Η πολιορκία της Βιέννης το 1683 και το κρουασάν

Το γλυκό αυτό έδεσμα σίγουρα όλοι το έχουμε γευτεί, όμως λίγοι γνωρίζουν πως, παρά το γαλλικό του όνομα, το γλύκισμα αυτό είναι γερμανικής, ή σωστότερα, αυστριακής προέλευσης. Όταν οι Οθωμανοί Τούρκοι πολιόρκησαν το 1683 για δεύτερη φορά τη Βιέννη  προσπαθώντας να την αποσπάσουν από τους Αψβούργους, έσκαψαν σήραγγες κάτω από την πόλη για να υπονομεύσουν τα τείχη της. Οι φουρνάρηδες όμως, που εργάζονταν τη νύχτα, άκουσαν τον θόρυβο που έκαναν και ειδοποίησαν εγκαίρως τους στρατιώτες που κατάφεραν τελικά να σώσουν την πόλη, μαζί και με τη βοήθεια που προσέφερε ο Πολωνός βασιλιάς Ιωάννης Γ΄.

 Έτσι οι φουρνάρηδες αποφάσισαν να γιορτάσουν τη νίκη τους με έναν αξιοσημείωτα γλυκό όσο και εφευρηματικό τρόπο: αντέγραψαν το μισοφέγγαρο από τη σημαία των Οθωμανών, την ημισέληνο, και δημιούργησαν ένα νέο γλύκισμα ως αναμνηστικό της νίκης τους, το κίπφελ, δηλαδή το κρουασάν! Την ονομασία κρουασάν πήρε το γλύκισμα όταν η Μαρία Αντουανέτα πήγε στο Παρίσι για να παντρευτεί τον Λουδοβίκο ΙΣΤ, οπότε και οι Γάλλοι που το λάτρεψαν το υιοθέτησαν για το πρωινό τους!
ΠΗΓΗ: Rick Beyer, Συναρπαστικές ιστορίες που δεν ειπώθηκαν ποτέ, εκδόσεις Κλειδάριθμος, 2010

Camille Saint-Saens, Carnival of the animals

Μία μουσική πρόταση και όχι μόνο! Πρόκειται για ένα από τα δημοφιλέστερα έργα κλασικής μουσικής που είναι ιδιαίτερα αγαπητά στα παιδιά. Είναι μία ορχηστρική σουίτα που αποτελείται από δεκατέσσερα μέρη και γράφτηκε το 1886 από τον Γάλλο ρομαντικό συνθέτη Καμίλ Σαιν Σανς(1835-1921). Το αστείο με το έργο αυτό είναι ότι, παρά τη φήμη που γνώρισε στους κατοπινούς αιώνες, ο ίδιος ο συνθέτης θεωρούσε το έργο του αυτό πολύ παιδικό και κατά συνέπεια βλαβερό για τη φήμη του, γι' αυτό και είχε απαγορεύσει την εκτέλεσή του όσο ζούσε!
https://www.youtube.com/watch?v=1L993HNAa8M 
 Πρώτη φορά παίχτηκε δημόσια μόλις το 1922, γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία και διαψεύδοντας την άποψη που ο ίδιος ο συνθέτης έτρεφε γι' αυτό. Λιοντάρια, ψάρια, χελώνες, ελέφαντες, κότες και άλλα ζώα αποτελούν τα μέρη του πρωτότυπου αυτού έργου. Η πρωτότυπη εκδοχή είναι γραμμένη για 2 πιάνα, 2 βιολιά, ξυλόφωνο, τσέλο, κοντραμπάσο, πίκολο φλάουτο, κλαρινέτο και υδροκρυσταλλόφωνο. Ίσως το πιο γνωστό του μέρος είναι ο κύκνος, με το σόλο τσέλο.
Η παρούσα εκτέλεση είναι με την ορχήστρα νέων του Σιάτλ.

