-αφιέρωμα σε  μεγάλες προσωπικότητες Ελλήνων με το βιβλίο «Οι Μεγάλοι μικροί μουσικοί». Το βιβλίο παρουσιάζει στιγμιότυπα από την παιδική ή εφηβική ηλικία εννέα μεγάλων ονομάτων που έγραψαν ιστορία στον χώρο της μουσικής στη χώρα μας. Στην ίδια σειρά είχαν προηγηθεί τα βιβλία που παρουσίαζαν ως μικρούς, δηλαδή σε παιδική ηλικία, μεγάλους Έλληνες επιστήμονες, καλλιτέχνες, αλλά και Αγωνιστές του 1821.

 

Η Δαρλάση εκλαμβάνει ένα στιγμιότυπο από την-άγνωστη κατά κύριο λόγο- παιδική ηλικία του βιογραφούμενου μουσικού και αναλύει διεξοδικά τις σκέψεις και τα συναισθήματα του προσώπου, όχι μόνο τα γεγονότα. Έτσι αποτυπώνει  μοναδικά την περιγραφόμενη στιγμή στον χρόνο και, παράλληλα, μας προτρέπει να ξαναδούμε τις μεγάλες αυτές προσωπικότητες με μια ματιά που δεν έχουμε ρίξει ποτέ: μέσω των ματιών ενός μικρού παιδιού. Η προοπτική αυτή είναι, φυσικά, πολύ πιο ενδιαφέρουσα για ένα παιδί, διότι καθιστά τη  μεγάλη  αυτή προσωπικότητα πιο προσιτή στα μάτια του, αλλά και για έναν ενήλικα, ο οποίος  μπορεί να θυμηθεί στιγμιότυπα από τη δική του παιδική ηλικία καθώς θα διαβάζει για την παιδική ηλικία των μουσικών .

 

Η προσέγγιση αυτή της Δαρλάση θα λέγαμε, επομένως, ότι «απομυθοποιεί» ως έναν βαθμό τις μεγάλες αυτές προσωπικότητες της χώρας μας και τις καθιστά, συγχρόνως, πιο οικείες και πιο ανθρώπινες στα δικά μας μάτια.

 

Παράλληλα, προς καλύτερη γνώση της ζωής και των πεπραγμένων των μεγάλων αυτών μουσικών, η Δαρλάση παραθέτει στο τέλος κάθε περιγραφόμενου στιγμιότυπου ένα χρονολόγιο της ζωής του προσώπου που περιλαμβάνει τα σημαντικότερα γεγονότα σταθμούς της καριέρας του και συνοψίζει την προσφορά του συγκεκριμένου προσώπου στον χώρο της μουσικής.

 

Οι εννέα προσωπικότητες που παρουσιάζονται στο βιβλίο είναι η ντίβα της όπερας Μαρία Κάλλας και η λαϊκή τραγουδίστρια Μαρίκα Νίνου, συνθέτες όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Χατζηδάκης και ο Νίκος Σκαλκώτας, η ερμηνεύτρια και ερευνήτρια της παραδοσιακής ελληνικής μουσικής Δόμνα Σαμίου, αλλά και τραγουδοποιοί, οργανοπαίκτες και συνθέτες όπως η Αρλέτα, ο Βασίλης Τσιτσάνης  και ο Νίκος Ξυλούρης.

 

Ο αναγνώστης θα ρίξει μία καλή ματιά σε μία πολύ προσωπική στιγμή των μουσικών, όπως, π.χ. τη στιγμή που ο Νίκος Ξυλούρης λαμβάνει ως δώρο από τον πατέρα του την πρώτη του λύρα, τη στιγμή που ο Νίκος Σκαλκώτας αναχωρεί από τη Χαλκίδα για περαιτέρω σπουδές μουσικής, τη στιγμή που ο Βασίλης Τσιτσάνης ακούει για πρώτη φορά μπουζούκι, τη στιγμή που η Δόμνα Σαμίου ξεκινά τα πολυπόθητα για εκείνην μαθήματα τραγουδιού, τη στιγμή που η Μαρία Κάλλας ετοιμάζεται να ηχογραφήσει δύο τραγούδια και να θέσει σε τροχιά την καριέρα της και άλλες αντίστοιχες σημαντικές στιγμές της παιδικής ηλικίας για την Αρλέτα, τον Χατζηδάκη, τον Θεοδωράκη και τη Νίνου.

