Ο Ηλίας Μωραΐτης με το τελευταίο αστυνομικό του μυθιστόρημα "Ο σκακιστής" νομίζω πως επάξια θα μπορούσε να διεκδικήσει τον τίτλο "Ο Jo Nesbo της Ελλάδας".
Το μυστήριο έχει να κάνει με δύο φόνους που συμβαίνουν σε χρονικό διάστημα ενός μηνός. Θύματα δύο ιερόδουλες που βρίσκονται νεκρές, έχοντας θανατωθεί με ιδιαίτερα πρωτότυπο τρόπο. Η υπόθεση εξελίσσεται με τρόπο καταιγιστικό και αναπάντεχο, τα πράγματα περιπλέκονται και η αστυνομία δυσκολεύεται να εντοπίσει τον δολοφόνο.
Η αφήγηση είναι τριτοπρόσωπη και γίνεται πρωτοπρόσωπη μόνο όταν "μιλάει" ο πρωταγωνιστής, ο νέος και ανερχόμενος δημοσιογράφος που παλεύει και αυτός για "μια θέση στον ήλιο" Μιχάλης Μανιάς, ένας τύπος πανέξυπνος, αν και ακόμη άπειρος και ταυτόχρονα λίγο αφελής. Δεν φοβάται όμως τον κίνδυνο και τη σκληρή δουλειά και το αποδεικνύει σε κάθε ευκαιρία.
Από κει κι έπειτα τα πρόσωπα είναι πολλά: αστυνομικοί, βουλευτές, δημοσιογράφοι, ιερόδουλες, οι σύζυγοι των πρωταγωνιστών κ.α. Τίποτε όμως δεν είναι όπως δείχνει και σίγουρα ελάχιστοι αναγνώστες θα μπορέσουν να ανακαλύψουν ποιος είναι τελικά ο σκακιστής σε αυτή την πανέξυπνη και περίπλοκη παρτίδα που κρύβει θανάσιμα μυστικά...
Πρόκειται για ένα βιβλίο που θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει και μία θαυμάσια ταινία και αυτό χάρη στα μικρά κεφάλαια που προσφέρουν "σκηνές" από τη ζωή των ηρώων που μένουν μετέωρες. Περισσότερα δεν μπορούμε να πούμε, γιατί, ειδικά στα αστυνομικά μυθιστορήματα, αν αποκαλύψουμε πολλά καταστρέφουμε τη μαγεία της ανάγνωσης. Σίγουρα όμως τα εύσημα αξίζουν στο συγγραφέα του για πολλούς λόγους: πρώτον επειδή έγραψε ένα πόνημα τρομερά περίπλοκο στη σύλληψή του και στη δόμησή του ως μυθιστόρημα. Δεύτερον επειδή κατάφερε να το κάνει να διαβάζεται απνευστί, κορυφώνοντας την αγωνία του αναγνώστη όχι μόνο σχετικά με τον ένοχο, αλλά και με άλλα ερωτήματα που γεννιούνται κατά την ανάγνωση. Τρίτον, επειδή καταφέρνει να μην αφήσει κανένα σκοτεινό σημείο στο τέλος, κάτι που ουκ ολίγες φορές συμβαίνει στα αστυνομικά μυθιστορήματα με πολύπλοκη υπόθεση. Και τέταρτον, επειδή παρά τις δυσκολίες του συγκεκριμένου λογοτεχνικού είδους ο Ηλίας καταφέρνει να δημιουργήσει και ένα έργο λογοτεχνικό με την καθαρή, σαφέσταστη και ενίοτε αποφθευγματική γραφή του που σέβεται τους αναγνώστες και δείχνει και το δικό του υπόβαθρο ως συγγραφέα αλλά και αναγνώστη.
ΤΟ ΔΥΝΑΤΟ ΤΟΥ ΣΗΜΕΙΟ: η σύλληψη της υπόθεσης ως ιδέας και η αριστοτεχνική του δόμηση.
ΠΟΙΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ: μα φυσικά οι λάτρεις του καλού αστυνομικού μυθιστορήματος!
Το μυστήριο έχει να κάνει με δύο φόνους που συμβαίνουν σε χρονικό διάστημα ενός μηνός. Θύματα δύο ιερόδουλες που βρίσκονται νεκρές, έχοντας θανατωθεί με ιδιαίτερα πρωτότυπο τρόπο. Η υπόθεση εξελίσσεται με τρόπο καταιγιστικό και αναπάντεχο, τα πράγματα περιπλέκονται και η αστυνομία δυσκολεύεται να εντοπίσει τον δολοφόνο.
Η αφήγηση είναι τριτοπρόσωπη και γίνεται πρωτοπρόσωπη μόνο όταν "μιλάει" ο πρωταγωνιστής, ο νέος και ανερχόμενος δημοσιογράφος που παλεύει και αυτός για "μια θέση στον ήλιο" Μιχάλης Μανιάς, ένας τύπος πανέξυπνος, αν και ακόμη άπειρος και ταυτόχρονα λίγο αφελής. Δεν φοβάται όμως τον κίνδυνο και τη σκληρή δουλειά και το αποδεικνύει σε κάθε ευκαιρία.
Από κει κι έπειτα τα πρόσωπα είναι πολλά: αστυνομικοί, βουλευτές, δημοσιογράφοι, ιερόδουλες, οι σύζυγοι των πρωταγωνιστών κ.α. Τίποτε όμως δεν είναι όπως δείχνει και σίγουρα ελάχιστοι αναγνώστες θα μπορέσουν να ανακαλύψουν ποιος είναι τελικά ο σκακιστής σε αυτή την πανέξυπνη και περίπλοκη παρτίδα που κρύβει θανάσιμα μυστικά...
Πρόκειται για ένα βιβλίο που θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει και μία θαυμάσια ταινία και αυτό χάρη στα μικρά κεφάλαια που προσφέρουν "σκηνές" από τη ζωή των ηρώων που μένουν μετέωρες. Περισσότερα δεν μπορούμε να πούμε, γιατί, ειδικά στα αστυνομικά μυθιστορήματα, αν αποκαλύψουμε πολλά καταστρέφουμε τη μαγεία της ανάγνωσης. Σίγουρα όμως τα εύσημα αξίζουν στο συγγραφέα του για πολλούς λόγους: πρώτον επειδή έγραψε ένα πόνημα τρομερά περίπλοκο στη σύλληψή του και στη δόμησή του ως μυθιστόρημα. Δεύτερον επειδή κατάφερε να το κάνει να διαβάζεται απνευστί, κορυφώνοντας την αγωνία του αναγνώστη όχι μόνο σχετικά με τον ένοχο, αλλά και με άλλα ερωτήματα που γεννιούνται κατά την ανάγνωση. Τρίτον, επειδή καταφέρνει να μην αφήσει κανένα σκοτεινό σημείο στο τέλος, κάτι που ουκ ολίγες φορές συμβαίνει στα αστυνομικά μυθιστορήματα με πολύπλοκη υπόθεση. Και τέταρτον, επειδή παρά τις δυσκολίες του συγκεκριμένου λογοτεχνικού είδους ο Ηλίας καταφέρνει να δημιουργήσει και ένα έργο λογοτεχνικό με την καθαρή, σαφέσταστη και ενίοτε αποφθευγματική γραφή του που σέβεται τους αναγνώστες και δείχνει και το δικό του υπόβαθρο ως συγγραφέα αλλά και αναγνώστη.
ΤΟ ΔΥΝΑΤΟ ΤΟΥ ΣΗΜΕΙΟ: η σύλληψη της υπόθεσης ως ιδέας και η αριστοτεχνική του δόμηση.
ΠΟΙΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ: μα φυσικά οι λάτρεις του καλού αστυνομικού μυθιστορήματος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.