ΠΗΓΗ: από το κείμενο σε CD της NAXOS με το ομώνυμο έργο

Νεκταρία, Ζαγοριανάκου- Μακρυδήμα, Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΟΦΟΣ, εκδ. Ωκεανίδα, Αθήνα, 2015, σελ.575

Πρόκειται για ένα βιβλίο το οποίο σίγουρα θα αποτελέσει έκπληξη για πολλούς αναγνώστες. Το υπέροχο εξώφυλλό του μαρτυρά το κεντρικό θέμα του: την ιταλική αναγέννηση. Πρόκειται για λεπτομέρεια από τον πίνακα του Σάντρο Μποτιτσέλι "Η Θεοτόκος, το Θείο Βρέφος και οκτώ άγγελοι με κρίνα" του 1478. Και το βιβλίο είναι ακριβώς αυτό που δείχνει το εξώφυλλο και γράφει το οπισθόφυλλο: ένας ύμνος στον ουμανισμό και την τέχνη της Αναγέννησης, ένας ύμνος στον άνθρωπο και τη γνώση.
Η Νεκταρία Ζαγοριανάκου- Μακρυδήμα είναι γιατρός και, συγκεκριμένα, διδάκτωρ στην Ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Οι "θετικές" καταβολές της όμως, δεν την εμπόδισαν να δημιουργήσει μία άριστη μυθοπλασία, την οποία χειρίζεται άψογα από λογοτεχνικής και γλωσσικής απόψεως, να μελετήσει ουκ ολίγη ιστορία-αν και δεν αναφέρει τις πηγές της και δεν χαρακτηρίζει το βιβλίο της ιστορικό μυθιστόρημα-και να μας δωρίσει τελικά ένα κατεξοχήν αναγεννησιακό ιστορικό μυθιστόρημα, το οποίο εκτυλίσσεται στη Φλωρεντία του τέλους του 15ου αιώνα, όταν αυτή βρίσκεται κάτω υπό την εξουσία των Μεδίκων, γνωστών προστατών των τεχνών και των γραμμάτων.

Ο βασικός πρωταγωνιστής του βιβλίου, ο βυζαντινός Θεόδωρος, είναι ένας άνθρωπος της γνώσης, αντιγραφέας χειρογράφων και τύπος κλειστός, μοναχικός και αρκετά μυστικοπαθής. Βρίσκεται εντελώς απρόσμενα στην Πόλη του Κρίνου, τη μαγευτική Φλωρεντία, προσπαθώντας να σώσει ό,τι είναι δυνατόν να σωθεί από την επερχόμενη ισλαμική λαίλαπα στον καταρρέοντα βυζαντινό κόσμο. Εκεί, χωρίς να το περιμένει, γίνεται τελικά έμπιστος του Κόζιμου των Μεδίκων. Από κει κι έπειτα η ζωή του γνωρίζει απρόσμενα γυρίσματα, τα οποία φυσικά δεν θα ήταν σκόπιμο να αποκαλυφθούν εδώ.
 Ο αναγνώστης πάντως θα περιδιαβεί με μεγάλη χαρά στη Φλωρεντία του τέλους του Μεσαίωνα και θα γνωρίσει από κοντά τους Μαικήνες των καλλιτεχνών της ιταλικής Αναγέννησης δηλαδή τον Κόζιμο τον Πρεσβύτερο και τον Λαυρέντιο τον Μεγαλοπρεπή, αλλά και πολλές φορές τους ίδιους τους καλλιτέχνες, τους τυπογράφους και τους λογίους. Θα ζήσει την άνοδο της πόλης και την ανάδειξή της σε καλλιτεχνικό κέντρο της ιταλικής χερσονήσου κάτω από τη στιβαρή διακυβέρνηση των Μεδίκων, αλλά και την αναπόφευκτη παρακμή της προς χάριν της ανερχόμενης Βενετίας που θα πάρει τα σκήπτρα της τέχνης στην Ύστερη Αναγέννηση. Και, τέλος, θα βιώσει από κοντά τη διαμάχη του νεωτεριστικού κόσμου της Αναγέννησης και των νέων αντιλήψεων για τον άνθρωπο, με τον σκοταδιστικό κόσμο της θρησκοληψίας και της δεισιδαιμονίας του μεσαίωνα.
ΤΟ ΔΥΝΑΤΟ ΤΟΥ ΣΗΜΕΙΟ:η πρωτοτυπία του θέματος για την ελληνική βιβλιογραφία, η καθηλωτική πρωτοπρόσωπη αφήγηση και ο πλούτος των ιστορικών πληροφοριών για την Αναγέννηση και τη Φλωρεντία.
ΠΟΙΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ: οι εραστές της πρωτοτυπίας και του ξεχωριστού στα βιβλία, οι λάτρεις της ιστορίας και, πάνω απ΄όλα, οι λάτρεις της Αναγέννησης και της αναγεννησιακής τέχνης.

