Σπάνια οι συγγραφείς δίνουν φωνή στα παιδιά μέσα στα έργα τους κι αν τελικά το κάνουν, ακόμη πιο σπάνια τα καθιστούν πρωταγωνιστές των έργων τους. Μία εξαίρεση στον κανόνα αυτόν αποτελεί η νουβέλα της πρωτοεμφανιζόμενης νέας συγγραφέως Ευθυμίας Καλαϊτζίδου, η οποία εργάζεται ως καθηγήτρια της αγγλικής γλώσσας, αλλά σπούδασε ελληνική φιλολογία.
Η συγγραφέας δίνει φωνή σε ένα μικρό αγόρι που βιώνει έντονα τη δύσκολη ελληνική κοινωνική και οικογενειακή πραγματικότητα. Η συγγραφέας επιλέγει να παραμείνει ανώνυμο το παιδί, όσο και το περιβάλλον του. Δεν ξέρουμε τίποτε για το παιδί αυτό την ουσία, κι όμως η συγγραφέας μας κάνει κοινωνό των πιο μύχιων σκέψεών του.
Πώς το παιδί αυτό αντιλαμβάνεται την κοινωνική αδικία γύρω του; Την πείνα στην Αφρική; Τους άδικους πολέμους; Τις αδικίες που βιώνει το ίδιο στο σχολείο και την αδιαφορία που εισπράττει πολλές φορές στο ίδιο του το σπιτικό; Πώς θα ήταν άραγε αν ξαναγινόμασταν κι εμείς παιδιά και βλέπαμε και πάλι τον κόσμο μέσα από τα δικά του μάτια.
Το βιβλίο αποτελεί μία κατάθεση ψυχής ενός μικρού και άκρως συμπαθητικού ήρωα, που όλοι θα αγαπήσουμε, θα θαυμάσουμε, αλλά και θα συμπονέσουμε καμιά φορά μέσα από τις σελίδες του βιβλίου. Οι περισσότεροι από τους αναγνώστες θα χαρακτηρίσουν το παιδί αυτό ως κλειστό και αντικοινωνικό. Οπωσδήποτε πρόκειται για ένα παιδί που δεν θα το συναντήσουμε να χαμογελάει πολλές φορές μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, ένα παιδί που παρουσιάζεται πολλές φορές ανασφαλές ή και θλιμμένο. Η αφήγηση της συγγραφέως είναι και μία διαδικασία αυτογνωσίας για τον μικρό του οποίου οι συγγραφέας καταθέτει τις σκέψεις και τις πράξεις του σε τρίτο πρόσωπο.
"Μπήκε στο σπίτι του πολύ γρήγορα, με το κεφάλι σκυφτά. Ίσα που χαιρέτησε τη μητέρα του. Το τελευταίο διάστημα εκείνη είχε παρατηρήσει την κάπως αλλόκοτη συμπεριφορά του. Αυτό το πέπλο μυστηρίου που πλανάται γύρω από το πρόσωπό σου όταν σε ρωτούν και δεν λες πολλά, όταν κοιτάζεις και δεν μιλάς, όταν δεν ξέρουν τι σκέφτεσαι. Δεν έκανε καμία ερώτηση ωστόσο. Ήξερε ποια θα είναι η απάντηση".
Το βιβλίο το διέπει μία βαθιά μελαγχολία, μία εσωτερικότητα, ίσως και μία χροιά απαισιοδοξίας. Το παιδί δείχνουν να το ταλανίζουν τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής. Το βιβλίο τελειώνει όμως με μία νότα αισιοδοξίας, ανάλογη της ελπιδοφόρας και της πολλά υποσχόμενης προσωπικότητας που αποτελεί πάντοτε ένα παιδί για την κοινωνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.