Χορός των Ωρών, Ponchielli

Πρόκειται για το πασίγνωστο μπαλέτο του τέλους της τρίτης πράξης από την όπερα Τζοκόντα του Amiclare Ponchielli (1834-1886). H όπερα πρωτοπαρουσιάστηκε το 1876 και αποτελεί το γνωστότερο έργο του Ιταλού συνθέτη του ρομαντισμού. Eνώ στην εποχή του ο συνθέτης ήταν αρκετά δημοφιλής, εντούτοις σήμερα οι περισσότεροι τον γνωρίζουν μόνο από τη συγκεκριμένη όπερα. Ο χορός των ωρών έγινε ιδιαίτερα γνωστός μετά από την προβολή του με κινούμενα σχέδια στη Φαντασία του Ντίσνευ.
https://www.youtube.com/watch?v=W3ILbnHhAzk 

Εδώ το ακούμε από τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Βουδαπέστης υπό τη διεύθυνση του Andras Korodi.

ΠΗΓΗ: wikipedia, Dance of Hours

Λένα Διβάνη, Ζευγάρια που έγραψαν την ιστορία της Ελλάδας, εκδ. Πατάκη, 2019, σελ.475

Πώς ήταν άραγε ο μεγάλος μεταρρυθμιστής Χαρίλαος Τρικούπης στην προσωπική του ζωή;
Πόσο αυταρχική ήταν στην πραγματικότητα η Φρειδερίκη; 
Πόσο πολύ άρεσε ο "ποδόγυρος" στον αποκαλούμενο "Γέρο της Δημοκρατίας", Γεώργιο Παπανδρέου;
Και ποια ήταν στην πραγματικότητα η μεγάλη ευεργέτισσα του ελληνικού Αγώνα της Ανεξαρτησίας Μαντώ Μαυρογένους; 
Αυτά και σε άλλα πολλά ερωτήματα επιχειρεί να δώσει απάντηση μέσα από το νέο της πόνημα "Ζευγάρια που έγραψαν την ιστορία της Ελλάδας" η γνωστή μας συγγραφέας και ιστορικός Λένα Διβάνη.

Μαζί με τον περίπατο στις προσωπικές ζωές και τη σταδιοδρομία των μορφών που άφησαν το στίγμα τους στην πολιτική, κοινωνική, πολιτιστική ή και καλλιτεχνική ιστορία της χώρας, ο αναγνώστης βολτάρει ταυτόχρονα και στην Ιστορία της Νεώτερης Ελλάδας, μαθαίνοντας ενίοτε και πράγματα που μπορεί να τον καταπλήξουν, δηλαδή τις λεπτομέρειες από το παρασκήνιο της ζωής των μεγάλων προσωπικοτήτων.
Η αφήγηση είναι καθηλωτική και ρέει σαν ποταμός που κυλά νωχελικά, χωρίς ίχνος βιασύνης. Τίποτε δεν παραλείπεται από τη συγγραφέα, αντιθέτως όλα είναι άξια λόγου ώστε να αναφερθούν: μία φήμη, μία κουβέντα που ειπώθηκε, μια πιο προσωπική συνήθεια του προσώπου στο οποίο γίνεται αναφορά, εν ολίγοις ο,τιδήποτε μπορεί να κάνει πιο προσιτή στον αναγνώστη την προσωπικότητα του χαρακτήρα που εξετάζεται και αναλύεται με γλώσσα απλή και κατανοητή στο βιβλίο της Διβάνη. Η έρευνα που έκανε για την ολοκλήρωση του πονήματός της, προκειμένου τα λεγόμενά της να τεκμηριωθούν από ιστορικής απόψεως, είναι εμφανής σε κάθε σελίδα.
Ο αναγνώστης θα εκπλαγεί ευχάριστα διαβάζοντας την ιστορία του Γεώργιου Παπανδρέου και της Κυβέλης, θα τον συνεπάρει η αφήγηση για τη ζωή των δύο γαλαζοαίματων, του Παύλου και της Φρειδερίκης, θα λυπηθεί με το δράμα του ανθρώπου με το γαρύφαλλο, του αγωνιστή Νίκου Μποελογιάννη και της αγαπημένης του Έλλης Παπά και θα πικραθεί με τα πάθη του εμφύλιου διχασμού στην ιστορία του Βενιζέλου και της Έλενας. Ακόμη, θα νιώσει συμπάθεια με τις λύπες του ερωτικού τριγώνου του Ίωνα Δραγούμη, της Πηνελόπης Δέλτα και της Μαρίκας Κοτοπούλη, θα απορήσει με τη σύζευξη των δύο άγαμων αδελφών, της Σοφίας και του Χαρίλαου Τρικούπη, θα παρακολουθήσει με ενδιαφέρον την κωμικο-τραγική ιστορία του Όθωνα και της Αμαλίας και, τέλος, θα οργιστεί με τα καμώματα των τουρκόφιλων προκρίτων στην ιστορία της Μαντώς Μαυρογένους και του αγωνιστή Δημήτριου Υψηλάντη. Σίγουρα όμως όταν θα φτάσει στην τελευταία σελίδα του βιβλίου, θα είναι πλουσιότερος τόσο σε συναισθήματα για τις μεγάλες αυτές προσωπικότητες, όσο και σε γνώσεις για την νεοελληνική ιστορία και για ορισμένες όχι και τόσο γνωστές πτυχές της.
ΤΟ ΔΥΝΑΤΟ ΤΟΥ ΣΗΜΕΙΟ: η άμεση αφήγηση σε στυλ ημερολογίου για τις ζωές των προσωπικοτήτων που παρουσιάζει.
ΠΟΙΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ: είναι ένα βιβλίο που απευθύνεται σε όλους: τόσο σε αναγνώστες που προτιμούν ελαφριά αναγνώσματα, όσο και σε εκείνους που θέλουν να αποκομίζουν χρήσιμες γνώσεις από τα βιβλία που διαβάζουν.