W.A.Mozart, Kegelstatt Trio k.498 σε μι ύφεση μείζονα για κλαρινέτο, βιόλα και πιάνο

Το αριστουργηματικό αυτό έργο αυτό γράφτηκε το 1786 και είναι ένα από τα πιο γνωστά trio του χαρισματικού Αυστριακού συνθέτη Wolfgang Amadeus Mozart(1756-1791) για κλαρινέτο, βιόλα και πιάνο. Η ονομασία Kegelstatt δεν δόθηκε από τον ίδιο τον Μότσαρτ, αλλά εμφανίζεται πρώτη φορά το 1862 σε έναν θεματικό κατάλογο των έργων του συνθέτη από τον Ludwig von Köchel’s. Η γερμανική αυτή λέξη σημαίνει “ο χώρος όπου παίζεται το skittle”, ένα παιχνίδι δηλαδή με ξύλινες κορύνες, το οποίο έμοιαζε με το σημερινό μπόουλινγκ. Αξίζει να σημειωθεί ότι και άλλα έργα που είχαν γραφτεί στο παρελθόν από τον Mozart είχαν τίτλο σχετικό με αυτό το παιχνίδι. Το trio αυτό το αφιέρωσε ο συνθέτης στην μαθήτριά του Franziska von Jacquin, κόρη γνωστού επιστήμονα, στο σπίτι του οποίου εκτελέστηκε για πρώτη φορά το κομμάτι με τον ίδιο τον συνθέτη στη βιόλα, τον Anton Stadler στο κλαρινέτο και τη Franziska στο πιάνο.

https://www.youtube.com/watch?v=eWQ8M_digJE

Το έργο εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1788. Το πρώτο μέρος Andante (αργά) σε ρυθμό 6/8 ξεφεύγει από την κλασική φόρμα που θέλει το πρώτο μέρος να είναι Allegro (γρήγορα) και είναι εύκολα αναγνωρίσιμο από το τόσο χαρακτηριστικό γκρουπέτο (την αρχική τρίλια) που ακούγεται σε όλη τη διάρκεια του έργου. Το δεύτερο μέρος Menuetto (χορός) σε ρυθμό 3/4 εντατικοποιεί τον διάλογο μεταξύ των οργάνων, ακριβώς όπως γίνεται στα κονσέρτα και αναπτύσσεται αντιστικτικά από τον συνθέτη καταλήγοντας στο ίδιο λαμπρό θέμα της αρχής. Το τρίτο μέρος είναι σε φόρμα Rondo με την ένδειξη Alegretto (γρηγορούτσικα) σε μέτρο 4/4 που παίζεται όμως σαν 2/2(alla breve). Αρχίζει με το θέμα του κλαρινέτου, μια τραγουδιστή μελωδία που στη συνέχεια παραλλάσσεται από το πιάνο. Στη συνέχεια, το τρίτο θέμα αναπτύσσεται σε ελάσσονα τρόπο πριν καταλήξει ξανά στον μείζονα. Τελειώνει δυναμικά με μία οπερατική κόντα. πρόκειται αναμφισβήτητα για ένα από τα ωραιότερα έργα του πασίγνωστου συνθέτη, αλλά και για ένα από τα ομορφότερα trio που έχουν γραφτεί στην ιστορία της δυτικής μουσικής.

