Ένα βαθιά αντιπολεμικό μυθιστόρημα αποτελεί το τρίτο συγγραφικό πόνημα της συγγραφέως από τη Θεσσαλονίκη Νίκης Γκίζη. Το μυθιστόρημα της αυτό τιτλοφορείται ως «Οι εξόριστοι του Κιέβου» και αποτελεί μία περιήγηση στην Ουκρανία του πολέμου στον παρόντα χρόνο, αλλά, συγχρόνως, και μία γοητευτική περιπλάνηση στα δαιδαλώδη μονοπάτια της ρωσικής ιστορίας και κουλτούρας.
Η συγγραφέας, αφορμώμενη από την εισβολή του Πούτιν στη γειτονική του Ουκρανία το 2022 και τον αδίκως συνεχιζόμενο εκεί πόλεμο, μας αφηγείται την ιστορία των Ρώσων μέσα από ένα μυθιστορηματικό χρονικό που προσιδιάζει περισσότερο σε παραμύθι. Και ενώ το δικό της χρονικό έχει τίτλο «Οι εξόριστοι του Κιέβου», το αληθινό χρονικό από το οποίο άντλησε την έμπνευσή της ήταν το περίφημο «Χρονικό του Νέστορα». Ο Νέστορας θεωρείται ο πρώτος Ρώσος χρονογράφος, ιστορικός και εγκυκλοπαιδιστής, ο οποίος έζησε από το 1056 ως το 1114 και έχει αποκληθεί και ο πατέρας της ρωσικής ιστορίας ή ως ο «Ρώσος Ηρόδοτος». Το χρονικό αυτό είναι γραμμένο στην αρχαία σλαβική γλώσσα και περιγράφει αντικειμενικά την ιστορία των Ρως, εξηγώντας τις σκανδιναβικές απαρχές του λαού αυτού, που ζούσε αρχικά στο Κίεβο, προτού κάνει πρωτεύουσά του τη Μόσχα μόλις το 1147. Οι Ρώσοι του Κιέβου ίδρυσαν το κράτος τους υπό τον Βίκινγκ Όλεγκ το 882 και κατόπιν επεκτάθηκαν προς Βορρά. Έτσι, δικαίως θεωρείται ότι οι Ρώσοι και οι Ουκρανοί έχουν κοινή καταγωγή, αφού βαθμιαία μόνο οι δύο λαοί χωρίστηκαν και απέκτησαν, εν τέλει, και διαφορετική γλώσσα.
Οι Ουκρανοί, όμως, θέλησαν να αποσπαστούν από τον σφικτό ρωσικό εναγκαλισμό ήδη από τον 15ο αιώνα, οπότε και τα δύο έθνη είναι πλέον εντελώς διακριτά. Οι προσπάθειές τους εντείνονται από στον 20ο αιώνα, όταν ο δικτάτορας Στάλιν ενσωματώνει την Ουκρανία με τη βία στην ΕΣΣΔ. Από τότε η Ουκρανία επιχειρεί ματαίως να αποφύγει τη «ρωσική αρκούδα» και να συμπλεύσει με τη Δύση. Έως ότου ανέλαβε ο Πρόεδρος Πούτιν το 2022 να καταλάβει με τη βία τα εδάφη της και να την επαναφέρει στην «τάξη».
Το βιβλίο της Γκίζη διαδραματίζεται στη σύγχρονη εποχή, στα εδάφη μιας χώρα που υποφέρει από τη ρωσική εισβολή. Η συγγραφέας θα μας δώσει σκληρές πολεμικές εικόνες καταστροφής, απελπισίας και τραυματισμών, όλες, όμως, ιδωμένες μέσα από το πλαίσιο του μαγικού ρεαλισμού και με παραμυθένιους χαρακτήρες. Όλα, σχεδόν, όσα μας λέει είναι συμβολικά και αλληγορικά, κάνοντας το πόνημά της να ακροβατεί ανάμεσα στον σύγχρονο κόσμο και τη σκληρή πολεμική πραγματικότητα και σε έναν αόριστο παραμυθιακό τόπο και χρόνο.
Ο βασιλιάς Κοέι-που ευθέως παρομοιάζεται με τον Πούτιν-η Μάσα, η μπαμπαΡόγγα, η Τατιάνα Πάβλοβα, η Γκαλίνα, η μυθική Ρουσάλκα της ρωσικής παράδοσης, όλοι αυτοί οι χαρακτήρες ακροβατούν ανάμεσα σε δύο κόσμους, τον φανταστικό και τον πραγματικό, τον ρεαλιστικό και τον συμβολικό.
Η Γκίζη ενσωματώνει στο έργο της πολλές αναφορές στον, πανθομολογουμένως, υπέροχο και σπουδαίο ρωσικό πολιτισμό, δηλαδή στον Πούσκιν, τον Τολστόι, τα μπαλέτα και ένα σωρό άλλα, αλλά και πολλά στοιχεία σχετικά με την ιστορία της Ρωσίας και της Ουκρανίας, την οποία οι Ρώσοι θεωρούν μέχρι σήμερα δική τους ακριτική επικράτεια. Και εύλογα, αναρωτιέται, πότε θα τελειώσει επιτέλους αυτός ο τόσο άδικους για τους Ουκρανούς πόλεμος…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.