Απόστολος Σπυράκης, Ροζ παλ ντάλιες, εκδ. Γράφημα

 

Ο συγγραφέας και διηγηματογράφος από την Καβάλα Απόστολος Σπυράκης, τακτικός συνεργάτης του ηλεκτρονικού ενημερωτικού σάιτ για το βιβλίο και τον πολιτισμό, προσφέρει στους αναγνώστες του δεκαεννέα διηγήματα και μία μικρή μεσαιωνική νουβέλα στο νέο του βιβλίο- που δανείζεται τον τίτλο ενός από αυτά- «Ροζ παλ ντάλιες». Ο Σπυράκης θεωρείται πλέον -και δικαίως- αρκετά έμπειρος στον χώρο, αφού πολλά διηγήματά του έχουν συμπεριληφθεί σε διάφορες συλλογές, ενώ η παρούσα συλλογή διηγημάτων του είναι η δεύτερη μετά «Το φιλί» που είχε εκδοθεί το 2011.

 

Τα διηγήματα του παρόντος τόμου εστιάζουν, κατά κύριο λόγο, στη σύγχρονη ελληνική κοινωνική πραγματικότητα, συγκεκριμένα της Θεσσαλονίκης στην οποία και ζει, αλλά και γενικότερα ολόκληρης της Ελλάδας. Οι επιρροές του για τη γέννηση της συλλογής αυτής μπορούν να ανιχνευτούν τόσο στους μεγάλους κλασικούς συγγραφείς, τόσο Έλληνες όσο και ξένους,  όπως, π.χ. τον Τσέχωφ, τον Μωπασσάν, τον Παπαδιαμάντη και τον Κόντογλου, όσο και στη μυθολογία και την Ιστορία, όπως αποδεικνύουν οι τίτλοι πολλών από τα διηγήματά του. Οι κάπως ασυνήθιστοι τίτλοι τους συχνά παρουσιάζουν ένα μικρό, και πολλές φορές ασήμαντο, σημείο επαφής μόνο, καταδεικνύουν δε τη μεγάλη εφευρετικότητα και τη φαντασία του συγγραφέα. Στα διηγήματά του ο Σπυράκης δεν  αρέσκεται να περιγράφει τόσο τόπους και καταστάσεις, όσο σκέψεις και συναισθήματα. Τα κείμενά του αποτυπώνουν μεν τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα, αλλά πάντοτε μέσα από τον λογοτεχνικό μεγεθυντικό φακό και ενίοτε μία υπερρεαλιστική ή μεταφυσική πινελιά ή ίχνη μαγικού ρεαλισμού.

 

Ο Σπυράκης εμμένει στα διηγήματά του σε ένα τέλος αλλόκοτο, ασυνήθιστο, καμιά φορά ακόμη και υπερφυσικό, που θα ξαφνιάσει τον αναγνώστη και θα τον εκπλήξει. Τα διηγήματά του είναι σύντομα, με καλή ροή λόγου και προσεκτικά επιλεγμένες λέξεις. Τα περισσότερα δε από αυτά είναι γραμμένα σε τρίτο πρόσωπο-πλην ενός που είναι πρωτοπρόσωπο- και έχουν άντρες πρωταγωνιστές, ενώ παρατίθενται σε αυτά συχνά οι σκέψεις των ηρώων.

 

Θα φανεί παράδοξο ίσως στους αναγνώστες του το γεγονός ότι ο Σπυράκης φαίνεται να αγνοεί τον έρωτα, ως θέμα των διηγημάτων του. Θα έλεγε κανείς, δηλαδή, ότι οι ανησυχίες των πρωταγωνιστών του είναι περισσότερο κοινωνικής φύσεως, παρά συναισθηματικής.

 

Η μεσαιωνική νουβέλα που παρατίθεται στο τέλος του βιβλίου κινείται σε εντελώς άλλα μήκη κύματος από τα υπόλοιπα διηγήματα, αφού μας παραπέμπει σε κάστρα, πολεμιστές και γενικά σε εικόνες του Δυτικού Μεσαίωνα.

 

Μία κηδεία. Μία μάνα που θάβει το παιδί της. Οι σκέψεις ενός νεκροθάφτη. Ένα ενυδρείο με ένα ψάρι που το έλεγαν Τουταγχαμών. Μία ιδιωτική υπόθεση αρχαιοκαπηλίας. Συζητήσεις περί φαγητών, γλυκών, αλλά και Αλβανών μεταναστών. Η ιστορία ενός μασέρ και ενός πυγμάχου που δουλεύει σε φούρνο. Ένας αγαθός κλέφτης και η Θεσσαλονίκη του 1963, όλα αυτά και άλλα πολλά αποτελούν τον ετερόκλητο κόσμο της συλλογής «Ροζ παλ ντάλιες», ενός κόσμου που ακροβατεί ανάμεσα στο ρεαλιστικό και το υπερρεαλιστικό.