Η παρούσα εκτέλεση θεωρώ ότι είναι από τις καλύτερες που είναι διαθέσιμες αυτή τη στιγμή στο u-tube. Εκτελεστές: Vadim Lando(κλαρινέτο), Yana Daryan (βιόλα)Lusine Hakobyan (πιάνο).
Πηγή: Wikipedia,Kegelstatt trio 

Jostein Gaarder, Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ, εκδόσεις Λιβάνη, Αθήνα, 1994, μετάφραση Μαρία Αγγελίδου, σελίδες 611

Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια έχουν εκδοθεί πολλά βιβλία, τόσο Ελλήνων, όσο και ξένων συγγραφέων, που αποπειρώνται να προσφέρουν μια πιο ανάλαφρη και εκλαϊκευμένη εικόνα του απαιτητικού και συχνά δυσνόητου αντικειμένου της φιλοσοφίας. Αλήθεια όμως είναι επίσης πως ο Νορβηγός συγγραφέας Jostein Gaarder ήταν, αν όχι ο πρώτος, τουλάχιστον ένας από τους πρώτους που είχαν συλλάβει αυτή την καταπληκτική ιδέα, ήδη πριν από την έλευση του 21ου αιώνα. Ομολογώ πως το βιβλίο αυτό το είχα διαβάσει πριν τελειώσω το σχολείο και το ξαναδιάβασα πρόσφατα. Είναι, βλέπετε, από τα βιβλία που διαβάζονται πάνω από μία φορά. Το μέγεθος του βιβλίου πιστεύω ειλικρινά πως είναι κάτι που δεν πρέπει να αποθαρρύνει κανέναν υποψήφιο αναγνώστη ο οποίος επιθυμεί να επιχειρήσει είτε μια πρώτη γνωριμία με το αντικείμενο, είτε μια επανάληψη όσων ήδη γνωρίζει. Διότι ο κόσμος της Σοφίας είναι μεν ο κόσμος της φιλο-σοφίας είναι όμως και ο κόσμος της μικρής Σοφίας, της πρωταγωνίστριας!

Η μικρή Σοφία αρχίζει ξαφνικά να βρίσκει μυστηριώδεις επιστολές στο γραμματοκιβώτιό της από έναν άγνωστο αποστολέα ο οποίος έχει βάλει στόχο της ζωής του να τη μυήσει στα μυστικά και την ιστορία της φιλοσοφίας. Το βιβλίο είναι δομημένο σε κεφάλαια που αντιστοιχούν σε έναν μεγάλο φιλόσοφο, σε κάποια εποχή, ή σε ένα συγκεκριμένο φιλοσοφικό ρεύμα. Με δομή μυθιστορήματος, με ένα μυστήριο που κρατά τον αναγνώστη σε αγωνία ως το τέλος και με πολλούς ολοζώντανους και γλαφυρούς διαλόγους ο αναγνώστης πραγματοποιεί έναν απολαυστικό περίπατο στα μονοπάτια της φιλοσοφίας ανά τους αιώνες και, αναμφισβήτητα, όταν θα κλείσει το βιβλίο, θα είναι και ο ίδιος πολύ καλύτερος γνώστης του θέματος.
ΤΟ ΔΥΝΑΤΟ ΤΟΥ ΣΗΜΕΙΟ: αναμφίβολα ο ανάλαφρος τρόπος παρουσίασης ενός δύσκολου θέματος για τους περισσότερους αναγνώστες.
ΠΟΙΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ: μα φυσικά όσοι λατρεύουν τη φιλοσοφία, αλλά και όσοι θέλουν να αποκτήσουν μια πιο εμπεριστατωμένη γνώση του θέματος αλλά διστάζουν να διαβάσουν τα πιο, ας πούμε "δύσκολα", φιλοσοφικά έργα των ίδιων των μεγάλων φιλοσόφων.