Εδουάρδ Νταλμάου, Οι χάρτες που άλλαξαν τον κόσμο, εκδ. Κάκτος

 

Την ιστορία της χαρτογραφίας από τους προϊστορικούς χρόνους μέχρι και τους νεώτερους ιστορικούς χρόνους παρουσιάζει ο Ισπανός γεωγράφος και φωτογράφος Εδουάρδ Νταλμάου στο βιβλίο του με τίτλο «Οι χάρτες που άλλαξαν τον κόσμο, Η ιστορία της χαρτογραφίας πριν από το ίντερνετ».

 

Σήμερα δεν μπορούμε να φανταστούμε τη ζωή μας δίχως την εφαρμογή Google maps. Υπήρχαν όμως εποχές που η κατασκευή ενός χάρτη δεν ήταν διόλου εύκολο πράγμα. Παρ’ όλα αυτά, ήδη από πολύ νωρίς στην Ιστορία, και, πιο συγκεκριμένα, από τα προϊστορικά ακόμη χρόνια, ο άνθρωπος ένιωσε την ανάγκη τα κατασκευής χαρτών και μάλιστα το επιχείρησε με τα πενιχρά μέσα που είχε στη διάθεσή του. Από τα πετρογλυφικά της Μπεντολίνα μέχρι τους χάρτες του  Τσατάλ Χουγιούκ και τους Βαβυλωνίους που κατασκεύασαν τον πρώτο παγκόσμιο χάρτη, μέχρι τους πορτολάνους του 15^ου αιώνα, η ιστορία της χαρτογραφίας είναι ιδιαίτερα μεγάλη. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι έφτιαχναν χάρτες, αλλά και οι Πολυνήσιοι, λαός με τεράστια ναυτική παράδοση. Με όλα αυτά ασχολείται το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου του Νταλμάου.

 

Στο δεύτερο παρουσιάζονται οι χαρτογράφοι των αρχαίων Ελλήνων, ο Αναξίμανδρος, ο Αναξιμένη, ο Πυθαγόρας, οι απόψεις του Αριστοτέλη για τη γη και οι μετρήσεις του Ερατοσθένη του Κυρηναίου σχετικά με την περιφέρεια της γης. Ο Ίππαρχος από τη Ρόδο, αλλά και ο περίφημος γεωγράφος Στράβωνας αναφέρονται επίσης στο κεφάλαιο, αυτό πριν ο συγγραφέας ασχοληθεί στο επόμενο με τους γεωγράφους της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Εδώ, εκτός από τον Μαρίνο της Τύρου και τον Πομπώνιο τον μέγα, θέση έχει και ο διάσημος Έλληνας Πτολεμαίος.

 

Στο τέταρτο κεφάλαιο παρουσιάζονται οι χαρτογράφοι του Μεσαίωνα, ο Αμβρόσιος Θεοδόσιος Μακρόβιος, ο ψηφιδωτός χάρτης της Μαδηβά και ο χάρτης της Αλμπί, ο κοτονιανός χάρτης κ.α. Δεν πρέπει να μας ξενίζει το γεγονός ότι οι περισσότεροι μεσαιωνικοί χάρτες απεικόνιζαν την ιερή πόλη της Ιερουσαλήμ ως μία τεράστια πόλη στο κέντρο του κόσμου.

 

Τα δύο τελευταία κεφάλαια του βιβλίου ασχολούνται αντίστοιχα με τους πορτολάνους, τους ναυτικούς χάρτες που σχεδίασαν οι μεγάλοι θαλασσοπόροι του 13^ου-15^ου αιώνα που άνοιξαν πανιά για τον Νέο Κόσμο, αλλά και με περίφημους Άραβες γεωγράφους του Μεσαίωνα και τους χάρτες τους. Πολλοί κατασκευαστές πορτολάνων ήταν Εβραίοι, όπως ο Γκαμπριέλ δε Βαλέσκα ή ο δε Βιλαδέστες. Από τους Άραβες γεωγράφους ξεχωρίζει ο  αλ-Ιντρίσι.

 

Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα βιβλίο εκλαϊκευμένης γνώσης της γεωγραφίας, με πολλές εικόνες που δείχνουν τους χάρτες  για τους οποίους κάνει λόγο ο συγγραφέας, το παρόν πόνημα είναι ένα βιβλίο από το οποίο θα μάθουμε πράγματα και στο οποίο θα μπορούμε να ανατρέχουμε όταν χρειαστούμε κάτι, εφόσον υπάρχει στη βιβλιοθήκη μας. Συνιστάται δε ιδιαίτερα για τους λάτρεις της επιστήμης της γεωγραφίας.