Ιερός πόλεμος; Άραγε είναι ισλαμική επινόηση;

Όλοι γνωρίζουμε και απεχθανόμαστε φυσικά το τζιχάντ, τον αποκαλούμενο Ιερό πόλεμο που διεξάγουν οι μουσουλμάνοι στις μέρες μας εναντίον των εχθρών της πίστης τους. Πόλεμος δηλαδή "ευλογημένος" από τον Θεό και με την έγκρισή του. Άραγε όμως είναι ο Ιερός πόλεμος σαν έννοια εφεύρεση ισλαμική;
Κι όμως, η αφετηρία του είναι αρκετά παλαιότερη απ' ότι μπορούμε να φανταστούμε. Πρώτος ο Μέγας Αλέξανδρος μίλησε για Ιερό Πόλεμο κατά των Περσών στην εκστρατεία του. Οι αρχαίοι Ρωμαίοι έκαναν πόλεμο μόνο αφότου είχαν πάρει τη "θεϊκή" έγκριση των ιερέων τους για τις πράξεις τους. Πιο μακριά, στην Ασία, οι Κινέζοι έκαναν το ίδιο για να εκπληρώσουν την "εντολή του Ουρανού", όταν κήρυσσαν πόλεμο σε αντίπαλο "έθνος".  Ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ηράκλειος τον 7ο αιώνα δικαιολόγησε τις επιθέσεις του κατά των Περσών με το ίδιο μοτίβο, προκειμένου να εξασφαλίσει την ομοψυχία και την προθυμία των Βυζαντινών να πολεμήσουν. Ακόμη και οι μογγολικές κατακτήσεις του περίφημου Τζένγκις Χαν ονομαζόταν Ιερός πόλεμος, για να μην μιλήσουμε φυσικά για τις σταυροφορίες που έγιναν στο όνομα του Θεού.

