Η Κωνσταντινουπολίτισσα συγγραφέας είναι οπωσδήποτε η πλέον κατάλληλη για να γράψει ένα βιβλίο του οποίου η υπόθεσή να διαδραματίζεται στα Πριγκηπόνησα, αλλά, συγχρόνως, να περιλαμβάνει και κάποιες καλά συγκαλυμμένες κρίσεις για την πολιτική που ακολουθεί σήμερα η Τουρκία.
Η υπόθεση εκτυλίσσεται στην Πρίγκηπο, όταν τα μέλη μιας οικογένειας βρίσκονται στο σπίτι της, διάσημης για την καλλιτεχνική πορεία της ζωγράφου, Σιρίν Σακά, η οποία γιορτάζει τα εκατοστά της γενέθλια. Μαζί με τα μέλη της οικογένειας, βρίσκεται και ο δημοσιογράφος Μπουράκ, ο οποίος φιλοδοξεί να πάρει συνέντευξη από την πασίγνωστη ηλικιωμένη, καθώς και ο επίσης γηραιός υπηρέτης της, Σαντίκ ουστάς. Τα πράγματα, όμως, δεν είναι όπως φαίνονται και πολλά καλά κρυμμένα από χρόνια μυστικά, τα οποία σχετίζονται με το παρελθόν της οικογένειας, είναι ώρα να βγουν πλέον στην επιφάνεια. Μετά από μία έντονη συζήτηση, ο εγγονός της Σιρίν, Φικρέτ, εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Ο Μπουράκ αισθάνεται έναν λανθάνοντα έρωτα για την αδελφή του Φικρέτ, τη Νουρ. Και ο Σαντίκ ουστάς σχετίζεται με τη Σιρίν περισσότερο από την απλή σχέση που θα έπρεπε να έχει ένας υπηρέτης με την κυρία του.
Όλα αυτά συνθέτουν το περίτεχνο παζλ των μυστικών και των αναπάντεχων αποκαλύψεων. Η D.S. πρωτοτυπεί στο αφηγηματικό κομμάτι, παρουσιάζοντας όλη την ιστορία της μέσα από τις εναλλασσόμενες αφηγήσεις των τεσσάρων πρωταγωνιστών: του δημοσιογράφου Μπουράκ, της Νουρ, της ανιψιάς της Σελίν και του υπηρέτη Σαντίκ. Η κεντρική φιγούρα, η Σιρίν, ελάχιστα παρουσιάζεται και μιλάει κατ' ιδίαν στο βιβλίο. Όταν όμως γίνεται αυτό, τότε πράγματι έχει κάτι πολύ σημαντικό να μας πει. Η περιορισμένη παρουσία της, εξάλλου, στις σελίδες του μυθιστορήματος, είναι το κλειδί για τη λύση του μυστηρίου.
Όταν ο αναγνώστης καταφέρει, μετά από τις πρώτες σελίδες, να ξεμπλέξει το κάπως περίπλοκο κουβάρι της γενεαλογίας της οικογένειας, τότε θα μπορέσει να βυθιστεί στη μαγεία της ανάγνωσης και στην πολύ εσωτερική και συνάμα ρεαλιστική πένα της D.S. Η συγγραφέας καταθέτει υπό λογοτεχνικό μανδύα την προσωπική της άποψη σχετικά με τη συντηρητική Τουρκία των διώξεων και των μακελειών του 20ου αιώνα, τα οποία δεν παραδέχεται, ενώ θέλει, παρ' όλα αυτά, να παρουσιάζεται ως χώρα ευρωπαϊκή και κοσμοπολίτικη στα μάτια του υπόλοιπου κόσμου.
Εντύπωση θα κάνει στον Έλληνα αναγνώστη ότι η ζωή των Τούρκων πρωταγωνιστών ομοιάζει πάρα πολύ με τη ζωή όπως τη γνωρίζουμε στη χώρα μας. Αν ο αναγνώστης δεν ήξερε εξαρχής ότι η υπόθεση διαδραματίζεται στην Πρίγκηπο και αν τα ονόματα δεν ήταν τουρκικά, πραγματικά θα μπορούσε κάλλιστα να πιστέψει ότι η όλη ιστοροία εκτυλίσσεται σε ένα ελληνικό νησί. Τα έπιπλα, οι συνήθειες των ανθρώπων, τα φαγητά, οι νοοτροπίες, όλα αυτά αποδεικνύουν πόσο πολύ μοιάζουμε τελικά με τον απλό λαό της γείτονας χώρας, κι ας μην θέλουμε πολλές φορές να το παραδεχτούμε.
Η εικόνα της νήσου της Πριγκήπου με τις άμαξές της, τα ποδήλατα, το γαλάζιο πέλαγος που την περικλείει, τα ανθισμένα λουλούδια της και τις μωβ βουκαμβίλιες, δίνει τον γλαφυρό τόνο στο μυθιστόρημα. Η μικρή παρενθετική ιστορική πινελιά τον ρεαλισμό και το μυστήριο.
"Θα 'θελα να είχα μια απάντηση να της δώσω. Να της πω κάτι αστείο, κάτι νόστιμο, όπως "θα σε προστάτευα εγώ, μωρό μου". Ήταν μανιώδης αναγνώστρια χιουμοριστικών περιοδικών. Προσπάθησα να θυμηθώ κάτι που είχα διαβάσει σε κάποιο από αυτά. Δεν μου άρεσε καμία από τις φράσεις που μου ήρθαν στον νου. Θα μπορούσα να παίξω τον ρόλο του νεαρού μάγκα που μεγάλωσε σε ψαροχώρι. "Εμείς, κυρία μου, δεν μεγαλώσαμε στο Νισάντας όπως εσείς!" Ούτε αυτό ταίριαζε."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.