Μένιος Σακελλαρόπουλος, Πορφυρός κώδικας, εκδ. Ψυχογιός

 

Οι εκδόσεις Ψυχογιός επανεκδίδουν τον «Πορφυρό Κώδικα», ένα από τα μυθιστορήματα του πολυγραφότατου συγγραφέα και αθλητικογράφου Μένιου Σακελλαρόπουλου, το οποίο είχε πρωτοεκδοθεί το 2012.

 

Τα μυθιστορήματα του Σακελλαρόπουλου έχουν συνήθως θεματική κοινωνικού ή ιστορικού περιεχομένου, ενώ πολλές φορές ο συγγραφέας έχει μεταπλάσει μυθιστορηματικά και αληθινές μαρτυρίες που του έχουν κατά καιρούς εμπιστευτεί. Το συγκεκριμένο βιβλίο όμως είναι περισσότερο τύπου αστυνομικού και κατασκοπευτικού μυστηρίου, αν και, εκ πρώτης όψεως, μοιάζει περισσότερο με κοινωικό-ερωτικό μυθιστόρημα.

 

Η υπόθεση του βιβλίου εκτυλίσσεται στο νησί της Πάτμου στη σύγχρονη εποχή, μάλλον στα τέλη του εικοστού αιώνα. Η Πάτμος είναι το νησί των κειμηλίων, με έναν αρκετά μεγάλο αριθμό από αυτά να φυλάσσεται στη Μονή της Αποκάλυψης του Ιωάννη του Θεολόγου, όπως τον περίφημο πίνακα με τον Χριστό Ελκόμενο που αποδίδεται στον Δομίνικο Θεοτοκόπουλο.

 

Σπουδαίος αρχαιολόγος, λαμπρό μυαλό, προσκυνητής και συντηρητής των θησαυρών της Πάτμου, αλλά και τύπος ιδιαίτερα μοναχικός είναι ο φύλακας των κειμηλίων,  Χριστόδουλος Παυλίδης. Ο Χριστόδουλος ζει μία ήσυχη ζωή, αφοσιωμένος στη δουλειά του, μέχρι την ώρα που μία μυστηριώδης και γοητευτική αιθέρια παρουσία θα πατήσει το πόδι της στο νησί: η Ιζαμπέλα Οντιτόρε, μία ταλαντούχα αρχιτεκτόνισσα εκ Φλωρεντίας με ιταλική ομορφιά και φινέτσα που ανταγωνίζεται τις αρχαιολογικές και καλλιτεχνικές της γνώσεις. Η Ιζαμπέλα θα γίνει το μοναδικό θηλυκό που θα καταφέρει να σαγηνεύσει τον Χριστόδουλο. Φαίνεται όμως πως η μοιραία αυτή γυναίκα δεν είναι ό,τι ακριβώς θέλει να δείχνει προς τα έξω. Απεναντίας, φαίνεται πως κρύβει κάποια θανάσιμα μυστικά. Ποια είναι τελικά η αληθινή ταυτότητα αυτής της τόσο σαγηνευτικής, αλλά, συνάμα, και τόσο επικίνδυνης γυναίκας;

 

Ο Μένιος Σακελαρόπουλος σκηνοθετεί μία ερωτική και κατασκοπευτική ιστορία μυστηρίου με φόντο το έντονα ορθόδοξο, θρησκευτικό, μυστικιστικό και κατανυκτικό περιβάλλον του νησιού. Η πλοκή διαθέτει γρήγορο ρυθμό, πολλούς διαλόγους, όπως και αρκετές ανατροπές που θα ξαφνιάσουν τον αναγνώστη. Παράλληλα με τις πρωταγωνιστικές μορφές του Χριστόδολου Παυλίδη και της Ιζαμπέλας Οντιτόρε, ο Σακελλαρόπουλος υφαίνει έναν καμβά ο οποίος αποτελείται από πολλά διαφορετικά πρόσωπα, όπως μία ηλικιωμένη μοναχή, έναν άπληστο δήμαρχο, επικίνδυνους αρχαιοκάπηλους, αλλά και συνηθισμένους οικογενειάρχες.