Τέλος, αν λάβουμε υπόψη μας, ορισμένες σχολές του ισλάμ που πρεσβεύουν ότι ο Ιερός  πόλεμος ασκείται μέσα μας, εναντίον του κακού εαυτού μας, βλέπουμε πόσο εύκολα εκμεταλλεύονται κάποιοι την ιστορία προκειμένου να φανατίσουν όσους είναι πρόθυμοι να ασκήσουν βία επάνω στους άλλους.
ΠΗΓΗ: Jonathan Holslag, Παγκόσμια πολιτική ιστορία, εκδ. Μεταίχμιο

A. Scoenberg, Verklarte nacht

Η "Νύχτα εξαϋλωσης" του Αυστριακού συνθέτη Arnold Schoenberg (1874-1951) αποτελεί ένα έργο σταθμό για την εξέλιξη της δυτικής ευρωπαϊκής μουσικής στα τέλη του 19ου αιώνα. Γράφτηκε το 1899 σε διάρκεια 3 μόλις εβδομαδών. Είναι γραμμένο για σεξτέτο εγχόρδων (δύο βιολιά, δύο βιόλες και δύο τσέλα). Ο Σένμπεργκ, με επιρροές κυρίως από τον Μπραμς και τον Βάγκνερ, είναι κυρίως γνωστός για το δωδεκαφθογγικό στυλ της σύνθεσης που ανέπτυξε. Το 1917 ο συνθέτης διασκεύασε το έργο για ορχήστρα εγχόρδων και αργότερα για πιάνο-τρίο. Εδώ ακούμε το έργο από τους Membres de L' Ensemble Intercontemporain υπό τη διεύθυνση του Pierre Boulez.
https://www.youtube.com/watch?v=U-pVz2LTakM 

 ΠΗΓΗ: Wikipedia, Verklarte Nacht

Ηλίας Μωραΐτης, Σκληρές αλήθειες, εκδ. Ψυχογιός, 2017, σελ.390

Το πρώτο πόνημα του Ηλία Μωραΐτη, Ξανθιώτη ιστορικού και συγγραφέα, ανήκει στην κατηγορία του ψυχολογικού θρίλερ.  Ο συγγραφέας δεν είναι τυχαίος, αντιθέτως διαθέτει ισχυρό λογοτεχνικό υπόβαθρο και αυτό είναι κάτι που μας το δείχνει σε κάθε σελίδα του βιβλίου του.
Η υπόθεση τοποθετείται στη Μασαχουσέτη των ΗΠΑ το 2015, όπου η πρωταγωνίστρια Αγνή Μάρκου μετά τον θάνατο της μητέρας της παραλαμβάνει ένα βιβλίο το οποίο κρύβει ανεξιχνίαστα μυστικά. Δεν το γνωρίζει, αλλά αυτό πρόκειται να αλλάξει σύντομα τη ζωή της οριστικά και αμετάκλητα! Η υπόθεση ακολούθως μεταφέρεται στην Αθήνα της δεκαετίας του '90. Εκεί, μέσα από την πένα ενός συγγραφέα, του Δημήτρη Αλεξιάδη που γνώριζε πολύ καλά τη μητέρα της, η Αγνή θα μυηθεί κι εκείνη με τη σειρά της στα μυστικά και τις "σκληρές αλήθειες" που έκρυβε η μητέρα της. Κατά κάποιον τρόπο η μία ιστορία "εγκιβωτίζεται"μέσα στην άλλη, μεγαλώνοντας το αναγνωστικό ενδιαφέρον. Αξιοσημείωτη είναι ακόμη η επιδέξια περιγραφή της ψυχολογίας των πρωταγωνιστών από τον συγγραφέα που δείχνει να έχει εντρυφήσει στον συγκεκριμένο τομέα. Σε όλα αυτά προστίθεται ένα τέλος ανατρεπτικό και αναπάντεχο. Συνολικά, η όλη προσπάθεια είναι εξαιρετική για τον πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα.

ΤΟ ΔΥΝΑΤΟ ΤΟΥ ΣΗΜΕΙΟ: το πόσο γρήγορα  και αβίαστα κυλάει η ανάγνωσή του! Οι πολλές ανατροπές στην υπόθεση.
ΠΟΙΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ: όλοι όσοι λατρεύουν τα βιβλία και τη λογοτεχνία!Απευθύνεται, το δίχως άλλο, σε όλους σχεδόν τους βιβλιόφιλους!