Η άφιξη του καπνού στην ευρώπη

Ανάμεσα στα διάφορα προϊόντα της αμερικανικής ηπείρου που κατέκλυσαν την Ευρώπη σταδιακά από τον 16ο αιώνα και μετά ήταν και ο καπνός. Οι ιθαγενείς κάτοικοι της Αμερικής γνώριζαν το κάπνισμα τουλάχιστον πεντακόσια χρόνια πριν από την άφιξη των πρώτων Ευρωπαίων εκεί. Οι άντρες του Χριστόφορου Κολόμβου ήταν οι πρώτοι που είδαν τους ιθαγενείς να καπνίζουν, αν και την πρώτη γραπτή αναφορά στον καπνό την έκανε ο Αμέριγο Βεσπούτσι το 1505. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο καπνός που κάπνιζαν οι ιθαγενείς περιείχε έως και πέντε φορές περισσότερη νικοτίνη από τα σημερινά τσιγάρα, οπότε και η δράση του καπνού ως ήπιο ναρκωτικό ήταν πολύ πιο δυνατή απ' ότι είναι σήμερα! Ακόμη, οι Ευρωπαίοι τότε πίστευαν στη θεραπευτική δράση του καπνού, την οποία αξιοποιούσαν κυρίως οι φαρμακοποιοί παρασκευάζοντας αλοιφή καπνού. Ο καπνός έφθασε τελικά στην Ευρώπη γύρω στο 1556 όταν ο Γάλλος Ζαν Νικό, από τον οποίο πήρε και το όνομά της η νικοτίνη, ήταν ο πρώτος που παρουσίασε καπνό στη βασίλισσα Αικατερίνη των Μεδίκων, σύζυγο του Ερρίκου Β' της Γαλλίας.

Πηγή: Timothy Brook, Το καπέλο του Βερμέερ,Ο 17ος αιώνας και οι απαρχές της παγκοσμιοποίησης, εκδόσεις Παπαδόπουλος, Αθήνα,2008

Κατοικίδια και διατροφή στην αρχαία Αθήνα

Όλοι ξέρουμε και έχουμε ακούσει αρκετά για την αρχαία Αθήνα, και συγκεκριμένα για τον Παρθενώνα, τον Περικλή, το θέατρο, τη δημοκρατία κτλ. Πόσοι από εμάς όμως γνωρίζουν έστω και λίγα πράγματα για τις καθημερινές συνήθειες των αρχαίων Ελλήνων;
Φυσικά οι αρχαίοι είχαν για ζώα φάρμας άλογα, πρόβατα, κατσίκες, γουρούνια και πουλερικά, όπως ακριβώς και σήμερα. Συχνά έβρισκε κανείς επίσης χήνες, οι οποίες χρησιμοποιούνταν και ως κατοικίδια, ακριβώς δηλαδή όπως και οι σκύλοι. Λίγοι γνωρίζουν όμως ότι οι γάτες δεν ήταν καθόλου διαδεδομένες στην αρχαία Ελλάδα, σε αντίθεση με την αρχαία Αίγυπτο, και ότι αντί γι΄ αυτές οι Έλληνες είχαν νυφίτσες ως κατοικίδιο, αλλά και για το κυνήγι των ποντικών! Συνηθισμένο θέαμα ήταν επίσης οι κοκορομαχίες. Τα βόδια χρησιμοποιούνταν στην Αττική μόνο για όργωμα και οι Αθηναίοι έτρωγαν κυρίως χοιρινό κρέας, το μοσχαρίσιο το εισήγαγαν. Όσον αφορά το κυνήγι τους, αξίζει να θυμηθούμε ότι εκτός από κάπρους, ελάφια, πέρδικες και λαγούς υπήρχαν τότε στα-περισσότερα απ' ότι σήμερα- δάση και λύκοι, αρκούδες, ακόμη και λιοντάρια.

 

 Η διατροφή των αρχαίων ήταν φυσικά μεσογειακή, με πολλές ελιές, ψάρια και λαχανικά, έλειπαν όμως πολλά είδη διατροφής τα οποία σήμερα θεωρούμε δεδομένα, όπως τα βερίκοκα, τα λεμόνια, τα πορτοκάλια, τα ροδάκινα, η ντομάτα, η πατάτα, το ρύζι και φυσικά η μπύρα. Συνηθισμένο ''κολατσιό'' ήταν επίσης ψωμί-όχι λευκό φυσικά- βουτηγμένο σε κρασί, το οποίο το έτρωγαν ακόμη και τα παιδιά ως δυναμωτικό πρωινό! Επιπροσθέτως, τα σύκα θεωρούνταν βασικό είδος διατροφής. Τέλος, κάτι ακόμα που χρήζει μνείας, είναι ότι οι αρχαίοι, αν και γνώριζαν το γυαλί από τους κοντινούς τους Πέρσες, Αιγυπτίους και Φοίνικες, εντούτοις δεν το χρησιμοποιούσαν ούτε στην οικοδομική τέχνη, αλλά ούτε και ως ποτήρι, σε αντίθεση με τα πήλινα-κεραμικά σκεύη.
ΠΗΓΗ: Εγκόν Φριντέλ, Πολιτιστική ιστορία της αρχαίας Ελλάδας, εκδόσεις Τόπος, 2013, Αθήνα

