Κατερίνα Λουκίδου, Αναμονή , εκδ. Βακχικόν

  

Ομολογώ ότι πέρα από  Ουίλιαμ Σαίξπηρ και τους αθάνατους αρχαίους Έλληνες τραγωδούς, δεν είχα διαβάσει ποτέ μου ως τώρα σύγχρονο θέατρο. Οι αναγνώσεις μου περιορίζονταν στη Λογοτεχνία και την Ιστορία.

Κι όμως, τελικά είναι ωραίο να διαβάζει κανείς σύγχρονο θέατρο σαν Λογοτεχνία. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα σε αυτού του είδους τα βιβλία- και φυσικά στην "Αναμονή" της Κατερίνας Λουκίδου για την οποία και γίνεται λόγος στο παρόν άρθρο- είναι η ζωντάνια του κειμένου σαν να παρακολουθεί ο αναγνώστης μπροστά του το θεατρικό. Φαντάζομαι πως οι διάλογοι βέβαια, αν και θα είναι πάντοτε γλαφυροί, δεν θα είναι όλοι τόσο καλοδουλεμένοι και χιουμοριστικοί όπως αυτοί της "Αναμονής".

Η "Αναμονή" λοιπόν είναι ένα θεατρικό έργο που θίγει σύγχρονα προβλήματα. Η υπόθεσή του διαδραματίζεται μέσα σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου στο οποίο βρίσκεται ο ετοιμοθάνατος Κώστας, καθηγητής πανεπιστημίου. Η αρρώστια- όπως και η ηλικία του- δεν προσδιορίζονται, αλλά προφανώς πρόκειται για την επάρατη νόσο, αφού γίνεται αναφορά στη μορφίνη που απαλύνει τους πόνους του ασθενή.

Ο Κώστας είναι ακόμη ένας άνθρωπος γεμάτος ζωή και μέγας εραστής της. Δεν συμπεριφέρεται διόλου σαν ετοιμοθάνατος-απεναντίας μοιάζει να έχει συμφιλιωθεί με την όλη ιδέα. Φύλακας άγγελός του είναι η Γκαϊανέ, μία Αρμένισσα αδήλωτη αποκλειστική νοσοκόμα, την οποία ο Κώστας έχει επιλέξει για να του κρατάει συντροφιά και να τον βοηθάει. Ο κίνδυνος όμως να αποκαλυφθεί η ύπαρξή της μέσα στο νοσοκομείο δεν είναι καθόλου αμελητέος και οι δυο τους συνομιλούν διαρκώς υπό το καθεστώς του φόβου, μήπως οι νοσοκόμες τους ανακαλύψουν.

Ο Κώστας και η Γκαϊνέ έχουν μία σχέση ζηλευτή και γεμάτη άνεση και οικειότητα. Τα πειράγματα μεταξύ τους δεν λείπουν, το ίδιο και οι φιλοσοφικού τύπου συζητήσεις για τον επικείμενο θάνατο του Κώστα, πάντοτε όμως γαρνιρισμένες με μια γερή δόση χιούμορ και αυτοσαρκασμού.

Ο Κώστας αγνοεί τις απαγορεύσεις  που του επιβάλουν οι νοσοκόμες και η αρρώστια του και δε διστάζει να φερθεί κάπως ανορθόδοξα για ετοιμοθάνατο ασθενή. Η Γκαϊνέ, από την άλλη, θα του διηγηθεί ιστορίες από τον τόπο της και θα του αναφέρει τα έθιμα και τα γλυκά της ιδιαίτερης πατρίδας της, της Αρμενίας.

Παρά το θέμα που πραγματεύεται, το κείμενο δεν προκαλεί, όπως θα ήταν λογικό, δυσάρεστα συναισθήματα στον αναγνώστη. Το τέλος του θα είναι και η κάθαρση της ψυχής των πρωταγωνιστών, όπως προσιδιάζει σε αρχαία τραγωδία.

Η Λουκίδου εμπνεύστηκε για το παρόν έργο από τον θάνατο της Γκαϊανέ  Καζαρτζιάν, μιας αδήλωτης αποκλειστικής νοσοκόμας η οποία βρήκε τον θάνατο όταν πήδηξε από το παράθυρο του πρώτου ορόφου του Νοσοκομείου της Νίκαιας, αφού την είχαν ανακαλύψει, στις 29 Ιουνίου του 2019. Η συγγραφέας αφιερώνει το παρόν έργο στη μνήμη της.