Ηλίας Μωραΐτης, Το σύνδρομο του Μεσσία, εκδ. Πηγή

 

Η τρίτη συγγραφική προσπάθεια του Ξανθιώτη συγγραφέα Ηλία Μωραΐτη είναι ένα εντελώς ασυνήθιστο

αστυνομικό μυθιστόρημα, στο οποίο προσιδιάζει περισσότερο ο τίτλος του ψυχολογικού θρίλερ. Το εν

λόγω πόνημα με τίτλο «Το σύνδρομο του Μεσσία» έχει ως ήρωα έναν ζωγράφο, ο οποίος πάσχει από μία

μορφή σχιζοφρένιας.

Το πρώτο βιβλίο του Ηλία Μωραΐτη με τίτλο «Σκληρές αλήθειες» (εκδόσεις Ψυχογιός)συνδύαζε έγκλημα

και ψυχολογία σε αγαστή ισορροπία. Στο δεύτερο βιβλίο του με τίτλο «Ο Σκακιστής», το οποίο έγινε και

best seller στις εκδόσεις του (εκδόσεις Πηγή), το βάρος έπεισε στη δημιουργία μιας εξαιρετικά έξυπνης

αστυνομικής ιστορίας με την, έστω και μικρή, παρουσία της ψυχολογικής διάστασης των ηρώων. Στο

«Σύνδρομο του Μεσσία» το ψυχογράφημα κερδίζει αναντίρρητα έδαφος σε σχέση με την αστυνομική

διάσταση του πονήματος. Δεν πρόκειται, δηλαδή για το σύνηθες αστυνομικό μυθιστόρημα, με πολλούς

υπόπτους, τους οποίους ανακρίνει η αστυνομία- και φυσικά κανένας από αυτούς δεν παρουσιάζεται

τελικά ως ο καταλληλότερος υποψήφιος δολοφόνος. Έτσι συμβαίνει συνήθως στα αστυνομικά

μυθιστορήματα όπου κάποιος άλλος μοιάζει να είναι πάντοτε ο δολοφόνος, μέχρι την τελευταία στιγμή

όταν αποδεικνύεται τελικά ότι ο ένοχος είναι εκείνος που συγκέντρωνε ως τότε τις λιγότερες πιθανότητες

γι’ αυτό. Αντιθέτως, η παρουσία των αστυνομικών στο συγκεκριμένο έργο είναι αρκετά περιορισμένη-

αλλά και ο αριθμός των υποψήφιων δολοφόνων- και η πένα του Μωραΐτη ασχολείται κατά κύριο λόγο με

τον πρωταγωνιστή, τον παρανοϊκό καλλιτέχνη Αγγελο Αλεξάκη.

Η υπόθεση του βιβλίου κινείται σε τέσσερις τόπους: Ιωάννινα, Αθήνα, Ιταλία και Χοσέ Ιγκνάτσιο της

Ουρουγουάης. Το μεγαλύτερο μέρος της αφήγησης όμως λαμβάνει χώρα εκεί όπου συμβαίνει το

έγκλημα: στα Γιάννενα της δεκαετίας του ’80. Έκεί τρεις γυναίκες θα βρεθούν κατακρεουργημένες και

δολοφονημένες, κάτι εξαιρετικά συνηθισμένο, δυστυχώς, και στην αληθινή ζωή. Ο παρανοϊκός

καλλιτέχνης- ο οποίος αρνείται να πάρει πολλές φορές τα φάρμακά του- είναι ο υπ’ αριθμόν 1 ύποπτος

για τη δολοφονία.

Ο Αγγελος γνωρίζει ότι πάσχει από ψυχασθένεια. Αναζητά τον Θεό και την αληθινή αγάπη στα έργα του,

αλλά και στους ανθρώπους με τους οποίους συγχρωτίζεται. Αυτοί είναι ο διάσημος ψυχοθεραπευτής του,

μία φοιτήτρια ιατρικής, ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ, ένας εκκεντρικός συλλέκτης έργων τέχνης και μία

ιδιοκτήτρια γκαλερί. Συνάμα είναι ένας άνθρωπος ερωτευμένος με τη ζωή, το γυναικείο φύλο αλλά και με

την τέχνη του. Ο Αγγελος αναρωτιέται διαρκώς για όλους εκείνους τους φόνους που συμβαίνουν γύρω

του, αλλά και για ένα σωρό παράξενα γεγονότα και αλλόκοτες συμπτώσεις που συμβαίνουν στον ίδιο και

σχετίζονται με τους ανθρώπους που αποπειρώνται να τον πλησιάσουν.

Στόχος του συγγραφέα ήταν, πάνω απ’ όλα, να παρουσιάσει την ταλαιπωρημένη ψυχοσύνθεση ενός

ψυχασθενούς στα μάτια του αναγνώστη. Και αυτό το πετυχαίνει πρωτίστως με την πρωτοπρόσωπη

αφήγηση που χρησιμοποιεί η οποία πετυχαίνει να διεισδύσει κατευθείαν μέσα στις πιο μύχιες σκέψεις

και επιθυμίες του Αγγελου.

Δεν μπορούμε να πούμε πολλά όταν θέλουμε να παρουσιάσουμε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, διότι θα

καταστρέψουμε τη μαγεία της ανάγνωσης. Θα πούμε μόνο ότι κι αν ακόμη κάπου αισθανθεί μπερδεμένος

ο αναγνώστης, το μόνο σίγουρο είναι ότι στο τέλος του βιβλίου όλες οι απορίες θα λυθούν και όλα τα

κομμάτια του περίτεχνου παζλ που δημιουργεί ο Μωραΐτης θα μπουν στη θέση τους.

Δεν πρέπει, πάντως, να λησμονήσουμε και την έντονα φιλοσοφική διάσταση του συγκεκριμένου

πονήματος, υπό τη μορφή ερωτημάτων που σχετίζονται με την ύπαρξη της αληθινής αγάπης, την

αναζήτηση του Θεού, αλλά και τον ρόλο που παίζει η τέχνη στη ζωή ορισμένων ανθρώπων. Η έντονα

φιλοσοφική αυτή διάσταση στο «Σύνδρομο του Μεσσία» συνυπάρχει με την καλλιτεχνική, αλλά και την

ψυχογραφική ενός σχιζοφρενή ανρθώπου.

Αν κάποιος πάντως θεωρεί ότι το δυνατότερο σημείο ενός θρίλερ είναι το αναπάντεχο φινάλε, η

αριστοτεχνική σύλληψη και η έξυπνα δομημένη πλοκή, τότε ο Μωραΐτης πετυχαίνει και τους τρεις από

τους στόχους του διάνα στο συγκεκριμένο βιβλίο. Αποδεικνύει έτσι εμπράκτως με το εν λόγω πόνημα ότι

κάθε συγγραφική του προσπάθεια μπορεί να είναι καλύτερη από την προηγούμενη και θέτει ψηλότερα

τον πήχη σε κάθε νέο του έργο. Μελλοντικά θεωρώ ότι θα εξελιχθεί σε έναν σπουδαίο εκπρόσωπο του

αστυνομικού-ψυχολογικού θρίλερ στη χώρα μας.