Γιάννης Ξανθούλης, Μαρινέλλα, οι νύχτες που έγιναν μεσημέρια, εκδ. Διόπτρα

 

Σπάνια έχουμε την ευκαιρία να διαβάσουμε τη βιογραφία μίας μεγάλης προσωπικότητας γραμμένη από μία εξίσου μεγάλη πένα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, μία μεγάλη «Κυρία» του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού βιογραφείται από έναν εξίσου μεγάλο σύγχρονο Έλληνα λογοτέχνη. Ο Γιάννης Ξανθούλης, επομένως, συζητά με τη Μαρινέλλα και το καταπληκτικό αποτέλεσμα είναι ένα βιβλίο, το οποίο κατά βάση είναι βιογραφικό, αλλά όχι μόνο. Μόνο ένας συγγραφέας του διαμετρήματος του Ξανθούλη δεν θα δίσταζε να προσθέσει και κάποιες πινελιές από τη δική του ζωή ανάμεσα στις εξομολογήσεις για τη ζωή της Μαρινέλλας, τις οποίες ο ίδιος καταγράφει με τον γνωστό του τρόπο συγγραφής, δηλαδή, όπως ομολογεί και ο ίδιος, πηδώντας διαρκώς από το ένα θέμα στο άλλο και προσθέτοντας μικρές, πικάντικες και γλαφυρές πινελιές στην κυρίως ροή της αφήγησής του.

Ο Γιάννης Ξανθούλης θεωρούσε τον εαυτό του εντελώς ακατάλληλο για να συγγράψει μία βιογραφία. Τελικά όμως αποφασίζει να υποκύψει στον πειρασμό κυρίως επειδή, όπως λέει και ο ίδιος στον πρόλογο του βιβλίου του, η όλη διαδικασία «…με τσιγκλούσε να θυμηθώ κι εγώ δικά μου παράλληλα γεγονότα».

Κατά τη διάρκεια, λοιπόν, των μαρκών κατ’ οίκον εξομολογήσεων της μεγάλης ντίβας τα μεσημέρια, ο Ξανθούλης και η Μαρινέλλα «… άρχισαν να συλλαβίζουν μια ζωή που δεν απαντιέται εύκολα σε κοινούς θνητούς».

Η Μαρινέλλα είναι ένα πρόσωπο έξω από τα συνηθισμένα, πέραν πάσης αμφιβολίας. Δεν θα μπορούσε επομένως να διαθέτει ούτε μία «κανονική»ζωή, αλλά ούτε και μία «κανονική» βιογραφία, τουλάχιστον έτσι όπως έχουμε συνηθίσει εμείς οι αναγνώστες να ορίζουμε τις τελευταίες. Αντιθέτως, αυτή η ανορθόδοξη και ασυνήθιστη βιογραφία της από τον Γιάννη Ξανθούλη φαίνεται πραγματικά να της ταιριάζει γάντι.

Παρ’ όλα αυτά, παρά τις παραπομπές, που ξεπετάγονται στην κυρίως ροή της αφήγησης διαρκώς σαν μικροί παραπόταμοι, ο Ξανθούλης καταφέρνει να διατηρήσει μία χρονική συνέπεια στην αφήγησή του: ξεκινά από τα παιδικά χρόνια της Μαρινέλλας στη «φτωχομάνα» Θεσσαλονίκη και από τους θιάσους στους οποίους δούλευε από πολύ μικρή ηλικία λόγω της μεγάλης φτώχειας που έζωνε την οικογένειά της και φτάνει στα πρώτα χρόνια της νέας χιλιετίας. Μεγαλύτερο βάρος δίνεται, όπως είναι φυσικό, στις σχέσεις της με τους Καζαντζίδη, Βοσκόπουλο, αλλά και στη μουσική συνεργασία της με τον Κώστα Χατζή.

Το κέντρο βάρους της αφήγησης πέφτει στην καριέρα της Μαρινέλλας αλλά και στην γλαφυρή αποτύπωση των μεταπολεμικών δεκαετιών στη χώρα μας, μέχρι και τα τέλη του εικοστού αιώνα. Μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται και για μία βιογραφία του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού, μαζί με τη βιογραφία της Μαρινέλλας. Πολλά σημεία αποδίδονται με παράθεση διαλόγων μεταξύ του Ξανθούλη και της Μαρινέλλας. Το αποτέλεσμα είναι μία πραγματικά πολύ ιδιαίτερη βιογραφία, η οποία αποτελεί βουτιά στα βαθιά νερά του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού κατά τον εικοστό αιώνα. Εν κατακλείδι, το πείραμα που επιχείρησε ο Ξανθούλης, μπορούμε να πούμε ότι πέτυχε απόλυτα: πρόκειται για ένα από τα πιο απολαυστικά βιβλία της φετινής εκδοτικής παραγωγής που αξίζει τα μάλα να το διαβάσουμε.