Η Ευτυχία Καλλιτεράκη, εκτός από συγγραφέας, είναι ψυχαναλύτρια και τακτικό μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Ψυχανάλυσης και Ψυχαναλυτικής Θεραπείας και έχει μεγάλη διαδρομή στον χώρο της Ψυχανάλυσης. Επόμενο είναι, λοιπόν και τα εννέα διηγήματα του βιβλίου της με τίτλο «Ταρτάν το άλογο» να έχουν και μία έντονα ψυχολογική διάσταση και ένα έξοχο σκιαγράφημα της προσωπικότητας των ηρώων της.
Το πρώτο διήγημα του βιβλίου μας περιγράφει τα συναισθήματα που μας γεννώνται ενώσω ακούμε μουσική δωματίου. Δεν έχει επομένως συγκεκριμένη υπόθεση, σε αντίθεση με το δεύτερο διήγημα του βιβλίου, το οποίο είναι αυτό που δανείζει τον τίτλο του στη συλλογή. Το διήγημα αυτό μας μιλάει για τη μικρή Νάρα, μία Βουλγάρα από φτωχική οικογένεια και μας παραπέμπει στην ισχυρή πατριαρχία των βαλκανικών χωρών η οποία τόσο ταλαιπωρεί τις γυναίκες. Πρόκειται για μία συγκινητική ιστορία, ίσως τη συγκινητικότερη του βιβλίου, που έχει τραγική κατάληξη. Εξίσου δυνατό είναι και το τρίτο διήγημα του βιβλίου με τον τίτλο «Μαύρο χρώμα» που προσφέρει στον αναγνώστη την ευκαιρία να κάνει ζουμ στην ψυχοσύνθεση ενός ρατσιστή χρυσαυγίτη.
Οι πληγές του εμφυλίου πολέμου και η γυναικεία κακοποίηση αποτελούν τις βασικές παραμέτρους του τέταρτου διηγήματος του βιβλίου που τιτλοφορείται «Τίποτα απολύτως», ενώ το πέμπτο διήγημα με τίτλο «Σκιές» έχει ως βασικό άξονα την ομοφυλοφιλία. Όπως και το διήγημα που ακολουθεί, το «Ο γύπας», το διήγημα αυτό ασχολείται με τα φαντάσματα του παρελθόντος από την παιδική μας ηλικία που στοιχειώνουν τις ενήλικες μέρες μας και προσφέρουν όψεις της σύγχρονης κοινωνίας στους αναγνώστες.
Το διήγημα με τον πρωτότυπο τίτλο «Τα ανθρωπάκια του Αβραάμ» έχει ως βασικό θέμα τη φιλία με έναν Εβραίο, ενώ το προτελευταίο κινείται σε πιο συναισθηματικούς τόνους, όπως το πρώτο διήγημα του βιβλίου. Το τελευταίο διήγημα του βιβλίου με τίτλο «Χάρτινα μαντηλάκια» έχει ως ήρωες δύο αδελφούς.
Τα διηγήματα είναι σύντομα, γραμμένα πότε σε πρώτο και πότε σε τρίτο ενικό πρόσωπο. Τα περισσότερα από αυτά διαδραματίζονται στην Αθήνα και όλα εστιάζουν πρωτίστως στον ίδιο τον άνθρωπο ως οντότητα.
«Μουσική δωματίου θυμίζει ο έρωτας. Το βιολί μπαίνει αργά μετά το βιολοντσέλο και στο βάθος το πιάνο. Οι ήχοι απλώνονται παντού. Η απόλυτη αυταπάτη της τελειότητας που μόνο η μουσική μπορεί να δώσει. Γεμίζει το σώμα από ήχους και μετά το βιολί σταματάει. Το πιάνο βουβαίνεται και μένει μόνο του το βιολοντσέλο να θρηνεί την απώλεια. Η τέλεια ένωση των ήχων όταν παύει να υπάρχει, νιώθεις πως μένεις στο κενό του θανάτου. Τα δειλά βήματα των παιδιών που δεν γνωρίζουν τη γονική φροντίδα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.