Έλσα Κορνέτη, Δωμάτια με δόντια και άλλες κοφτερές ιστορίες

 

Τριάντα ένα διηγήματα αλληγορικής θεματολογίας σε γραφή καθαρά υπερρρεαλιστική προσφέρει στο αναγνωστικό κοινό της η  συγγραφέας, ποιήτρια, δοκιμιογράφος, κριτικός και διηγηματογράφος Έλσα Κορνέτη. Ο άκρως μεταφορικός και ποιητικό λόγος της πολλές φορές συνθέτει και νέες λέξεις, όπως π.χ. φτεροκρότημα τονίζοντας περαιτέρω τον απροσδιόριστο και γενικό χαρακτήρα των διηγημάτων.

«Σκέφτοταν συχνά ότι η αγάπη είναι η πιο  ένθερμη οπαδός του καταναλωτισμού, ότι η αγάπη είναι εθισμένη στον υλικό κόσμο, ότι η αγάπη είναι η μόνη που δεν θα έπρεπε να εξαγοράζεται, ότι τελικά η αγάπη έχει αδύναμο χαρακτήρα, ότι η αγάπη δεν μπορεί να αντισταθεί για να αποφανθεί ότι η αγάπη είναι ένα βουλιμικό κτήνος».

Το πρώτο διήγημα που δανείζει τον τίτλο του στο βιβλίο είναι και το μεγαλύτερο μαζί με το διήγημα που τιτλοφορείται «Ομηρικές ειδήσεις». Αυτά τα δύο έχουν ως πρωταγωνιστή έναν άντρα που προσπαθεί να ανακαλύψει τον εαυτό του. Και οι δύο είναι φοβικοί, μοναχικοί και έχουν γάτο για κατοικίδιο. Αυτά τα δύο είναι και τα πιο αληθοφανή και προσαρμοσμένα στην πραγματική ζωή διηγήματα, καταγράφουν, δηλαδή, περισσότερο τις σκέψεις και τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών. Ξεχωρίζει επίσης το τελευταίο διήγημα του βιβλίου για την ποιητική μορφή του, αλλά και το διήγημα με τον τίτλο «Παφ», όπως και το εντελώς αλληγορικό «Σύνδρομο ομίχλης».

«Η μνήμη επιστρέφει. Η μνήμη δεν ξεχνά. Η μνήμη θυμάται. Η μνήμη ολοένα σκληραίνει και πήζει σαν μαύρος χυλός από σκοτάδι. Η μνήμη γίνεται μια σφήκα που κεντρίζει στο μυαλό, ένα ρόδο ανυποψίαστο».

Σε πολλά από τα διηγήματα το θέμα είναι περί ενός αντικειμένου ή μίας έννοιας, όπως π.χ. περί μνήμης, περί ματιού και περί πόλης. Κάποια διηγήματα θυμίζουν παραμύθι, όπως εκείνο με τους δράκους και εκείνο που διαδραματίζεται μέσα σε ένα δάσος.

«Έτσι χορεύοντας μαγεμένοι, παρασυρμένοι από τη μακρινή ξεσηκωτική μουσική που τους είχε ξεσαλώσει και ευχάριστα αναστατώσει, επιβιβάστηκαν σαν υπνωτισμένοι σ’ ένα πλοίο ακαθόριστο με έναν προορισμό όμως καθορισμένο που είχε αράξει στο λιμάνι μέσα σε  ομιχλώδες και θολό τοπίο».

 

Η συγγραφέας επινοεί υπέροχους και πολύ ιδιαίτερους γλωσσικούς προσδιορισμούς, αξιοποιώντας στο έπακρο τις δυνατότητες τις ελληνικής γλώσσας. Έτσι λοιπόν αποκαλεί τις μέλισσες «ανθολάγνουςεπικονιαστές».

 

Άλλοι, κάπως αλλοπρόσαλλοι και ασυνήθιστοι, πρωταγωνιστές των διηγημάτων της είναι: ένα μαργαριτάρι του θιβετιανού βουδισμού, μία χορεύτρια του νερού, ένας παπαγάλος, μασέλες ενός στόματος, δέντρα που πασχίζουν να ξαναφυτρώσουν, μία έκπτωτη οπτασία, παιδιά χαμένα στις οθόνες τους, μια γυναίκα που ίπταται, ένα λίκνισμα σε μία κουνιστή πολυθρόνα, ένας θεραπευτής τσαρλατάνος, ένας εφιάλτης και αλλόκοτα όνειρα για γυναίκες ηρωίδες, η εικόνα που δείχνει ένας ηθοποιός στους απέξω, αλλά και οι σκέψεις που κάνει κανείς μέσα σε πένα μουσείο.

 

Ο χρόνος και ο τόπος παραμένουν απροσδιόριστοι στα διηγήματα αυτά που ξεχωρίζουν όχι τόσο για την υπερρεαλιστική τεχνοτροπία τους, όσο για την καλοδουλεμένη γλώσσα που χρησιμοποιεί η έμπειρη συγγραφέας.