Το τρίτο του μυθιστόρημα καταθέτει στον λογοτεχνικό στίβο ο Πελοποννήσιος συγγραφέας από το Αίγιο Γιάννης Μπερούκας. Το εν λόγω βιβλίο τιτλοφορείται «Τα χελιδόνια του δειλινού» και αποτελεί, στην ουσία, μία ερωτική ιστορία με πολλές προεκτάσεις. Πιο συγκεκριμένα, την ερωτική ιστορία του Βίκτωρα και της Ιφιγένειας, δύο νέων με καταγωγή από ένα αιγαιοπελαγίτικο νησί-του οποίου η ακριβής ταυτότητα δεν προσδιορίζεται από τον συγγραφέα, υπονοείται, όμως, ότι πρόκειται για ένα νησί των Κυκλάδων. Ο Γιάννης Μπερκούκας, με σπουδές στον οικονομικό τομέα και εργασία στον ιδιωτικό, έχει συγγράψει, εκτός από μυθιστορήματα, και ποίηση και αριθμεί πολλές συμμετοχές σε συλλογικά έργα και λογοτεχνικά περιοδικά.
Ο Βίκτωρ είναι ένας νέος γεμάτος όνειρα για τη ζωή που λατρεύει τη συγγραφή και τα αυτοκίνητα. Η Ιφιγένεια είναι μία ιδιόρρυθμη κοπέλα, μία καλλιτέχνιδα, η οποία ονειρεύεται να γίνει ηθοποιός. Οι δυο τους, προτού τελειώσουν το σχολείο, θα βιώσουν έναν δυνατό έρωτα, αλλά και ένα τραγικό γεγονός, για το οποίο θα είναι υπεύθυνοι, ένα γεγονός που θα σημαδέψει όλη τη μετέπειτα ζωή και πορεία τους. Οι δύο νέοι θα φύγουν στην Αθήνα, αλλά δεν θα μπορέσουν να ξεχάσουν… Οι δρόμοι τους θα χωρίσουν, ο καθένας θα φτιάξει χωριστά τη ζωή του, αλλά δεν θα μπορέσει να ξεχάσει τον άλλον, ούτε και τα τραγικά γεγονότα που βίωσαν στο νησί. Όταν θα συναντηθούν, οι αποκαλύψεις από το παρελθόν θα είναι ραγδαίες. Πάλι όμως οι δύο νέοι δεν θα είναι μαζί. Γιατί άραγε; Τι τους εμποδίζει; Αυτό θα αναρωτιέται και ο αναγνώστης διαβάζοντας το βιβλίο.
Ο συγγραφέας εκφέρει συχνά κρίσεις για την ίδια τη ζωή στο βιβλίο του όπως η παρακάτω που αφορά τα παιδιά, σε σχέση με την αντιμετώπισή τους από τους γονείς:
«Τα παιδιά, άλλωστε, δεν είναι η συνέχεια του δικού μας τρόπου ζωής, που εμείς πάντοτε φανταζόμαστε γι’ αυτά. Ένα παιδί πρέπει να μάθει να στηρίζεται στα πόδια του, στις δικές του δυνάμεις και στο τέλος να μαθαίνει από τα λάθη του. Η ζωή που εσύ θες να κάνεις δεν πρέπει να σου επιβάλλεται από κανέναν και ο τρόπος που θες να ζήσεις πρέπει να είναι δική σου επιλογή κι ας το μετανιώσεις αργότερα».
Οι απορίες θα λυθούν στο τέλος, αλλά νέες θα δημιουργηθούν, καθώς το τέλος του βιβλίου θα είναι αμφίσημο, η λογική και θλιβερή εκδοχή και η ευχάριστη-παράλογη. Η ανάγνωση, εντούτοις, θα είναι ευχάριστη, αφού η γλώσσα του συγγραφέα είναι όμορφη, απλή και κατανοητή και η υπόθεση διαθέτει πάμπολλες διακυμάνσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.