Η βιογραφία της μεγάλης ντίβας αφηγούμενη από την πλευρά του είναι αξιοπρόσεκτη, αφού είχε ως αφετηρία τις πέντε συναντήσεις του ηθοποιού με τη διάσημη σοπράνο.
Ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος είναι εγγονός της Κατίνας Παξινού και του ηθοποιού και σκηνοθέτη Αλέξη Μινωτή. Είχε, έτσι, την ευκαιρία να γνωρίσει από κοντά τη διάσημη σοπράνο σε πέντε συναντήσεις, μικρής διάρκειας, αλλά καθοριστικές, όπως ομολογεί ο ίδιος ,για τη μετέπειτα πορεία της ζωής του. Χάρη σε αυτές τις συναντήσεις λάτρεψε την όπερα και, εν μέρει, έγινε και ο ίδιος ηθοποιός.
Υπό αυτό το πρίσμα, δεν θα έπρεπε να διαβάσουμε τη συγκεκριμένη βιογραφία επειδή έχει κάτι καινούριο να μας πει για τη Μαρία. Η ζωή της, οι θρυλικές ερμηνείες, η πορεία και οι εμφανίσεις της, καθώς και η θυελλώδης σχέση της με τον Αριστοτέλη Ωνάση και το τραγικό, μοναχικό τέλος της, είναι σε όλους γνωστά.
Καμία βιογραφία της μεγάλης ντίβας όμως απ' όλες όσες έχουν γραφτεί ως τώρα, δεν παρουσιάζει τέτοια συναισθηματική φόρτιση στην αφήγηση, τόσον θαυμασμό προς το πρόσωπό της ή τέτοια ευκολία στην ανάγνωση. Προφανώς το γεγονός ότι ο συγγραφέας, αλλά και ο επιμελητής είναι ηθοποιοί, παίζει μεγάλο ρόλο στην αμεσότητα την οποία παρουσιάζει το κείμενο σε σχέση με τον αναγνώστη.
Ο Α.Α. ξεκινά την αφήγηση κατευθείαν από την πρώτη του συνάντηση εν έτει 1958 στο Ντάλας, όταν η Κάλλας ήταν τριάντα πέντε ετών και ο συγγραφέας μόλις ένδεκα. Εκεί θα έπαιζε τη Μήδεια του Κερουμπίνι, έναν από τους κορυφαίους της ρόλους με τον οποίο ταυτίστηκε απόλυτα, σε σκηνοθεσία του Αλέξη Μινωτή, του παππού του. Εξαιτίας του τελευταίου, λοιπόν, είχε βρεθεί και ο Α.Α. εκεί και ο παππούς του του ζήτησε τότε για πρώτη φορά "να μην ενοχλεί τη Μις Κάλλας". Στη συνέχεια μας παραθέτει την εμπειρία του από τη δεύτερη συνάντησή τους, το 1961 στην Επίδαυρο.
Μετά από την εξιστόρηση του χρονικό των δύο συναντήσεών του με τη διάσημη σοπράνο, ο συγγραφέας πιάνει από την αρχή την εξιστόρηση της ζωής της, από την παιδική της, δηλαδή, ηλικία στην Αμερική, με βάση δημοσιεύματα, πηγές της εποχής, κάθε λογής μαρτυρίες, αλλά και τα λεγόμενα της γιαγιάς του και του περίγυρού του, τα οποία θυμάται να έχει ακούσει κατά καιρούς.
Διότι, όλοι εμείς που δεν ζήσαμε από κοντά τον Μύθο της ντίβας, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πόσο πολύ συζητούσαν για τη Μαρία Κάλλας οι σύγχρονοί της, μουσικοί, κριτικοί και κοινό, πόσο τη λάτρεψαν, πόσο τη μίσησαν, αλλά και πόσο πολύ επέδρασε στην κατοπινή πορεία της όπερας με το αδιαμφισβήτητο υποκριτικό της ταλέντο. Μόνο κάποιος που παρακολούθησε και έζησε από κοντά όλη την πορεία και τον μύθο της, όπως ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος, θα μπορούσε να γράψει, επομένως, μία τέτοια ξεχωριστή βιογραφία, ξεφεύγοντας από τις αυστηρές λογοτεχνικές και γλωσσικές συμβάσεις μίας καθεαυτό βιογραφίας της.
Ο συγγραφέας λατρεύει την Κάλλας, τη θαυμάζει και δεν το κρύβει. Παρ' όλα αυτά, όμως, δεν πέφτει στην παγίδα να δικαιολογήσει πάντοτε τις επιλογές και τις πράξεις της.
Πέρα από την τόσο καθηλωτική, πρωτότυπη, αλλά και συναισθηματική εξιστόρηση του βίου της από τον ηθοποιό-συγγραφέα, ιδιαίτερα συγκινητική είναι η περιγραφή των πέντε συναντήσεων του Α.Α. με την ντίβα με τη γλαφυρότητα, τη ζωντάνια και τη αμεσότητα που τις περιγράφει ο συγγραφέας, αλλά και του τόσο μοναχικού τέλους του βίου της στο Παρίσι.
Ακόμη, ο Α.Α. δεν διστάζει να εκφέρει κρίσεις για τη δόξα, τα παιδιά και τη ζωή γενικότερα, αλλά και να μεμφθεί επίσης την ακόρεστη δίψα του κοινού για κουτσομπολιά και να αποδοκιμάσει τη συμπεριφορά του.
Και αυτό διότι ξέρει πολύ καλά ότι το κοινό δεν είναι παρά ένα άστατο εκκρεμές, ένα σκληρό και αδηφάγο θηρίο που δεν διστάζει τη μια στιγμή να αποθεώσει έναν καλλιτέχνη και την άλλη στιγμή να τον κατακρημνίσει στα τάρταρα, ξεσκίζοντας τις σάρκες του και κατασπαράζοντας την ψυχή του, σαν λαίμαργος λέων στον πιο βαθύ κύκλο της κολάσεως του Δάντη.
Το μόνο που μας μένει τελικά επομένως, σύμφωνα με τον συγγραφέα, είναι η αλήθεια των συναισθημάτων μας. Καθώς και μία υπέροχη αίσθηση μετά από την ανάγνωση της εν λόγω βιογραφίας της Κάλλας, με τα αληθινά, κατά βάση, γεγονότα αλλά και τους μύθους γύρω από τη ζωή της. Άλλωστε ένας μύθος ήταν και η ίδια η Μαρία. Όπως μας συμβουλεύει, λοιπόν, ο συγγραφέας, κλείνοντας το βιβλίο του:
"Ας μην γράφουμε πια γι' αυτήν και ας κάνουμε αυτό που ήθελε πάντα. Ας την ακούσουμε να τραγουδά. Αυτό που μας ανήκει είναι η φωνή της. Η ζωή της είναι δική της και μόνο δική της. Ας μην ενοχλούμε, λοιπόν, τη Μις Κάλλας".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.