 

Οι πληροφορίες που αναφέρει ο συγγραφέας για το νησί και την ιστορία των κειμηλίων του στο βιβλίο του είναι διασταυρωμένες μετά από επιτόπια έρευνα που πραγματοποίησε ο ίδιος στην Πάτμο. Οπωσδήποτε γίνεται σαφής σε κάθε σελίδα η καλή γνώση που διαθέτει ο συγγραφέας για να περιγράψει το νησί διεξοδικά, στήνοντας το κατάλληλο σκηνικό για το βιβλίο του. Εν κατακλείδι, πρόκειται για μία ανάλαφρη αναγνωστική πρόταση με ελαφρά αστυνομική χροιά, που διαβάζεται μονορούφι

Άυγουστος Κορτώ, τζέρι, Πατάκης

 

 

Μικρό, τρυφερό και άκρως συναισθηματικό είναι το νέο βιβλίο του πολυγραφότατου και γνωστού συγγραφέα Αύγουστου Κορτώ με τίτλο «Τζέρι». Αυτή τη φορά επιλέγει να μας μιλήσει για τον σκύλο του τον Τζέρι και τη σχέση που έχει μαζί του.

 

Αντίθετα από ότι θα περίμενε κανείς, ο Τζέρι δεν πήρε το όνομά του από το ποντίκι στο ομώνυμο καρτούν (το Τομ και Τζέρι), αλλά από έναν Αμερικανό συγγραφέα, τον Τζέρομ Ντέιβιντ, ο οποίος  και είναι ο αγαπημένος συγγραφέας του Κορτώ.

 

Ο Τζέρι είναι σήμερα τεσσάρων ετών. Και ο Κορτώ επιλέγει να μας παρουσιάσει πως η  καθημερινότητα παρέα με έναν σκύλο. Ο Κορτώ (αυτοαποκαλείται Κοντός στο βιβλίο), συζεί με τον φίλο του, τον Ψηλό. Οπότε ο σκύλος έχει δύο αφεντικά.

 

Οι αναμνήσεις από την νεανική ηλικία του Τζέρι μπλέκονται με την αφήγηση της παρούσας φάσης της ζωής του, οπότε η εξέλιξη στην υπόθεση δεν ακολουθεί γραμμική χρονολογική σειρά. Βέβαια, το βιβλίο, αν και γραμμένο με αστείρευτο χιούμορ, δεν περιέχει κάποια εξελισσόμενη υπόθεση, αλλά αποτελεί περισσότερο καταγραφή σκέψεων που ο συγγραφέας θέλει να μοιραστεί με τους αναγνώστες του. Οι περιπέτειες στην καθημερινή βόλτα του σκύλου, το φαγητό, οι συνήθειές του, η σχέση του με τα αφεντικά του και τους γύρω ανθρώπους και άλλα πολλά αποτελούν το θέμα της αφήγησης.

 

Βέβαια, κοντά στα περιγραφόμενα στιγμιότυπα με τον σκύλο του, ο αναγνώστης θα ρίξει παράλληλα και μία καλή ματιά στη ζωή του αφεντικού του, του συγγραφέα, στις δικές του συνήθειες και στη σχέση του με τον φίλο και τη μητέρα του.

 

Γιατί γράφει, λοιπόν, ο Κορτώ αυτό το βιβλίο;

«Γράφω αυτό το βιβλίο παρότι δεν θα το διαβάσεις. Γράφω αυτό το βιβλίο επειδή δεν θα το διαβάσεις. {…}Γράφω αυτό το βιβλίο γιατί δεν γίνεται αλλιώς, γιατί η ίδια σου η ύπαρξη, Τζεράκι, αστράφτει μέσα μου αν υπερκαινοφανής αστέρας, κι όλο εξαπλώνεται, απ’ την ψυχή στα χέρια και στα δάχτυλα {…} Γιατί όποιος αγαπάει, υμνεί Όποιος αγαπάει, λέει ιστορίες του αγαπημένου».

 

Η αγάπη του συγγραφέα για τα ζώα είναι γνωστή, αφού δεν είναι η πρώτη φορά που συγγράφει πόνημα με αυτή τη θεματική. Πιο πολύ είναι ένας φόρος τιμής στον πιστό τετράποδο σύντροφο της ζωής του, τον οποίο βέβαια θα καταλάβουν μονάχα όσοι συζούν με κάποιο ζώο στο σπίτι. Από την άποψη αυτή, επομένως, το βιβλίο προορίζεται για να διαβαστεί από τους ζωόφιλους του αναγνωστικού ελληνικού κοινού. Διότι τελικά όλοι μας αγαπάμε τους μικρούς τετράποδους φίλους μας για μικρά, απλά και καθημερινά πράγματα. Γιατί μας κάνουν να γελάμε με τις αταξίες τους και μας χαρίζουν πάντοτε απλόχερα την αγάπη τους.