Τέμενος Νερατζέ, Ρέθυμνο

Ένα από τα γνωστότερα μνημεία της μικρής γραφικής πόλης του Ρεθύμνου αποτελεί σήμερα το Τέμενος Νερατζέ. Η κατασκευή του χρονολογείται στα χρόνια της ενετοκρατίας στο Ρέθυμνο (1207-1646), και συγκεκριμένα το 1601, ως το καθολικό μιας μονής των Αυγουστινιανών μοναχών αφιερωμένο στην Παρθένο Μαρία. Μετά από την κατάληψη του Ρεθύμνου από τους Οθωμανούς μετατράπηκε σε τζαμί, αφιερωμένο στον Γαζή Χουσεΐν Πασά, τον πορθητή του Ρεθύμνου γύρω στα 1650-1660. Μετά από την αποχώρηση των εναπομείναντων Οθωμανών από το Ρέθυμνο το 1925, το κτίριο μετατράπηκε σε εκκλησία αφιερωμένη στον Άγιο Νικόλαο, χρησιμοποιήθηκε όμως τελικά σαν Ωδείο και αίθουσα συναυλιών και ως τέτοιο παραμένει ως σήμερα.

 ΠΗΓΗ: Λεύκη Σαραντινού, Λέων και Ημισέληνος, εκδ. Historical Quest

Mozart, Masonic Funeral music

Είναι γνωστό ότι ο χαρισματικός συνθέτης Wolfgang Amadeus Mozart (1756-1791) διετέλεσε μέλος της Μασονικής Στοάς κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του, δηλαδή από το 1785 και εξής.  Tο αργό αυτό πένθιμο εμβατήριο Κ.477 της μασονικής μουσικής γράφτηκε το 1785 και είναι το μοναδικό στη μασονική μουσική που δεν περιέχει φωνή. Εδώ το ακούμε από την Academy of Saint Martin in the fields υπό τη διεύθυνση του Sir Neville Marriner σε ηχογράφηση του 1991.
https://www.youtube.com/watch?v=okFlNAl7HQQ 

 ΠΗΓΗ: wikipedia, Mozart Masonic Music

David Wallace-Wells, Ακατοίκητη γη, μια ιστορία του μέλλοντος, εκδ. Μεταίχμιο, 2019, σελ.351, μεταφρ.Κωστής Πανσέληνος

Άλλοι το αποκαλούν βιβλίο αφύπνισης και προειδοποίησης, άλλοι βιβλίο καταστροφολογίας και πόνημα εξαιρετικά απαισιόδοξο...
Από όποια πλευρά κι αν το δει πάντως κανείς, το μόνο σίγουρο είναι ότι το βιβλίο αυτό περιέχει τα αποτελέσματα των πιο πρόσφατων ερευνών επιστημόνων και διεθνών οργανισμών για την υπερθέρμανση και την ραγδαία κλιματική αλλαγή που αντιμετωπίζει σήμερα ο πλανήτης μας και για τις επιπτώσεις που έχει αυτή στη ζωή των κατοίκων της στο σήμερα και στο (κοντινό ή και το απώτερο) μέλλον.
Αποτελεί μία κραυγή αγωνίας, αλλά και επίπληξης, αφού εστιάζει στις προειδοποιήσεις που έστελναν απεγνωσμένα επί χρόνια έγκυροι επιστήμονες και δεν βρήκαν απόκριση.

