Τον τίτλο από τη γνωστή ταινία του 1993, δανείζεται ο πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας Βασίλης Χαντζής στο πρώτο του αφήγημα, που δεν είναι άλλος από το "Η μέρα της μαρμότας".
Οι μαρμότες είναι τα μικρά και συμπαθητικά εκείνα τρωκτικά που ζουν στις κρύες στέπες του Βορρά και, στην προκειμένη περίπτωση δεν σχετίζονται με κανέναν τρόπο ούτε με το βιβλίο του Χαντζή, αλλά ούτε και με την ταινία. Πρόκειται όμως, το δίχως άλλο, για έναν ευρηματικό και πρωτότυπο τίτλο, ο οποίος έχει το προνόμιο να μένει χαραγμένος στον νου του αναγνώστη. Πρωτότυπο είναι όμως και το περιεχόμενο του αφηγήματος, καθώς και η γλώσσα και ο τρόπος που απευθύνεται ο αφηγητής στον αναγνώστη.
"Η μέρα της μαρμότας" δεν είναι παρά ένα μήνυμα σε προσωπικό τόνο, μία γνήσια κατάθεση ψυχής και απόψεων του ίδιου του συγγραφέα, ο οποίος, όπως μας δηλώνει στον πρόλογο του βιβλίου του, αφήνει απόλυτη ελευθερία στον αναγνώστη είτε να συμφωνήσει, είτε και να διαφωνήσει με τα λεγόμενά του.
Πρόκειται για ένα ψυχολογικό, κατά βάση, δοκίμιο, γραμμένο σε ωμή και άκρως ρεαλιστική γλώσσα, το οποίο αποδοκιμάζει πολλές πρακτικές του σύγχρονου ανθρώπου και του σύγχρονου τρόπου ζωής. Υπό αυτό το πρίσμα, "Η μέρα της μαρμότας", δεν αποτελεί παρά μία συγκαλυμμένη κριτική στον άνθρωπο του σήμερα, τον ναρκισσιστή και υπέρμετρα εγωιστή, ο οποίος παρουσιάζεται απόλυτα εξαρτημένος από το κινητό του και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Πράγματι, το θέμα της εξάρτησής μας από την τεχνολογία, η υπέρμετρη λατρεία της εξωτερικής μας εμφάνισης και οι επώδυνοι χωρισμοί, όπως και η επιφανειακότητα των σημερινών σχέσεων, είναι από τα βασικά ζητήματα που απασχολούν τον Χαντζή, ο οποίος μοιράζεται τις ανησυχίες του με τους αναγνώστες σε τόνο δηκτικό και, πολλές φορές, ειρωνικό. Μπορεί να μας φανεί κάπου υπερβολικός, αλλά τελικά θα αναγνωρίσουμε ότι δεν μπορεί παρά να έχει δίκιο με τη διορατική ματιά του στα κακώς κείμενα της εποχής μας.
Το αφήγημα περιέχει σκόρπιες στις σελίδες του υπέροχες ρήσεις και κρίσεις για τη ζωή, όπως το παρακάτω που μας δηλώνει πως ακριβώς είναι η αληθινή αγάπη:
"Ερωτεύεσαι τη φωνή του, τον κάθε πόντο του κορμιού του, το μέγεθος του σώματός του, μαθαίνεις το βάρος του λίγο λίγο κάθε που πέφτει στην αγκαλιά σου, μετράς τις ελιές του, φροντίζεις τις πληγές του, τις πληγές του σώματος αλλά και της ψυχής του, τις ανακουφίζεις, τις γιατρεύεις. Μαθαίνεις να κάνεις έρωτα μαζί του σαν να είστε ένα, νιώθετε τα κορμιά σας, τις δονήσεις σας, τη γεύση των δακρύων του, το φυσικό του άρωμα, που είναι τόσο μοναδικό και γλυκό. Μαθαίνεις τις παραξενιές του και τις χαρές του".
Δύσκολα βρίσκει κάποιος πιο λιτή, μα συνάμα πιο ρεαλιστική και αληθοφανή περιγραφή του αληθινού έρωτα. Σε αυτόν τον τόνο κινείται ολόκληρο το αφήγημα. Ο συγγραφέας θέτει ερωτήματα, αναρωτιέται ο ίδιος για την απάντησή τους και βάζει και τον αναγνώστη να αναρωτηθεί. Δεν αποσκοπεί τόσο στο να δώσει τις απαντήσεις, όσο στο να παρακινήσει τον αναγνώστη να σκεφτεί και να αναρωτηθεί πως μπορεί ο ίδιος να διορθώσει τη συμπεριφορά του και τα "κακώς κείμενα" της τρελής εποχής μας.
"Μάθαμε να αγαπάμε πιο πολύ το κινητό μας από τους ανθρώπους", "Δεν νοείται σχέση όταν κανένας εκ των δύο δεν σκέφτεται και δεν συμμερίζεται τον άλλον", "Να αγαπάτε τον άλλον στα άσχημά του. Στα καλά όλα εύκολα είναι, στις φουρτούνες σε χρειάζεται η καρδιά του άλλου", "Κάθε δευτερόλεπτο που περνά, εσύ ανταλλάσσεις πνοές με τη ζωή και τον χρόνο. Δεν είσαι ίδιος με χτες, αλλάζεις, έχεις ήδη αλλάξει", "Καμιά ζωή εκεί έξω δεν είναι καλύτερη από του άλλου γιατί απλά είναι μοναδική και είναι δική του. Εμείς διαλέγουμε πως θα τη ζήσουμε, εμείς και πως θα την τελειώσουμε", είναι μερικές μόνο από τις σκληρές αλήθειες που περιέχει το αφήγημα στις σελίδες του και θα μας βάλουν σε σκέψεις.
Ο Βασίλης Χαντζής μας καταθέτει, με κίνητρο την καθαρή αγάπη του για τους ανθρώπους, ένα βιβλίο που μας βοηθήσει να κατανοήσουμε τον τρόπο με τον οποίο δεν θα είμαστε μόνοι μας, ούτε στην ψυχή, ούτε στο σώμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.