Στις μέρες μας, που ανθίζει ο χιλιασμός, η καταστροφολογία και οι δυσοίωνες για το μέλλον της ανθρωπότητας προβλέψεις, εκδίδονται πάρα πολλά βιβλία που ανήκουν στην κατηγορία της επιστημονικής φαντασίας και η υπόθεσή τους εκτυλίσσεται σε ένα φανταστικό, δυστοπικό και, απροσδιόριστο πολλές φορές, χρονικά μέλλον. Στην εν λόγω κατηγορία ανήκει και το πρώτο μυθιστόρημα της πρωτοεμφανιζόμενης στον λογοτεχνικό στίβο συγγραφέως Μαρία Παναγοπούλου.
Η Μαρία Παναγοπούλου, μεγαλωμένη κάτω από τον αττικό ουρανό, δηλώνει εργοθεραπεύτρια, εκτός από συγγραφέας και αρθρογράφος, και έχει εκτελέσει μέχρι τώρα και πολλές διαφορετικές δουλειές.
«Το Δόγμα» είναι ένα βιβλίο αλλοπρόσαλλο, δυστοπικό, γεμάτο φαντασία και φιλοσοφία, αλλά και δυσνόητο κάποιες φορές. Η υπόθεσή του εκτυλίσσεται στο μακρινό μέλλον στο οποίο δεσπόζει η τεχνητή νοημοσύνη. Όλη η ανθρωπότητα οφείλει να συμμορφώνεται με το Δόγμα. Το τι ακριβώς όμως είναι αυτό το Δόγμα, παραμένει κάπως απροσδιόριστο και επαφίεται στην προσωπική κρίση του κάθε αναγνώστη η ακριβής πρόσληψη του περιεχομένου του, και κατ’ επέκταση, ολόκληρου του μυθιστορήματος.
Πρωταγωνιστές είναι η Αλίκη και ο Μάρκος, δύο νέοι που ειδικεύονται στις προ-Δογματικές τέχνες. Όταν κάποιος Άρης θα τους ζητήσει να βρεθούν προκειμένου να μιλήσουν για μία «μη διαβαθμισμένη» έρευνα, η συζήτηση που θα διαμειφθεί θα γίνει η αφορμή για να ξετυλίξει το κουβάρι των φιλοσοφικών ανησυχιών της η συγγραφέας. Οι τρεις ήρωες θα διεξαγάγουν συζητήσεις γύρω από το παρελθόν, το μέλλον, την τέχνη, την ομορφιά, τη φαντασία, αλλά και τον έρωτα.
«Το Δόγμα» είναι, από κάθε άποψη, ένα ιδιαίτερο βιβλίο. Προτείνεται σε αναγνώστες που είναι εξοικειωμένοι με την επιστημονική φαντασία ως λογοτεχνικό πεδίο, αλλά και με τον υπερρεαλισμό ως λογοτεχνικό ρεύμα. Η συγγραφέας, πλην των διαλόγων μεταξύ των ηρώων της, ενσωματώνει και αρκετά αφηγηματικά κομμάτια στο καθεαυτό σώμα του κειμένου της στις οποίες παρουσιάζει τον δυστοπικό αυτό κόσμο, το μέλλον της πολιτικής, αλλά και του ίδιου του ανθρώπου. Είναι ένα πόνημα πολιτικής, πρωτίστως, φιλοσοφίας, που θα μας θυμίσει, ίσως, τα «Πολιτικά» του μεγάλου Έλληνα φιλοσόφου, του Αριστοτέλη. Μυθιστόρημα καταγραφής σκέψεων μπορεί να θεωρηθεί, επομένως, το εν λόγω πόνημα, εκτός από μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας.
«Η θεμελιώδης ανάγκη του ανθρώπου για αυτονομία εκφράζεται σε δύο επίπεδα: το ένα είναι η συλλογική χειραφέτηση απέναντι στο περιβάλλον, και εξαρτάται από τη συνοχή και την αποτελεσματικότητα της εκάστοτε κοινωνίας. Το άλλο είναι η ατομική ελευθερία, έναντι των κάθε είδους κοινωνικών καταναγκασμών. Στην αντίθεση ανάμεσα στα δύο θα μπορούσαν να συνοψισθούν τα αδιέξοδα ολόκληρης της προ-Δογματικής ιστορίας. Χάρη στο κλίμα από-προσωποποίησης και την ψυχική ετοιμότητα των πολιτών να δουν τον εαυτό τους ως μέρος ενός συλλογικού υποκειμένου, το Δόγμα λύνει αυτή την αντίφαση».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.