 Το μόνο σίγουρο είναι ότι όποιος αποφασίσει τελικά να το διαβάσει, αγνοώντας τις γύρω φωνές που αντιτείνουν ότι όλα αυτά είναι υπερβολές και ανυπόστατες κινδυνολογίες, θα εκπλαγεί δυσάρεστα από τις απίστευτες προεκτάσεις που πρόκειται να έχει σύντομα στις ζωές όλων μας, όπου κι αν κατοικούμε, η αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη. Αυτή θα επιφέρει, σύμφωνα με τη θεωρία του Ντόμινο, την οποία ο συγγραφέας εξηγεί πολύ αναλυτικά στο πόνημά του, άνοδο της στάθμης των υδάτων, καύσωνες, λειψυδρίες, λιμούς, πλημμύρες, ανεξέλεγκτες πυρκαγιές, λοιμούς, ακόμη και ψυχολογικές επιπτώσεις στους ανθρώπους που έχουν την ατυχία να κατοικούν σήμερα στον πλανήτη γη που, δυστυχώς για όλους εμάς, αλλάζει με ταχύτατους ρυθμούς και φυσικά προς το χειρότερο.
Το βιβλίο αυτό μας λέει πως η ζημία έχει γίνει ήδη και δεν μπορεί πλέον να αποτραπεί πλήρως. Η θερμοκρασία του πλανήτη θα ανέβει τουλάχιστον ενάμισι με δύο βαθμούς (σύμφωνα με το πιο αισιόδοξο σενάριο) με αρκετά επώδυνες για εμάς συνέπειες. Μας περιγράφει όμως επίσης πως αν δεν αντιδράσει ολόκληρη η ανθρωπότητα ΤΩΡΑ(και όχι σε μια δεκαετία από σήμερα) οι συνέπειες που θα υποστεί η καθημερινή μας ζωή θα είναι ακόμη πιο βαριές και θα αλλάξουν οριστικά κι αμετάκλητα τις ζωές όλων μας. Το τελικό, απεγνωσμένο, μήνυμα που θέλει να εκπέμψει ο συγγραφέας είναι ότι όλοι είμαστε υπεύθυνοι για την κλιματική αλλαγή (πλούσιοι, φτωχοί, πολίτες, πολιτικοί και εταιρείες) και ότι πρέπει να δράσουμε όλοι άμεσα, πριν να είναι πολύ αργά. Διότι, οι περισσότεροι από εμάς αδιαφορούν ή τους απασχολούν άλλα πιο ελάσσονα ζητήματα. Η ρήση της ποιήτριας και μουσικού Kate Tempest είναι δυστυχώς μία μεγάλη αλήθεια:"Κοιτάζουμε επίμονα μία οθόνη ώστε να μην δούμε τον πλανήτη να πεθαίνει..."
ΤΟ ΔΥΝΑΤΟ ΤΟΥ ΣΗΜΕΙΟ: το σοκ που θα προκαλέσει στους αναγνώστες.
ΠΟΙΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ: ΟΛΟΙ!

Τελικά ωφελεί το γάλα τους ενήλικες;

Παρ' όλες τις διαφημιστικές καμπάνιες που προωθούνται κατά καιρούς από τις διάφορες εταιρείες, στην πραγματικότητα το γάλα δεν ωφελεί ούτε στο ελάχιστο τους ενήλικες, αφού η καλύτερη πηγή ασβεστίου για τα ενήλικα άτομα είναι το τυρί και το γιαούρτι. Μάλιστα, όχι μόνο το γάλα δεν προσφέρει κανένα όφελος όταν καταναλώνεται από ενήλικες, αλλά, επιπλέον, σε πολλούς δημιουργεί προβλήματα πέψης. Γιατί λοιπόν συμβαίνει αυτό; Η απάντηση βρίσκεται για άλλη μια φορά στην ιστορία των γονιδίων μας.

 Όταν είμαστε μωρά γεννιόμαστε με το γονίδιο της λακτάσης ενεργό, μπορούμε λοιπόν να καταναλώνουμε άφοβα το γάλα της μητέρας μας -ή και αγελαδινό γάλα, ανάλογα με την περίσταση. Μετά τον απογαλακτισμό όμως και τη θρέψη μας με στερεά τροφή, το γονίδιο της λακτάσης ατονεί σιγά σιγά, ενώ κατά την ενηλικίωσή μας αυτό καθίσταται τελικά ανενεργό. Έτσι εξηγείται η δυσανεξία στη λακτόζη που παρουσιάζουν πολλοί ενήλικες. Όλοι; Όχι! Πάντα κάποιοι μπορούν να χωνέψουν το γάλα και αυτό είναι αποτέλεσμα μιας μετάλλαξης που χρονολογείται εδώ και 10.000 περίπου χρόνια. Η αναλογία των ανθρώπων που μπορούν να χωνέψουν το γάλα είναι περίπου 1-10% στις περισσότερες φυλές της γης, εκτός από αυτές οι οποίες παρουσιάζουν μεγάλη κτηνοτροφική παράδοση. Στις τελευταίες, το ποσοστό του ενήλικου πληθυσμού που μπορεί να καταναλώσει γάλα κυμαίνεται στο 70-90%. Πρόκειται για αυτούς που ζουν στη Σουηδία, τη Δανία, το Σουδάν, την Ιορδανία και το Αφγανιστάν. Σε αυτούς τους λαούς η δυσανεξία στο γάλα είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας! Πρόκειται για άλλο ένα τρανταχτό παράδειγμα που τα γονίδια και η εξέλιξή μας έπαιξαν πρωτεύοντα ρόλο!
ΠΗΓΗ: Sang-Hee-Lee, Η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους, εκδ. Ψυχογιός, 2018

