«Ένα κράτος που σκοτώνει τα παιδιά του δεν
μπορεί να έχει μέλλον, και η Ελλάδα το φροντίζει αυτό με διάφορους τρόπους τα
τελευταία χρόνια: με το καθημερινό άγχος για επιβίωση, την κακή εκπαίδευση, τις
«εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις» που ανακοίνωνε κάθε νεοεκλεγείσα κυβέρνηση, τις ψυχοφθόρες
και αδηφάγες «Πανελλήνιες». Πάνω απ’ όλα, όμως, τα σκότωνε πουλώντας τους ένα
σκοτεινό μέλλον και απαγορεύοντάς τους να κάνουν όνειρα. Τώρα τα σκότωνε και με
σφαίρες…»
Αυτή είναι η άποψη που έχει ο συγγραφέας Λευτέρης Γιαννακουδάκης από το Ηράκλειο της Κρήτης περί του σύγχρονου νεοελληνικού κοινωνικοπολιτικού κατεστημένου, μία άποψη που δεν διστάζει να καταθέσει ευθέως στις σελίδες του βιβλίου του. Η άποψη αυτή μπορεί να φαίνεται, εκ πρώτης όψεως, κάπως απαισιόδοξη, δυστυχώς, όμως, πρόκειται για την αλήθεια στην Ελλάδα της χρηματοπιστωτικής κρίσεως μετά το 2008.
Το μυθιστόρημά του με τίτλο «Τα φαντάσματα του Δεκέμβρη» αποτελεί, πάνω απ’ όλα, μία κριτική στο κοινωνικοπολιτικό κατεστημένο της χώρας μας. Τα φαντάσματα του Δεκέμβρη είναι πολλά, το τέλος βέβαια του βιβλίου αισιόδοξο, αφού οι ήρωες θα καταφέρουν τελικά να κάνουν τα φαντάσματα αυτά να σιγήσουν.
Πρωταγωνιστής του βιβλίου είναι ο άντρας που ακούει στο αλλόκοτο όνομα Αλεξάγγελος Ελεφαντής, λάτρης της ροκ μουσικής και πρώην πυγμάχος. Η ζωή του θα αλλάξει όταν θα κληρονομήσει, σχεδόν από το πουθενά, ένα σημαντικό χρηματικό ποσό, μία μυστηριώδη κόρη και έναν σκύλο. Όλα αυτά εν τω μέσω μιας πρωτοφανούς ταραχής για την πρωτεύουσα, η οποία δημιουργείται από τη δολοφονία ενός δεκαπεντάχρονου μαθητή από έναν αστυνομικό. Το ατυχές αυτό γεγονός πρόκειται να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου και να δημιουργήσει μία σειρά από γεγονότα, απρόβλεπτα και αναπάντεχα.
Το καταιγιστικό αυτό κουβάρι των γεγονότων δεν ξεδιαλύνεται εύκολα, πάντως Χρυσαυγίτες και αντεξουσιαστές, αστυνομικοί και ονειροπόλοι νέοι έχουν τον πρώτο λόγο στην αρκετά μπερδεμένη αυτή υπόθεση του βιβλίου, η οποία έχει ως αφετηρία έμπνευσης τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στην Ελλάδα κατά τις πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα. Μέσω μιας γλώσσας σύγχρονης, ρεαλιστικής και μιας διόλου ωραιοποιημένης αφήγησης τραγικών γεγονότων, ο συγγραφέας υψώνει μία φωνή διαμαρτυρίας για τη σημερινή κατάσταση της χώρας μας.
«Πόσους θανάτους έχουμε ζήσει; Όχι φίλων,
συγγενών, κοινών γνωστών κτλ. Δικούς μας θανάτους: τον θάνατο της παιδικής
ηλικίας, της εφηβείας, της νεότητας, της μοναχικότητας, του έρωτα. Ο θάνατος
του έρωτα… Του πρώτου, του δυνατού, του μοναδικού. Από αυτόν δεν συνέρχεται
κανείς ποτέ. Ένα φάντασμα κολλημένο σαν βδέλλα στο σώμα μας. Δεν μας αφήνει να
ανασάνουμε, δεν μας αφήνει να δούμε τον κόσμο χωρίς το πέπλο του τέλους. Και η
καταδίκη να συνεχίσουμε να ζούμε με τη γνώση της απώλειας…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.