Kristin Hannah, Στην πρώτη γραμμή, εκδόσεις Κλειδάριθμος

 

Πώς να μιλήσεις για ένα βιβλίο που θα θυμάσαι για όλη σου τη ζωή; Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχουν διαβάσει βιβλία της Kristin Hannah,όσοι, όμως, το έχουν κάνει είμαι βέβαιη πως θα συμφωνήσουν μαζί μου πως τα βιβλία της συγκεκριμένης συγγραφέως είναι βιβλία που τα θυμόμαστε για μια ζωή.  Και αυτό διότι, εκτός από την καταιγιστική δράση που περιέχουν, πάντοτε τα βιβλία της διάσημης αυτής Αμερικανίδος συγγραφέως θίγουν σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα και γεννούν κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης μία πληθώρα έντονων συναισθημάτων στους αναγνώστες. Συν τοις άλλοις, όλα της τα βιβλία χαρακτηρίζονται από ρεαλισμό στην αποτύπωση των διαφόρων καταστάσεων που βιώνουν οι ήρωες, αλλά και οι χαρακτήρες της είναι απλοί, καθημερινοί και απολύτως ανθρώπινοι, με τα ελαττώματα και τις αδυναμίες του και σε καμία περίπτωση εξωραϊσμένοι.

Τα θέματα που έχουν απασχολήσει την Kristin Hannah σε πολλά βιβλία της είναι οι γυναίκες και το θέμα της ισότητας, ο πόλεμος και οι επιπτώσεις του στους επιζώντες, η απώλεια και το πένθος,  ο έρωτας στον γάμο, τα προβλήματα της εφηβείας και των νέων και οι περιπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων.

Στο προτελευταίο της βιβλίο με τίτλο «Οι γυναίκες» η συγγραφέας είχε ασχοληθεί με τον πόλεμο του Βιετνάμ, με τις γυναίκες που υπηρέτησαν σε αυτόν ως νοσοκόμες, αλλά και με τα σωματικά και ψυχολογικά τραύματα που βαρύνουν τους επιζώντες.

Έτσι και στο τελευταίο της πόνημα  με τίτλο «Στην πρώτη γραμμή», η Kristin Hannah ασχολείται με έναν ακόμα πόλεμο της σύγχρονης εποχής, και μάλιστα ακόμη πιο πρόσφατο: τον πόλεμο στο Ιράκ, έναν πόλεμο με τον οποίο η λογοτεχνία δεν έχει ασχοληθεί σχεδόν καθόλου, ίσως και εξαιτίας της χρονικής εγγύτητας που παρουσιάζει με το έτος που διανύουμε.

Κεντρική ηρωίδα είναι και πάλι, όπως και στο βιβλίο «Οι γυναίκες», μία γυναίκα. Όχι νεαρή, όμως, ετούτη τη φορά, ούτε νοσοκόμα, αλλά μία γυναίκα οικογενειάρχισσα, μητέρα και πιλότος ελικοπτέρων Black Hawk, γύρω στα σαράντα. Η γυναίκα αυτή είναι η Τζολίν Ζαρκάδη, μία γυναίκα με δύσκολη παιδική ηλικία που αποφάσισε να καταταγεί στον στρατό κατά την ενηλικίωσή της. Εκεί βρήκε μία νέα οικογένεια και μία καρδιακή φίλη, την Τάμι, η οποία είναι και εκείνη πιλότος ελικοπτέρων της Εθνικής Φρουράς, όπως και η Τζολίν.

Οι δύο φίλες θα δημιουργήσουν οικογένεια και τα σπίτια τους θα είναι δίπλα δίπλα σε ένα  νησάκι κοντά στο Σιάτλ της πολιτείας Ουάσινγκτον. Η Τάμι έχει ένα αγόρι στο κατώφλι της εφηβείας, τον Σεθ, ενώ η Τζολίν δύο κόρες, την δωδεκάχρονη Μπέτσι και την τετράχρονη Λούλου. Και ενώ ο Καρλ, ο άντρας της Τάμι μοιάζει συμφιλιωμένος με το γεγονός ότι έχει συνδέσει τη ζωή του με μία στρατιωτικίνα, ο Μάικλ, ο άντρα της Τζολίν, αντιθέτως, ως επιτυχημένος δικηγόρος, αντιμετωπίζει με μεγάλο σκεπτικισμό και αποστασιοποίηση το γεγονός ότι η γυναίκα του υπηρετεί την πατρίδα και είναι μάλιστα αφοσιωμένη σε αυτήν και εξοικειωμένη με έννοιες όπως τιμή, χρέος και αυτοθυσία.