Wedding march του Μεντελσον

Ένα από τα γνωστότερα κομμάτια του χαρισματικού γερμανοεβραίου συνθέτη Φέλιξ Μέντελσον (1809-1847), που γνώρισε τόση δόξα στη διάρκεια της ζωής του όσο λίγοι συνθέτες, είναι το γαμήλιο εμβατήριο.  Γραμμένο σε ντο μείζονα το 1842 προέρχεται από τη σκηνική μουσική Όνειρο Θερινής Νυκτός που έγραψε για το έργο του Σαίξπηρ. Εδώ το ακούμε από τη φιλαρμονική του Βερολίνου υπό την μπαγκέτα του Κλαούντιο Αμπάντο.
https://www.youtube.com/watch?v=0Oo4z37OUEI 

 ΠΗΓΗ: Βικιπέντια, λήμμα Φέλιξ Μέντελσον και Wedding march

Ναγια Δαλακούρα, Το λιμάνι των χαμένων γυναικών, εκδ. Κλειδάριθμος, 2019, σελ.455

Η πρωτοεμφανιζόμενη Κομοτηναία συγγραφέας και αρχαιολόγος μας μεταφέρει στην άλλη άκρη του Ατλαντικού με το πρώτο της πόνημα και συγκεκριμένα στην Αργεντινή των αρχών του 20ου αιώνα.
Πρωταγωνίστρια είναι η Ρόζα, μια Σικελή  με φλογερό ταμπεραμέντο και πολλά κρυμμένα μυστικά που αποβιβάζεται στο λιμάνι του Μπουένος Άιρες το 1912, τότε ακριβώς που ο Νέος Κόσμος κατακλυζόταν από Ευρωπαίους μετανάστες κάθε κοινωνικής τάξης και εθνικότητας. Θα γνωρίσει τον Λουίς, έναν γοητευτικό άντρα του ισπανικού γκέτο του λιμανιού και η συνάντησή τους θα αποβεί μοιραία και για τους δύο.
Η τοιχογραφία της πασίγνωστης μεγαλούπολης της νοτιοαμερικανικής ηπείρου, του υποκόσμου της, της ιταλικής μαφίας που ανθίζει εκεί, καθώς και των πορνείων και των χαμαιτυπείων του λιμανιού είναι εκπληκτική.
Η συγγραφέας όμως δεν αρκείται σε αυτήν, αλλά μας μεταφέρει ακολούθως και στην απεραντοσύνη της αργεντίνικης πάμπας, αλλά και στη μακρινή, παγωμένη και απρόσιτη Γη του Πυρός. Με γρήγορες όσο και αναπάντεχες εναλλαγές στην υπόθεση και με ένα απρόσμενο φινάλε, η πολυδιαβασμένη και πολυταξιδεμένη στα μονοπάτια της λογοτεχνίας και του κόσμου συγγραφέας, μας προσφέρει ένα ξεχωριστό πόνημα το οποίο σίγουρα, όποιος επιλέξει να το διαβάσει, θα το κουβαλάει κατόπιν μέσα του για αρκετό καιρό, τόσο για τις εικόνες που θα τον κατακλύσουν κατά τη διάρκεια της ανάγνωσής του, όσο και για την ιδιαίτερη μυθοπλασία και γραφή του.
Η Δαλακούρα  μας προσφέρει εκπληκτικές περιγραφές, τόσο των τοπίων, όσο και των προσώπων και των συναισθημάτων που βιώνουν εκείνοι καθώς αλέθονται στις μυλόπετρες του έρωτα και του χρόνου. Μας παρακινεί να νιώσουμε κι εμείς τη θλίψη και τη χαρά των πρωταγωνιστών, να μυρίσουμε το άρωμα, αλλά και τον ιδρώτα των κορμιών στα καταγώγια του λιμανιού, να γευτούμε τις λατινοαμερικάνικες γεύσεις, αλλά και να αγναντέψουμε την απεραντοσύνη του Ατλαντικού και της αργεντίνικης πάμπας. Εκείνο που μετράει πάνω απ' όλα είναι η θέληση των πρωταγωνιστών του βιβλίου να ζήσουν και να ρουφήξουν τη ζωή από το μεδούλι τους, να απολαύσουν την ομορφιά της φύσης και τη μαγεία του έρωτα στο έπακρο και σε αυτό ακριβώς είναι που δίνει βάση και η ίδια η συγγραφέας.

