Thomas Hardy,Ιστορίες από το Ουέσσεξ, εκδ. Ροές

 

Ο Τόμας Χάρντυ θεωρείται πλέον κλασικός συγγραφέας. Γεννήθηκε στη Βρετανία το 1840 και πέθανε το 1928. Ποιητής, διηγηματογράφος και μυθιστοριογράφος, ο Χάρντυ συγκαταλέγεται στους εκπροσώπους του νατουραλισμού, γνωστός χάρη στις ποιητικές και βουκολικές περιγραφές του για τη φύσης του Ουέσσεξ της Βρετανίας, εκεί όπου διαδραματίζεται, δηλαδή, το μεγαλύτερο μέρος του έργου του.

 

Η ανθολογία των διηγημάτων του «Ιστορίες από το Ουέσσεξ», ένα από τα πιο αξιόλογα έργα του, δεν διαφέρει από τα υπόλοιπα πονήματά του ως προς τη θεματική και τον τόπο όπου διαδραματίζεται η αφήγηση. Παρ’ όλο που πρόκειται για διηγήματα, φαίνεται και εδώ ξεκάθαρα ότι υπερτερεί, πολλές φορές, η ιδιότητα του Χάρντυ ως ποιητής. Και η αλήθεια είναι ότι δύσκολα θα συναντήσουμε τέτοιες ποιητικές και γλαφυρές περιγραφές φυσικού τοπίου σε έργα άλλων λογοτεχνών, ιδίως πεζογράφων. Αυτό ακριβώς είναι και το δυνατό σημείο των διηγημάτων του Χάρντυ, μαζί με το γεγονός ότι τα διηγήματα αυτά προσφέρουν στον αναγνώστη μία πολύ καλή ματιά στη ζωή της υπαίθρου στη Μεγάλη Βρετανία στα τέλη του 19^ου αιώνα.

 

Στη συγκεκριμένη ανθολογία περιλαμβάνεται ένας πρόλογος γραμμένος από τη μεγάλη συγγραφέα Βιρτζίνια Γουλφ, η οποία θεωρεί τον Χάρντυ ως τον σημαντικότερο τραγικό Άγγλο συγγραφέα της εποχής του. Η ματιά της Βιρτζίνια στο έργο του συναδέλφου της είναι, όμως, καθ’ όλα αντικειμενική, όπως φαίνεται από το παρακάτω απόσπασμα:

 

 «Οι Ιστορίες του Ουέσσεξ δεν είναι ένα βιβλίο- είναι πολλά. Καλύπτουν θέματα αμέτρητα. Αναπόφευκτα είναι γεμάτα ατέλειες- κάποια από τα διηγήματα αποτυχημένα και άλλα επιδεικνύουν  μόνο την εσφαλμένη πλευρά της ιδιοφυΐας του δημιουργού τους. Αναμφίβολα όμως, όταν τους παραδοθούμε, όταν καταλήξουμε να αξιολογήσουμε την εντύπωση του όλου,  η επίδραση είναι επιβλητική, ικανοποιητική. Έχουμε απελευθερωθεί από το άκαμπτο και το ασήμαντο που η ζωή μας επιβάλλει. Η φαντασία μας έχει οξυνθεί , έχει ενισχυθεί. Το χιούμορ μας εκφράζεται με  γέλιο εκρηκτικό. Πίνουμε από τα βάθη της γήινης ομορφιάς».

 

Πράγματι, τα περισσότερα από τα διηγήματα του Χάρντυ διαθέτουν, εκτός από μαγευτικές φυσικές περιγραφές, και κάποια δόση χιούμορ. Οι διάλογοι των χαρακτήρων είναι γλαφυροί και  καθ’ όλα αληθοφανείς και η υπόθεση των διηγημάτων ευφάνταστη και, πολλές φορές, πρωτότυπη.

 

Στο τέλος του βιβλίου, το επίμετρο σχολιασμού των διηγημάτων υπογράφει ο  Desmond Hawkins, συγγραφέας, εκδότης και ραδιοφωνικός παραγωγός. Ο Χάρντυ, όπως μας λέει λοιπόν και ο Hawkins, μιλάει για ανθρώπους και μέρη εξαιρετικά οικεία στον ίδιο. Θεματικά, τα διηγήματά του μιλούν για μουσικούς και βοσκούς, για γυναίκες της υπαίθρου, για τον έρωτα, τον χορό, τη φιλία, το τραγούδι, τον γάμο και τον θάνατο. Και για άλλα πολλά. Ο ίδιος ο Χάρντυ καταθέτει σε μια επιστολή του ότι όλες οι ιστορίες που αφηγείται πρέπει να διαθέτουν κάτι το εξαιρετικό προκειμένου να της αφηγηθεί. Πράγματι, οι ιστορίες του έχουν όλες κάτι το ασυνήθιστο. Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο, αλλά και για την εξαίσια πένα του συγγραφέα, αξίζει να τις διαβάσουμε.