Δεν μπορώ να πω ότι είμαι φανατική αναγνώστρια των μυθιστορημάτων τύπου γκόθικ, ωστόσο όταν γράφεται από έναν συγγραφέα του διαμετρήματος του Θαφόν είμαι διατεθειμένη να αλλάξω άποψη.
Ο λόγος για το πρώτο βιβλίο από την Τριλογία της Ομίχλης με τίτλο «Ο πρίγκιπας της ομίχλης». Πρόκειται για το πρώτο μυθιστόρημα που είδε το φως της δημοσιότητας προερχόμενο από τα χέρια του Θαφόν. Όπως μας λέει ο ίδιος στον πρόλογο του βιβλίου του, το συγκεκριμένο βιβλίο σηματοδότησε την αφοσίωσή του στο επάγγελμα του συγγραφέα. ‘Ήθελε, δε, να συγγράψει ένα βιβλίο το οποίο να απευθύνεται εκτός από ενήλικες και σε νεαρούς αναγνώστες. Και, πράγματι, πιστεύω ότι το συγκεκριμένο βιβλίο απευθύνεται κάλλιστα και σε εφηβικό-νεανικό αναγνωστικό κοινό.
Τα άλλα δύο βιβλία της τριλογίας, όλα γραμμένα τη δεκαετία του ’90, είναι «Το παλάτι του Μεσονυκτίου» και «Τα φώτα του Σεπτέμβρη». Μαζί με τον «Πρίγκιπα της ομίχλης» αποτελούν τριλογία όχι επειδή η υπόθεση του ενός βιβλίου συνεχίζει και εξελίσσεται από το ένα στο άλλο- απεναντίας πρόκειται για αυτοτελή βιβλία-αλλά επειδή αποτελούν έναν κύκλο ιστοριών με πολλά κοινά μεταξύ τους.
Το σκηνικό του βιβλίου, μία παραθαλάσσια ακτή κάπου στη Μεγάλη Βρετανία, είναι άκρως κατάλληλο προκειμένου να δημιουργηθεί μία ιστορία τρόμου, όχι υπερρεαλιστική απαραιτήτως, αλλά διατηρούμενη κυρίως στα πλαίσια του μαγικού ρεαλισμού. Φυσικά το υπερφυσικό-φαντασιακό-παραμυθιακό στοιχείο δεν απουσιάζει, διότι διαφορετικά δεν θα μπορούσε να γραφτεί μία τέτοια ιστορία. Επιπλέον ο συγγραφέας τοποθετεί στην ιστορία του όλα εκείνα τα στοιχεία που συνδέονται με τέτοιου είδους μυθιστορήματα: υγρό στοιχείο, βάλτοι, καταιγίδες, ομίχλη, γάτες, ναυάγια, φάροι, πνιγμοί.
Η οικογένεια Κάρβερ, με τα τρία παιδιά της μετακομίζει, εν μέσω του εξελισσόμενου δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, σε ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό. Το σπίτι όπου θα κατοικήσει «στοιχειώνεται» όμως από το πνεύμα του μικρού Τζέικομπ, ενός παιδιού που πνίγηκε εκεί πριν από πολλά χρόνια. Οι ακριβείς συνθήκες του θανάτου του, όμως, καλύπτονται από μυστήριο και επηρεάζουν ακόμη τη ζωή των κατοίκων του χωριού. Υπεύθυνος γι’ αυτό το «ατύχημα» ήταν ο αποκαλούμενο Πρίγκιπας της Ομίχλης, ένας διαβολικός μάγος που υπόσχεται να πραγματοποιήσει κάθε επιθυμία όσων κάνουν το λάθος να τον επισκεφθούν, με αντάλλαγμα, όμως, ένα πολύ ψηλό τίμημα. Ο πρωταγωνιστής Μαξ, η αδελφή του Αλίσια και ο φίλος του Ρόλαντ, με τη βοήθεια του ηλικιωμένου φαροφύλακα, παππού του Ρόλαντ, καλούνται να λύσουν το επικίνδυνο αυτό μυστήριο.
Το βιβλίο πληροί τη σημαντικότερη από τις προϋποθέσεις ενός μυθιστορήματος, ιδιαιτέρως τέτοιου τύπου μυθιστορήματος: «κρατάει» καθηλωμένο τον αναγνώστη, εξάπτοντας την περιέργειά του γι’ αυτό που θα γίνει παρακάτω. Κι έπειτα, ας μην γελιόμαστε: ο Θαφόν ήταν πραγματικά έναν από τους μεγαλύτερους σύγχρονους συγγραφείς. Ό,τι και να έγραψε μπορεί να χαρακτηριστεί από απλά καλό ως και εξαιρετικό, όπως το αριστούργημά του «Στη σκιά του ανέμου». «Ο πρίγκιπας της ομίχλης», επομένως, ένα βιβλίο που προαναγγέλλει το ταλέντο του συγκεκριμένου συγγραφέα, αποτελεί ένα από τα καταλληλότερα αναγνώσματα για τις χριστουγεννιάτικες διακοπές μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.