Κωνσταντίνος Λίχνος, Διάστρεμμα, εκδ. Γράφημα

 

Ένα διάστρεμμα στο πόδι συνήθως δεν είναι κάτι τόσο σοβαρό, το οποίο  να μην χρήζει θεραπείας. Τι γίνεται όμως με τα διαστρέμματα της ψυχής, με τα παιδικά τραύματα που όλοι μας κουβαλάμε και τα οποία θεραπεύονται πολύ πιο δύσκολα;

Όταν παθαίνεις στην αληθινή ζωή ένα διάστρεμμα στον αστράγαλο χρειάζεσαι συνήθως δεκανίκι μέχρι να γιάνεις. Δεκανίκι θα σου προσφέρει, εκτός από τον νοσοκόμο, και ο ψυχολόγος, όταν θα χρειαστείς στήριξη και βοήθεια. Κι όμως, πάντοτε ελλοχεύει ο κίνδυνος «απ’ τα πολλά δεκανίκια,  να ξεμάθουμε να περπατάμε ως άνθρωποι». Ακόμη και στη στήριξη επομένως, χρειάζεται μέτρο για να μην «τεμπελιάσει» το σώμα κατ’ επέκταση και η ψυχή.

Με τέτοια διαστρέμματα, εκείνα της ψυχής, ασχολείται ο λογοτέχνης και Αντιπρόεδρος του Φιλολογικού Ομίλου Ελλάδος Κωνσταντίνος Λίχνος στην ομότιτλη νουβέλα του, η οποία αποτελεί μία de profundis καταβύθιση στον Άδη της γυναικείας, αλλά και γενικότερα της ανθρώπινης, ψυχολογίας.

Τρεις καρδιακές φίλες από τα μικράτα τους, η Νίκη, η Μάρθα και η Σόνια, συναντιούνται ανά τρίμηνο για μία εκ βαθέων συζήτηση σε μία καφετέρια. Αυτός είναι ο τρόπος που οι τρεις τους έχουν επιλέξει προκειμένου, αφενός, να συνεχίσουν να τροφοδοτούν τη φιλία τους και αφετέρου, να κάνουν την τριμηνιαία «ψυχοθεραπεία» τους, την οποία χρίζουν σε τρία μέρη-όσα είναι δηλαδή και τα κεφάλαια του βιβλίου: ανηλεής παρατήρηση, αμείλικτη κριτική και αμέριστη στήριξη.

Ο τόπος στον οποία βρίσκεται η καφετέρια παραμένει απροσδιόριστος, ο χρόνος όμως τοποθετείται σαφέστατα μετά το πέρας της πανδημίας του Covid-19. Ο χρόνος είναι επίσης εξαιρετικά συμπυκνωμένος, αφού όλη η υπόθεση της ολιγοπρόσωπης αυτής νουβέλας διαδραματίζεται εντός τριών περίπου ωρών, όσο διαρκεί δηλαδή συνήθως μία επί μακρόν επίσκεψη σε μια καφετέρια.

Η Νίκη είναι η καλλιτέχνιδα της παρέας, μία εσωστρεφής και αιθεροβάμων φωτογράφος, καθώς και η αφηγήτρια της ιστορίας. Ο Λίχνος παίρνει τη δική της θέση ως αφηγητής προκειμένου να μας αφηγηθεί τα τεκταινόμενα. Η Μάρθα είναι η ψυχολόγος της παρέας,  δυναμική, αποφασιστική, εξωστρεφής και ενίοτε, χειριστική προς τους άλλους. Εξ’ αιτίας της δικής της ιδιότητας είναι που η συζήτηση μεταξύ των τριών γυναικών λαμβάνει διαρκώς ψυχαναλυτική χροιά. Η Σόνια, η τρίτη της παρέας, είναι φιλόλογος, αλλά δουλεύει ως σερβιτόρα. Αυτή φαίνεται πιο προσιτή από τις άλλες δύο, αλλά κρύβει ένα αρκετά επιβαρυμένο παρόν.

Η προσωπική ζωή των γυναικών δεν απασχολεί ιδιαίτερα τον συγγραφέα-κατ’ επέκταση και τον αναγνώστη. Αντίθετα, μέσα από τις συζητήσεις των τριών πρωταγωνιστριών θίγονται, πολλάκις, καίρια κοινωνικά ζητήματα του καιρού μας, όπως η αδιαφορία για όσα τραγικά συμβαίνουν γύρω μας και δεν μας επηρεάζουν άμεσα, η ακρίβεια, η εξάρτηση από αντικαταθλιπτικά φάρμακα και ουσίες κ.α.