Μετά από δώδεκα χρόνια κοινής ζωής, ο γάμος τους περνάει κρίση, μια κρίση που οφείλεται εν μέρει στις φθορές που επιφέρουν οι κοινές υποχρεώσεις και η καθημερινότητα σε όλα τα ζευγάρια, αλλά και στο πένθος στο οποίο έχει βυθιστεί ο Μάικλ μετά τον θάνατο του αγαπημένου του πατέρα. Όταν, όμως, η Τζολίν θα κληθεί να υπηρετήσει στον πόλεμο στο Ιράκ, τότε όλα θα αλλάξουν. Ο Μάικλ θα αναγκαστεί να αναλάβει υποχρεώσεις που δεν είχε φανταστεί ποτέ ότι μπορεί να φέρει εις πέρας ως τότε με τα παιδιά του, ενώ η Τζολίν θα βιώσει τη φρίκη του πολέμου μαζί με την κολλητή της την Τάμι. Όταν επιστρέψει δεν θα είναι πια ο ίδιος άνθρωπος, ούτε σωματικά, αλλά ούτε και ψυχικά. Θα μπορέσει να κάνει μία νέα αρχή με την οικογένειά της, ή θα είναι για όλους τους πολύ αργά;

«Πόλεμος σημαίνει να βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς- που αγαπάς αληθινά και βαθιά-να διαμελίζονται δίπλα σου. Είναι να βλέπεις ένα πόδι να κείτεται στο χαντάκι και να το παίρνεις για να το βάλεις σε μια σακούλα, γιατί δεν πρέπει να μείνει πίσω κανένας άνθρωπος- και κανένα ανθρώπινο μέλος. Είναι η σκοτεινή νύχτα της ψυχής. Δεν υπάρχει πρώτη γραμμή του μετώπου εκεί. Ο πόλεμος βρίσκεται ολόγυρά τους, κάθε μέρα, όπου και να πάνε. Κάποιοι το χειρίζονται καλύτερα από τους άλλους. Δεν ξέρουμε γιατί, αλλά γνωρίζουμε το εξής: το ανθρώπινο μυαλό δεν μπορεί να επεξεργαστεί με ασφάλεια αυτού του είδους τη σφαγή, την αβεβαιότητα και τον τρόμο. Απλώς δεν μπορεί. Κανένας δεν επιστρέφει ίδιος από τον πόλεμο».

Η Kristin Hannah, θίγει με ακραίο ρεαλισμό και γενναιότητα  το θέμα της ΔΜΣ, τη Διαταραχή του Μετατραυματικού Στρες, που ταλαιπωρεί τους ανθρώπους που γυρίζουν από τον πόλεμο και καταγγελία το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις συνήθως μεριμνούν πλημμελώς για το ζήτημα αυτό, αφήνοντας ένα σωρό επιζώντες να οδηγούνται στην αυτοκαταστροφή μετά από την επιστροφή τους στην πατρίδα.  Συγχρόνως ανατέμνει τα προβλήματα ενός σύγχρονου γάμου με ευαισθησία, καθώς και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι έφηβοι και τις δυσκολίες των γονιών να τις χειριστούν. Θίγει επίσης τις προκαταλήψεις που αντιμετωπίζει στην κοινωνία μία γυναίκα στρατιωτικός, ακόμη και σήμερα.

Τη μετάφραση πραγματοποιεί η Χριστίνα Σωτηροπούλου, μεταφέροντας με άψογο τρόπο την άφθονη πρόζα του πρωτότυπου έργου, αλλά και αποδίδοντας υπέροχα τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών στην ελληνική γλώσσα. Εν ολίγοις, η Kristin Hannah στα καλύτερά της!- όπως πάντοτε άλλωστε!