Οι περισσότεροι από εμάς δεν θα είχαν σκεφτεί ποτέ ότι στη βικτωριανή Αγγλία υπήρχαν τσίρκα, σχεδόν όπως τα έχουμε δει και στη σημερινή εποχή, η Ελίζαμπεθ Μακνίλ όμως, Σκοτσέζα συγγραφέας φαίνεται πως το γνώριζε και μάλιστα καλά. Αυτή λοιπόν, ανοίγει μπροστά στα μάτια μας, μέσω του βιβλίου της που τιτλοφορείται «Το τσίρκο των θαυμάτων», έναν νέο κόσμο, εκείνον του θεάματος, ο οποίος ούτε καν φανταζόμασταν ότι υπήρχε.
Πρόκειται, επομένως, αν μη τι άλλο, για ένα πόνημα το οποίο δικαίως διεκδικεί τα εύσημα για το πρωτότυπο αναγνωστικό θέμα του. Δεν πρόκειται, βέβαια, για ιστορικό μυθιστόρημα, αλλά για μυθιστόρημα εποχής, το οποίο δίνει βάση στην ηθοπλαστική των παράξενων χαρακτήρων του. Διότι, φυσικά, σε ένα τσίρκο δεν πρόκειται να συναντήσει κανείς και τους πιο συνηθισμένους ανθρώπους.
Τέτοια είναι και η Νελ, μία νεαρή κοπέλα με την ατυχία να είναι σημαδεμένη εκ γενετής με κάποιες παράξενες κηλίδες στο δέρμα της. Αυτές την κάνουν να ξεχωρίζει και να γίνεται μονίμως αποδέκτης των πιο περίεργων σχολίων και του ρατσισμού ορισμένων ανθρώπων απέναντι στη διαφορετικότητα.
Η Νελ, καταγόμενη από φτωχική οικογένεια, ζει σε ένα μικρό ψαροχώρι στη Νότια Αγγλία. Ο ίδιος της ο πατέρας δεν θα διστάσει να την πουλήσει στον ιδιοκτήτη του περιφερόμενου τσίρκου Τζάσπερ Τζούπιτερ, που περιοδεύει στην περιοχή. Η Νελ αρχικά θα φέρει βαρέως το γεγονός, στη συνέχεια όμως θα ανακαλύψει το ταλέντο της, καθώς και τον Τόμπι, τον όμορφο αδελφό του ιδιοκτήτη, τον οποίο και θα ερωτευτεί, και θα αλλάξει γνώμη σε σημείο μάλιστα να μην ακολουθήσει πίσω τον αγαπημένο της αδελφό Τσάρλι όταν αυτός θα καταφέρει επιτέλους να την επισκεφθεί μετά από την πώλησή της στο τσίρκο προκειμένου να την πάρει μαζί του.
«Ο πατέρας της…
Την πούλησε.
Όμως δεν θα σκεφτεί εκείνον.
Δε θα τον σκεφτεί.
Σφίγγει τις γροθιές της. Θα το σκάσει από εδώ, και σύντομα».
Η Νελ θα τραβήξει τελικά τον δικό της δρόμο προς τη δόξα, ανάμεσα στα εξωτικά ζώα και τις αλλοπρόσαλλες προσωπικότητες τις οποίες φιλοξενεί το τσίρκο, τη Στέλλα, την Πεγκ, τη Μελαχρινή και άλλους πολλούς, ανθρώπους που πριν συνδέσουν τη ζωή τους με το τσίρκο δεν είχαν κυριολεκτικά να ελπίζουν σε τίποτε. Το «όγδοο θαύμα» που θα αποτελέσει η παρουσία της εκεί, θα τραβήξει ακόμη και την προσοχή της ίδιας της βασίλισσας Βικτορίας.
«Σαράντα αμάξια, δέκα καλλιτέχνες, ένα θηριοτροφείο που ολοένα μεγαλώνει, και δεκαοχτώ εργάτες και ιπποκόμοι- χωρίς να λογαριάσουμε τα παιδιά. Όλα δικά του. Είναι ένα χωριό που μετακινείται συνεχώς, μια ολόκληρη κοινότητα που υπακούει στο πρόσταγμά του».
Η Μακνίλ αφηγείται τα γεγονότα με την αμεσότητα του αφηγηματικού ενεστώτα και μέσω απανωτών τριτοπρόσωπων αφηγήσεων από τη σκοπιά της Νελ, του Τόμπι και του Τζάσπερ. Οι μνήμες του Κριμαϊκού πολέμου, δέκα χρόνια μόλις πριν το 1866, οπότε και ξεκινά η αφήγηση της συγγραφέως, είναι πανταχού παρούσες στο κείμενο, αφού ο Τόμπι ήταν φωτογράφος στον πόλεμο αυτό, ενώ ένα καλά κρυμμένο μυστικό μεταξύ του Τόμπι και του Τζάσπερ κρατά κορυφωμένη την αγωνία του αναγνώστη και δοκιμάζει την αδελφική τους αγάπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.