Ave Maria, άρια της Δυσδαιμόνας από τον Οθέλλο του Τζουζέπε Βέρντι

Η προτελευταία όπερα που συνέθεσε ο μεγάλος κύριος της όπερας, ο Ιταλός συνθέτης Τζουζέπε Βέρντι (1813-1901) θεωρείται από πολλούς μία από τις καλύτερες όπερες που συνέθεσε ο ίδιος, αλλά και, δικαίως, μία από τις πιο αριστουργηματικές συνθέσεις στην ιστορία της όπερας.
Το λιμπρέττο το έγραψε ο Αρρίγκο Μπόιτο, βασισμένος στο ομώνυμο δράμα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Και η αλήθεια είναι πως η συνύπαρξη των δύο "κολοσσών" εδώ, του Σαίξπηρ και του Βέρντι είναι κάτι παραπάνω από πετυχημένη. Η πρώτη παράσταση της όπερας έγινε το 1887 στη Σκάλα του Μιλάνου.
https://www.youtube.com/watch?v=IcVn630jokY 
Αν και πρωταγωνιστής στην όπερα είναι ο Οθέλλος, εδώ επιλέγουμε να ακούσουμε την τελευταία άρια της Δυσδαιμόνας, το περίφημο Ave Maria, την προσευχή δηλαδή που κάνει πριν αποκοιμηθεί το ίδιο βράδυ που θα έρθει ο Οθέλλος με σκοπό να την πνίξει, εξ' αιτίας της, αβάσιμης όπως θα αποδειχτεί στη συνέχεια, ζήλιας του. Kiri te Kanawa λοιπόν, η Νεοζηλανδή σοπράνο που μαζί με τον Placido Domingo πρωταγωνίστησαν στο ανέβασμα της όπερας στο Royal Opera House, στο Covent Garden του Λονδίνου το 1983. 
 Πηγή: Andras Batta, Όπερα, εκδόσεις Ελευθερουδάκης, 2005

Timothy brook, ΤΟ ΚΑΠΕΛΟ ΤΟΥ ΒΕΡΜΕΕΡ, εκδόσεις Παπαδόπουλος, μετάφραση Ρηγούλα Γεωργιάδου, Αθήνα, 2018, σελίδες 318

Ένα από τα πιο πρωτότυπα αναγνώσματα εκλαϊκευμένης ιστορίας, αλλά με επιστημονική τεκμηρίωση μας προσφέρει ο Timothy Brook, σινολόγος, που κατέχει την έδρα των κινεζικών σπουδών Shaw στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Το βιβλίο εστιάζει στις αλλαγές του 17ου αιώνα που επέρχονται στον κόσμο και στη ζωή των Ευρωπαίων μετά τα εξερευνητικά ταξίδια και την αρχή της αποικιοκρατίας τον 16ο αιώνα.
Η πρωτοτυπία του έγκειται στον τρόπο παρουσίασης του θέματος. Ο συγγραφέας μέσα από πέντε πίνακες του Ολλανδού ζωγράφου Γιοχάνες Βερμέερ(1632-1675), δύο πιο άγνωστων ζωγράφων (Χέντρικ φαν ντερ Μπρουχ, Λέονερντ Μπράμερ) και ένα πιάτο που μοιάζει με κινέζικη πορσελάνη, αποπειράται να περιγράψει τη ζωή και τις αλλαγές που βίωσε η Ολλανδία, αλλά και ολόκληρη η Ευρώπη μετά τις Ανακαλύψεις του 16ου αιώνα που σήμαναν την αυγή των νέων χρόνων και τις απαρχές της παγκοσμιοποίησης.