ΤΟ ΔΥΝΑΤΟ ΤΟΥ ΣΗΜΕΙΟ: η εξαιρετική γραφή που συνεπαίρνει τον αναγνώστη και το πρωτότυπο θέμα που μας ταξιδεύει μακριά από τα συνηθισμένα αναγνωστικά θέματα των Ελλήνων συγγραφέων.
ΠΟΙΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ: σίγουρα οι λάτρεις της ιστορίας, της φύσης της Νότιας Αμερικής και της καλής και ξεχωριστής λογοτεχνικής γραφής. Επειδή όμως έχει για πρωταγωνιστές αρκετά στοιχεία του υποκόσμου σίγουρα θα το αγαπήσουν και οι λάτρεις της νουάρ λογοτεχνίας!

Duomo, Φλωρεντία

Η Σάντα Μαρία ντελ Φιόρε- ή αλλιώς Ντουόμο, όπως είναι ευρύτερα γνωστό, είναι μία από τις γνωστότερες και ωραιότερες εκκλησίες, σύμβολο της Αναγέννησης, όχι μόνο στην Ιταλία, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ο ζωγράφος και αρχιτέκτονας Τζότο σχεδίασε το Καμπανίλε- το Κωδωνοστάσιο- το 1334 του Ντουόμο, το οποίο ολοκληρώθηκε μετά τον θάνατό του, το 1359.
Ο ίδιος ο θόλος της εκκλησίας όμως, δηλαδή το Ντουόμο, σχεδιάστηκε από τον Φίλιππο Μπρουνελέσκι το 1418 μετά από τη νίκη του σε διαγωνισμό που είχε προκηρυχθεί για την κατασκευή του και ολοκληρώθηκε το 1436. Ήταν ο μεγαλύτερος θόλος της εποχής του και εσωτερικά καλύπτεται από τοιχογραφίες του Βαζάρι.
Όσο για τον ίδιο τον καθεδρικό ναό, αυτός άρχισε να χτίζεται στα τέλη του 13ου αιώνα από τον Αρνόλφο ντι Κάμπιο στη θέση της παλιάς Σάντα Ρεπαράτα.

 ΠΗΓΗ: explorer, Οδηγοί του κόσμου, Φλωρεντία και Τοσκάνη

Va pensiero, Nabucco, Verdi

Ένα από τα γνωστότερα χορωδιακά του Ιταλού "γητευτή" της όπερας, Τζουζέπε Βέρντι (1813-1901), ακούμε εδώ από παράσταση στη Ρώμη υπό τη μπαγκέτα του Ρικάρντο Μούτι. Το χορωδιακό αυτό είναι ένας ύμνος για την ελευθερία που ψάλλεται από τους Εβραίους σκλάβους  ενάντια της αιχμαλωσίας τους από τους Βαβυλωνίους. Ανήκει στην όπερα "Nabucco" που έκανε πρεμιέρα στις 9/3/1842 στη Σκάλα του Μιλάνου. Με αυτόν τον τρόπο o  Βέρντι εξέφρασε τα καταπιεσμένα εθνικά αισθήματα των Ιταλών που ήταν υπό αυστριακή κατοχή πριν από την ιταλική ενοποίηση το 1861, οπότε και η Ιταλία γεννήθηκε ως σύγχρονο κράτος.
https://www.youtube.com/watch?v=tPANwyaSlX4&t=304s 

  ΠΗΓΗ: Cd με την ομώνυμη όπερα της Deutsche Grammophon