Αντίθετα απ’ ότι θα περίμενε κανείς, ο Λίχνος δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα να παρουσιάσει στον αναγνώστη τη πλήρες παζλ των ζωών των τριών γυναικών στην παρούσα φάση της ζωής του. Επιλέγει να μας πει μόνο ότι είναι απολύτως απαραίτητο και εστιάζει, αντιθέτως, στο παρελθόν των τριών γυναικών και στα βιώματα των παιδικών τους χρόνων, τα οποία, καλώς ή κακώς, μας σημαδεύουν ισοβίως.

Επιπροσθέτως, ούτε στη σκιαγράφηση του χαρακτήρα των πρωταγωνιστριών δίνει έμφαση ο Λίχνος, αλλά στη μεταξύ τους σχέση και στις αντιδράσεις τους. Τον αναγνώστη ίσως εκπλήξει το γεγονός ότι οι γυναίκες αλληλεπιδρούν μεταξύ τους διαρκώς ανταγωνιστικά και επικριτικά. Θα έλεγε κανείς ότι βρίσκονται μεταξύ τους σε έναν διαρκή «πόλεμο». Αυτή ακριβώς η ατέρμονη «σύγκρουση» όμως και η αδυσώπητη κριτική, θα είναι εκείνη που θα λειτουργήσει θεραπευτικά για τις ίδιες.

Και ιδού, λοιπόν, μέρος της υπέροχης κατακλείδας του βιβλίου που υπογράφει ο Λίχνος, με την οποία τείνω να συμφωνήσω απόλυτα:

«Όσο περνούν τα χρόνια, βαθαίνουν τα νερά στα οποία κολυμπάμε και χάνουν την παλιά τους διαφάνεια, αλλά, {...}μήπως ήταν ανέκαθεν βρώμικα και βαθιά τα νερά; Μήπως τα βλέπαμε διαφανή, γιατί παλιότερα ήμασταν ανώριμες και αφελείς; Ίσως, να ήταν εξαρχής θολά, κι απλώς τώρα, κατορθώνουμε να τα δούμε με καθαρότητα. Ίσως, απ’ την άλλη, να θολώνει διαρκώς η κρίση μας όσο περνάει ο καιρός και επιβαρυνόμαστε όλο και περισσότερο απ’ τις εναντιότητες της ζωής Μπορεί να φταίει η οπτική μας, λοιπόν, που είναι διαποτισμένη από απελπισία και πεσιμισμό. Μπορεί να φταίει, στην τελική, η εξαιρετική μας ικανότητα να βαυκαλιζόμαστε και να υποκρινόμαστε πως χαίρουμε άκρας υγείας. Ποιος ξέρει, πόσα διαστρέμματα θα χρειαστούν για να παραδεχτούμε την αλήθεια»

Άραγε, ποιος από εμάς είναι έτοιμος να παραδεχτεί ότι αλλάζουμε όσο μεγαλώνουμε και αποκτούμε μία εντελώς διαφορετική θεώρηση του κόσμου που μας περιβάλλει; Όσο γερνάμε, μειώνεται η αντοχή, αλλά και η ανεκτικότητά μας και αυξάνει η μοναξιά και η παραίτησή μας από κάθε διάθεση για αλλαγή. Και, πραγματικά, όπως υπογραμμίζει ορθά ο συγγραφέας, χρειάζονται πάρα πολλά διαστρέμματα προκειμένου να παραδεχτούμε την αλήθεια και να ρίξουμε μία ειλικρινή και άφοβη ματιά στο αληθινό μας Εγώ, το οποίο φροντίζουμε συνήθως επιμελώς να κρύβουμε από τους άλλους. Η δυστυχία που μας περιβάλλει τείνει να μας καταπίνει τελικά και να αλλοτριώνει το αθώο παιδί που κατά βάθος διατηρούμε πάντοτε καλά κρυμμένο μέσα μας.

Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι την πολύ διαφωτιστική σχετικά με τη νουβέλα εισαγωγή υπογράφει ο Πρόεδρος του Φιλολογικού Ομίλου Ελλάδος, Αντώνης Χαριστός, ο οποίος έχει επιμεληθεί επίσης το βιβλίο με την προσέγγιση την οποία υιοθετεί ο Φιλολογικός Όμιλος Ελλάδος.