Claire Keegan, Πολύ αργά πια, εκδ. Μεταίχμιο, 2023

 

Την Ιρλανδή συγγραφέα Claire Keegan τη γνωρίσαμε το 2022 μέσω του μικρού της κομψοτεχνήματος «Μικρά πράγματα σαν κι αυτά». Η υπόθεση σε αυτό το έργο διαδραματίζεται στην Ιρλανδία του 1985 παραμονές Χριστουγέννων. Το δράμα στο επόμενο πόνημά της με τίτλο «Τα τρία φώτα» εκτυλίσσεται επί στο ίδιο μέρος στον 20^ο αιώνα και το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στο τελευταίο της πόνημα με τίτλο «Πολύ αργά πια». Σε αυτά τα δύο τελευταία της βιβλία, μικρά στο μέγεθος και το ίδιο ευκολοδιάβαστα με το πρώτο της, η Keegan μας χαρίζει ιστορίες, που αν και διαδραματίζονται τα Χριστούγεννα, εντούτοις ξεχειλίζουν από αγάπη και από το πνεύμα των Χριστουγέννων.

 

Στο συγκεκριμένο πόνημα κεντρικός ήρωας είναι ο νεαρός εργένης Κάχαλ, κάτοικος του Δουβλίνου που εργάζεται σε μία εταιρεία. Μία Παρασκευή με πολύ ήλιο-κάτι παράδοξο για το συνήθως σκοτεινό και βροχερό Δουβλίνο, ο Κάχαλ, με τη διάθεσή του να βρίσκεται σε ευθεία αντίθεση με το ηλιόλουστο μεσημέρι, παίρνει το λεωφορείο προκειμένου να επιστρέψει στο μοναχικό σπίτι του και να βυθιστεί στις επώδυνες αναμνήσεις περί αυτών που είχε και αυτών που έχασε… Ο τίτλος του πονήματος «Πολύ αργά πια» υπαινίσσεται λάθη από πλευράς του Κάχαλ, χαμένες ευκαιρίες, πράξεις και λόγια για τα οποία μετάνιωσε. Ο χρόνος όμως δεν πρόκειται να γυρίσει πίσω για να διορθώσουμε τα λάθη μας…

 

Ο Κάχαλ μόνος στο σπίτι του αναμετριέται με ένα μπουκάλι σαμπάνιας και αναρωτιέται διαρκώς αν η έλλειψη γενναιοδωρίας του ήταν τελικά εκείνη που κατέστρεψε τη σχέση του με τη Σαμπίν. Υπάρχει, άραγε, αγάπη όταν δεν μοιραζόμαστε; Πώς επηρεάζει η δοτικότητα και η γενναιοδωρία μας τη σχέση μεταξύ των δύο φύλων;

 

Βιβλίο, επομένως, το οποίο θα αποτελέσει αφετηρία σκέψεων και προβληματισμών είναι το τελευταίο πόνημα της Keegan, μία εξαιρετικά ατμοσφαιρική και καλογραμμένη μικρή νουβέλα με έντονο άρωμα από τη Βόρεια παγωμένη Ευρώπη.

 

«Με το που έκλεισε την πόρτα, ένιωσε το σπίτι ασυνήθιστα ήσυχο και σιωπηλό. Στάθηκε για μια στιγμή και φώναξε τη Ματίλντ, τη γάτα. Όταν την ξαναφώναξε και πάλι δεν άκουσε τίποτα, η καρδιά του σφίχτηκε και πήγε να την ψάξει, ανοίγοντας τη μία πόρτα μετά την άλλη, αλλά η γάτα δεν ήταν πουθενά- μέχρι που τη βρήκε στο μπάνιο. Μάλλον την είχε κλειδώσει μέσα καταλάθος, πριν φύγει για τη δουλειά».

 

Ο αναγνώστης ίσως αισθανθεί οίκτο και συμπόνια για τον Κάχαλ, που η μοναξιά φαίνεται να τον βαραίνει σαν μαύρο σύννεφο τον ουρανό μία βροχερή μέρα. Επιπροσθέτως, οι αναγνώστες μπορεί να ταυτιστούν μαζί του αν σκεφτεί κανείς ότι όλοι μας κάνουμε λάθη και έχουμε μετανοήσει για πράξεις που κάναμε στο παρελθόν και δεν μπορούμε πια να τις αλλάξουμε…