Πώς να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας;
Πιστεύω ότι ακράδαντα ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να γράψει κανείς ένα πετυχημένο θρίλερ. Ομολογώ πως δεν διαβάζω συχνά βιβλία τέτοιου τύπου, διότι είναι πράγματι, δύσκολο να γράψει κάποιος κάτι καλό σε αυτό το είδος, το οποίο, στη συγκεκριμένη περίπτωση, συνδυάζει το θρίλερ και το αστυνομικό-μυστηριακό στοιχείο με το κοινωνικό μυθιστόρημα και θίγει ευαίσθητα θέματα.
Ο λόγος για το βιβλίο της Κύπριας συγγραφέως Εύας Λεοντιάδου, στην οποία και αξίζουν τα εύσημα για την πετυχημένη συγγραφή ενός μυθιστορήματος που διάβασα μέσα σε τέσσερις ώρες μετακινούμενη μονάχα από τον καναπέ του σπιτιού μου, στο τραπέζι της κουζίνας και στο κρεβάτι μου. Η αλήθεια είναι ότι, πράγματι, δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου, και όλοι οι βιβλιόφιλοι γνωρίζουμε καλά ότι δεν συμβαίνει συχνά αυτό…
Το μυθιστόρημα της Εύας Λεοντιάδου αποτελεί τη δεύτερη συγγραφική της προσπάθεια και τιτλοφορείται με τον κυριολεκτικού περιεχομένου τίτλο «Η ελευθερία της Ελευθερίας», αφού πράγματι μιλάει για την ελευθερία που προσπαθεί να κερδίσει η Ελευθερία, η πρωταγωνίστρια του βιβλίου.
Η Ελευθερία είναι παρούσα σε όλες τις σκηνές του βιβλίου, από την πρώτη μέχρι και την τελευταία σελίδα. Και πως θα μπορούσε να γίνει, εξάλλου, διαφορετικά, αφού η συγγραφέας μα αφηγείται τη συγκλονιστική ιστορία της Ελευθερίας δια στόματος της ίδιας που μας περιγράφει την οδύσσειά της σε πρώτο ενικό πρόσωπο.
Η Ελευθερία, λοιπόν, είναι μία νεαρή κοπέλα που μεγάλωσε δίχως πατέρα και έχασε τη μητέρα της σε μικρή ηλικία. Κατά συνέπεια ζει μόνη της και βγάζει τα προς το ζην δουλεύοντας σε δύο δουλειές. Τα καταφέρνει όμως μια χαρά, δεν χρωστάει πουθενά και έχει στρωμένη τη ζωή της, στην οποία τον ρόλο της οικογένειας έχουν οι δύο επιστήθιες φίλες της, η Στέλλα και η Αλεξάνδρα. Όλα αυτά μέχρις ότου η Ελευθερία αποφασίζει να πραγματοποιήσει επιτέλους το παιδικό της όνειρο με τα χρήματα που μάζευε επί χρόνια στον κουμπαρά της: να επισκεφθεί τις ΗΠΑ. Η απόφασή της, όμως, αυτή θα της γυρίσει μπούμερανγκ όταν θα συλληφθεί στο αεροδρόμιο, αρχικά επειδή έχασε το διαβατήριό της, στη συνέχεια, όμως, επειδή αποδεικνύεται ότι διέπραξε φονικό στην Καλιφόρνια!
Πρόκειται, το δίχως άλλο, για μία καλοστημένη πλεκτάνη, πώς, όμως, θα μπορέσει η Ελευθερία να αποδείξει την αλήθεια, εφόσον το τεστ DNA βγαίνει ταυτόσημο με το DΝΑ της δολοφόνου;
Η συγγραφέας δράττεται της ευκαιρίας για να μιλήσει, δια στόματος της ηρωίδας της για ευαίσθητα κοινωνικά θέματα, όπως για τη διαβίωση στις φυλακές, για την απώλεια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, για το ψυχολογικό βάρος που σηκώνει ένας αθώος όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με ανθρώπους που τον αντιμετωπίζουν σαν δολοφόνο, για την αξία της φιλίας, για τη λάθος άποψη που οι περισσότεροι έχουμε για το τι είναι σημαντικό στη ζωή και τι όχι, για το να μεγαλώνει κάποιος δίχως πατέρα, γα τις συνθήκες των φυλακών, για την αληθινή δικαιοσύνη, για την υιοθεσία, για την ελπίδα που δεν πεθαίνει, για το σθένος που πρέπει να έχουμε να μην σταματάμε να αγωνιζόμαστε ακόμα και στις πιο αντίξοες συνθήκες, αλλά και για τη θανατική ποινή. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι η συγγραφέας καταφέρνει να γράψει ένα πόνημα που θα κρατήσει καθηλωμένο τον αναγνώστη, θα τον αγχώσει, αλλά και θα τον οδηγήσει τελικά στην κάθαρση. Διότι το μυθιστόρημα αυτό είναι πολλά περισσότερο από ένα απλό θρίλερ μυστηρίου. Είναι, επιπροσθέτως, ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που αγγίζει ευαίσθητα θέματα και μπορεί να ιδωθεί από πολλές διαφορετικές όψεις.
«Μόλις σφραγίσει το κελί του θανατοποινίτη, ξέρεις ότι δεν υπάρχει επιστροφή. Δεν υπάρχει γυρισμός. Δεν υπάρχει ελπίδα. Και βλέπεις μόνο σκοτάδι. Δεν έχεις τίποτα να αναμένεις παρά μόνο το τέλος σου. Αλλά… Όταν συνειδητοποιήσεις ότι αυτό το τέλος θα φέρει τελικά τη λύτρωσή σου, αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι ακόμα και μέσα στο απόλυτο σκοτάδι μπορείς να βρεις το μονοπάτι που οδηγεί στην ελευθερία».