Ο συγγραφέας περιγράφει τους πίνακες και τους χρησιμοποιεί ως εφαλτήριο για να θίξει θέματα που αφορούν την ιστορία της περιόδου, όπως τον ανταγωνισμό των Ευρωπαίων για την επικράτηση στον Νέο Κόσμο, την άφιξη του καπνού στην Ευρώπη, τη μανία με τις κινέζικες πορσελάνες, τη ζωή στην Ολλανδία του 16ου αιώνα και διάφορα άλλα. Το αποτέλεσμα είναι ένας μαγευτικός συνδυασμός ιστορίας και τέχνης που διαβάζεται κυριολεκτικά απνευστί.
ΤΟ ΔΥΝΑΤΟ ΤΟΥ ΣΗΜΕΙΟ: ο μοναδικός συνδυασμός ιστορίας-τέχνης και η αφήγηση που ρέει.
ΠΟΙΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ: Όσοι λατρεύουν την τέχνη, ιδιαίτερα των Φλαμανδών ζωγράφων του 16ου αιώνα και την ιστορία, ιδίως εκείνη των απαρχών των νέων χρόνων. Επίσης όλοι εκείνοι οι αναγνώστες που θέλουν, φτάνοντας στην τελευταία σελίδα ενός βιβλίου, να έχουν αποκομίσει κάποιου είδους γνώση.

Οι σταυροί της Ρόδου

1480, 1522: Στο δεύτερο μέρος της τριλογίας της Λεύκης Σαραντινού για τη δύση των Σταυροφοριών ταξιδεύουμε στη Ρόδο του 15^ου και 16^ου αιώνα για να παρακολουθήσουμε από κοντά τις δύο πολιορκίες που διεξήγαγαν οι Τούρκοι για να αποσπάσουν το νησί από την κυριαρχία των Ιωαννιτών ιπποτών. Ο Φίλιππος και ο Ιωσήφ, δίδυμα αδέλφια που μοιάζουν σαν δύο σταγόνες νερό, θα ερωτευτούν την ίδια γυναίκα, αλλά η ζωή θα τους χωρίσει και ο Φίλιππος, θύμα απαγωγής βερβερίνων πειρατών,  θα αναγκαστεί να μεγαλώσει στην Κωνσταντινούπολη, στο σκληρό και ανταγωνιστικό περιβάλλον του Τοπ Καπί. Θα επιστρέψει στη γενέτειρά του για να διεκδικήσει ό,τι δεν κατόρθωσε να αποκτήσει στα νιάτα του. Τα ιστορικά γεγονότα περνούν από τις σελίδες του βιβλίου παράλληλα με την προσωπική ιστορία των δύο αδελφών και υπόσχονται να καθηλώσουν τον αναγνώστη με την υπόθεση να διαδραματίζεται πότε στην Κωνσταντινούπολη και πότε στη Ρόδο.

Οι Θεοί του Ολύμπου και η γέννησή τους

Ποιοι είναι τελικά οι περίφημοι Θεοί του Ολύμπου και πώς γεννήθηκαν; Ποια είναι τα σύμβολά τους και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους; Πώς δημιουργήθηκε ο κόσμος  σύμφωνα με τον αρχαίο ποιητή Ησίοδο;

Δεκατέσσερεις Ολύμπιοι Θεοί, αλλά και η ίδια η Γη, μας συστήνονται αυτοπροσώπως και μας μιλούν για τον εαυτό τους και για τις απαρχές του κόσμου σύμφωνα με την αρχαιοελληνική μυθολογία.

Το βιβλίο αυτό αποτελεί τον πρώτο τόμο μίας πλήρους σειράς αρχαιοελληνικής μυθολογίας με εμπεριστατωμένη ιστορική έρευνα και πλούσια εικονογράφηση, φιλοδοξώντας να αποτελέσει τόσο χρήσιμο, όσο και ευχάριστο ανάγνωσμα για μαθητές, γονείς , εκπαιδευτικούς, αλλά και για όποιον θέλει απλά να μάθει περισσότερα γι’ αυτό το τόσο σημαντικό κομμάτι της αρχαιοελληνικής μας παράδοσης.