Audrey Magee, Η αποικία, εκδ. Διόπτρα

 

Ένα αρκετά ιδιαίτερο, ατμοσφαιρικό και «εναλλακτικό» βιβλίο αποτελεί η μυθοπλασία, βασισμένη όμως σε αληθινά γεγονότα της Ιρλανδής συγγραφέως Audrey Magee με τίτλο «Η αποικία». Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα εποχής που μας μιλάει για το τραύμα της αποκιοκρατίας, ένα μυθιστόρημα ιδεών το οποίο διαδραματίζεται το θέρος του 1979, κατά την εποχή, δηλαδή, κατά την οποία οι τρομοκρατικές επιθέσεις του IRA (του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού) βρίσκονταν στο απόγειό τους.

 

Το θέρος, επομένως του 1979, επισκέπτονται ένα μικρό νησί στα ανοιχτά των δυτικών ακτών της Ιρλανδίας δύο ξένοι: ένας Βρετανός ζωγράφος, ο κύριος Λόιντ και ένας Γάλλος γλωσσολόγος ο Ζαν-Πιερ Μασόν. Ο μεν πρώτος επισκέπτεται το νησί προκειμένου να ζωγραφίσει τα όμορφα τοπία του και να εμπνευστεί και ο μεν δεύτερος προκειμένου να μελετήσει τη γαελική-ιρλανδική γλώσσα και να τη διασώσει. Επόμενο είναι, λοιπόν, οι δύο άντρες να έχουν τις δικές τους προκατασκευασμένες ιδέες και μία εντελώς διαφορετική αντίληψη περί της αγγλικής κυριαρχίας στο νησί, όχι μόνο εξαιτίας του επαγγέλματός τους, αλλά και εξαιτίας της διαφορετικής καταγωγής τους.

 

Η γλώσσα που χρησιμοποιεί η συγγραφέας είναι λυρική και ποιητική και οι διάλογοι γράφονται χωρίς εισαγωγικά σύμφωνα με την απόδοσή τους σε μία μοντέρνα εκδοχή που χρησιμοποιείται όλο και συχνότερα στις μέρες μας. Υπάρχουν άφθονοι εσωτερικοί μονόλογοι που αποδίδουν σκέψεις και ιδέες στο βιβλίο, αλλά και κομμάτια που δίδουν ιστορικές πληροφορίες σχετικά με τη γαελική γλώσσα και την ιστορία του νησιού. Εν ολίγοις σύντομες ποιητικές φράσεις και μικροί διάλογοι, εναλλάσσονται με μακροσκελείς μονολόγους.

 

Αξιοσημείωτη είναι επίσης η προσθήκη εμβόλιμων κειμένων στην καθεαυτό μυθιστορία της Magee αμιγώς ιστορικών κομματιών που παραθέτουν τρομοκρατικές επιθέσεις του IRA και παρεμβάλουν μία εικόνα βίας στο κατά τα άλλα εντελώς ειρηνικό και ήρεμο κλίμα του βιβλίου. Η μόνη διαφωνία που φιλοξενείται στις σελίδες του είναι η εμφανέστατη διαφωνία των δύο ξένων και ο εντελώς διαφορετικός τρόπος αντιμετώπισης που επιφυλάσσουν στους ντόπιους του νησιού.

 

Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα βιβλίο που ασχολείται με το θέμα της ταυτότητας και το αγιάτρευτο τραύμα της αποικιοκρατίας, αλλά και για ένα  βιβλίο που μας μιλάει για την τέχνη και, κυρίως, για τη γλώσσα. Πώς φτάσαμε, επομένως, στο να κινδυνεύει να χαθεί πλέον η ιρλανδική γλώσσα;

 

«Μονόγλωσσα ιρλανδικά ποιήματα έγιναν βαθμιαία δίγλωσσα, καθώς οι ποιητές χρησιμοποιούσαν ιρλανδικά και αγγλικά στην ίδια πρόταση ή άλλαζαν γλώσσα από στροφή σε στροφή, δημιουργώντας έτσι ανάμεικτα έργα, μιας και είχαν κάποια άνεση και στις δύο γλώσσες και έγραφαν για ένα κοινό στα μέσα του 18^ου αιώνα που διέθετε τουλάχιστον κάποια ικανότητα κατανόησης των αγγλικών».

 

Τέλος, να αναφέρουμε ότι η  μετάφραση είναι του εμπειρότατου στον τομέα του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη και καταφέρνει να διατηρήσει τον ρυθμό του λόγου που χρησιμοποιεί η συγγραφέας στην αγγλική γλώσσα.