Η σχέση μαμάς και κόρης είναι σαν την καμένη ζάχαρη. Γλυκιά μεν, αλλά με την πίκρα που αφήνει, ενίοτε το καμένο. Τουλάχιστον τέτοια είναι η σχέση της Ινδής Αντάρα και της μητέρας της της Τάρα στο βιβλίο Καμένη ζάχαρη της Αμερικανίδας συγγραφέως και κόρης Ινδών μεταναστών στις ΗΠΑ, Avni Doshi.
Στο βιβλίο αυτό δεν πρωταγωνιστεί η Τάρα ούτε η μητέρα της, αλλά η διαρκώς δοκιμαζόμενη σχέση τους που περνά από ποικίλες φάσεις και διακυμάνσεις. Η Αντάρα πάσχει από Αλτσχάιμερ- ή τουλάχιστον οι γύρω της αυτό συμπεραίνουν - με αποτέλεσμα να θυμάται το παρελθόν επιλεκτικά. Υπό αυτό το πρίσμα, το βιβλίο θίγει ένα τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα της εποχής μας που αφορά όλες τις χώρες και όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος δέρματος και θρησκείας.
Με ένα διαρκές διαλεκτικό παιχνίδι ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, η υπόθεση του βιβλίου εναλλάσσεται ανάμεσα στο δυσάρεστο παρόν της μη λειτουργικής μνήμης της μητέρας της Τάρα και στο δυναμικό παρελθόν της, το οποίο ανατρέχει τον αποτυχημένο γάμο της και την οδύσσεια μιας χωρισμένης μητέρας με την κόρη της που τρέχει πίσω από έναν άστεγο ιδιόρρυθμο καλλιτέχνη. Εν ολίγοις, το βιβλίο αφηγείται το νεανικό παρελθόν της Αντάρα, καθώς και τα παιδικά χρόνια της Τάρα.
Στο οδυνηρό παρόν, η Αντάρα έχει πλέον μεγαλώσει αρκετά και η Τάρα, μητέρα πλέον και η ίδια, είναι παντρεμένη με τον Ντίλιπ, ο οποίος προσπαθεί να βρει τις δικές του ισορροπίες ανάμεσα στις ατέρμονες διαμάχες μητέρας- κόρης, τις οποίες επιτείνει η ασθένεια της μητέρας.
Πέρα από την εξονυχιστική διερεύνηση του ανθρώπινου ψυχισμού, την οποία επιχειρεί η συγγραφέας, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία του βιβλίου είναι ο τόπος στον οποίο διαδραματίζεται η υπόθεση: η Ινδία, μια χώρα τόσο μακρινή και ξένη προς τους Ευρωπαίους αναγνώστες, για την οποία αξίζει όμως να μάθουμε περισσότερα. Θα εντρυφήσουμε έτσι σε άγνωστες λεπτομέρειες της κοινωνικής και καθημερινής ζωής εκεί, θα παρακολουθήσουμε τα έθιμα ενός ινδικού γάμου και τις περίεργες ινδουιστικές τελετές, θα παρατηρήσουμε όσα οι Βρετανοί άφησαν πίσω φεύγοντας από τη χώρα, θα συμφωνήσουμε με το όνειρο πολλών Ινδών για φυγή στις ΗΠΑ και θα περιδιαβούμε στους δρόμους της χώρας.
Το βάρος της πρωτοπρόσωπης αφήγησης πέφτει αναμφισβήτητα στις περιγραφές, τόσο των προσώπων, του χώρου και των καταστάσεων, όσο και σε εκείνες του ψυχισμού των ανθρώπωνκαι όχι τόσο στη γρήγορη εξέλιξη της πλοκής. Διαβάζοντας όμως το πόνημα, θα γεννηθούν στο μυαλό μας ερωτήματα του τύπου: Πόσο καλά γνωρίζουμε τον άνθρωπό μας και τους κοντινούς ανθρώπους μας; Αν δεν γνωρίζουμε τόσο καλά όσο πιστεύουμε τους δικούς μας ανθρώπους, μήπως τελικά δεν έχουμε ούτε εμείς την απαιτούμενη για τον εαυτό μας αυτογνωσία; Τι έχει, άραγε, να χωρίσει μια μητέρα και μια κόρη; Είναι δυνατόν να υπάρχει ζήλια στη μεταξύ τους σχέση; Πώς βιώνει το Αλτσάιμερ ο ίδιος ο ασθενής; Μπορεί η κόρη να νιώθει καταπιεσμένη οργή για την μητέρα της που δεν τη φρόντισε όσο έπρεπε όταν εκείνη ήταν παιδί; Ή μήπως τελικά η αγάπη είναι τόσο δυνατή που υπερισχύει όλων των άλλων συναισθημάτων;
Ένα βιβλίο για τον ίδιο τον άνθρωπο, τη μοναδική σχέση μητέρας -κόρης, τον γάμο και το Αλτσχάιμερ στην έξοχη μετάφραση της Κλαίρης Παπαμιχαήλ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.