Διαβάζουμε-ή ξαναδιαβάζουμε- αυτόν τον έξοχο ύμνο στη σικελική γη με άρωμα μουσικής, ιταλικής φινέτσας και ελληνικής αρχαιότητας. Ο λόγος για το Αγκριτζέντο, το πιο γνωστό πόνημα του μεγάλου Έλληνα λογοτέχνη Κώστα Χατζηαντωνίου, το οποίο επανεκδόθηκε προσφάτως από τον Καστανιώτη αναθεωρημένο σε έναν πολυτελή σκληρόδετο τόμο. Όσοι από εμάς δεν το διάβασαν όταν πρωτοεκδόθηκε , το 2011, έχουν οπωσδήποτε πολλούς καλούς λόγους για να το διαβάσουν τώρα.
Ο πρώτος είναι η γραφή του Χατζηαντωνίου. Μια γραφή η οποία αναδεικνύει όλη την ομορφιά της ελληνικής γλώσσας, με μία πολύ προσεκτική επιλογή των κατάλληλων κάθε φορά λέξεων εκ μέρους του συγγραφέα. Πρόκειται για μία γραφή εντυπωσιακή, γεμάτη εσωτερισμό και αισθαντικότητα και με λεπτομερείς περιγραφές που αποτυπώνουν στην εντέλεια όχι μόνο την ακριβή απεικόνιση του περιγραφόμενου κάθε φορά τοπίου, αλλά και την αίσθηση που αυτό αποπνέει.
Για του λόγου το αληθές, το βιβλίο ξεκινά με μια καταπληκτική περιγραφή των σκέψεων του πρωταγωνιστή ήρωα, του γιατρού Παυσανία Ανκίτε που αγναντεύει τη θάλασσα της Σικελίας από το Πόρτο Εμπέντοκλε:
«Σε λίγο το Πόρτο Εμπέντοκλε στα νώτα του θα είχε ολότελα χαθεί. Στην ανατολή το Χάος θα ήτανε μια υπόθεση φαντασίας. Παράλληλα, τρέχανε δεξιά ο αυτοκινητόδρομος για το Τράπανι, τα τεφρώδη βουνά, η κρεμαστή η γέφυρα. Τα πελώρια μηχανικά τρυπάνια, που σπάνε την άσπρη μάργα για να στρωθεί η γη και να υψωθούν νέες πολυκατοικίες, είχανε σωπάσει. Αριστερά, το θολό πράσινο των ανακατωμένων νερών άφριζε και βογγούσε, πάσχιζε να σβήσει τα’ αχνάρια των ανθρώπων απ’ την άμμο. Με συγκίνηση, σαν να τ’ αποχαιρετούσε, τα παρατηρούσε όλα τούτα κάθε τόσο που για να παίρνει ανάσες σταματούσε. Σαν έσκυβε για να ξαθάψει καμιά αχιβάδα. Ή πριν σηκώσει τα μάτια για να δει καχεκτικά πεύκα και νεοφυτεμένες φοινικιές στους κήπους των εξοχικών που χρόνο με τον χρόνο πληθαίνουν».
Το βιβλίο αποπνέει πολύ έντονα μία αίσθηση νοσταλγίας για τα περασμένα καθώς και μία αίσθηση απώλειας. Ο γιατρός Παυσανίας θρηνεί την απώλεια της συζύγου του Μπιάνκας και αγωνίζεται να κάνει ένα νέο ξεκίνημα. Ο γιατρός πρόσμενε επί πολλά χρόνια την επιστροφή στο νησί της κόρης του Ισαβέλλας, που επαγγέλεται ζωγράφος. Αυτή η επιστροφή πράγματι λαμβάνει χώρα όταν, όμως, πλέον ο γιατρός είναι ο ίδιος άρρωστος. Η κόρη του λοιπόν επιστρέφει στη γενέθλια γη της, φέρνοντας μαζί της και τον φίλο της τον Λίνο Κροκίδη. Κοντά σε αυτούς, ο Χαζτηαντωνίου τοποθετεί δύο ακόμη ξεχωριστούς ήρωες, τον Γκαετάνο, ένα μέλος μίας επαναστατικής πολιτικής οργάνωσης που κρύβεται στο νησί και έναν πρώην καθολικό ιερέα.
Όλοι οι ήρωες του Χατζηαντωνίου βυθίζονται στη νοσταλγία και ιδίως ο Παυσανίας, που αρχίζει να γράφει και μέσα από τη διαδικασία της συγγραφής φτάνει τελικά στη λύτρωση.
Συν τοις άλλοις, το βιβλίο διακατέχεται από έντονη φιλοσοφική διάθεση, αφού περιέχει αναφορές στον Σωκράτη, τον Εμπεδοκλή και γενικότερα πολλά στοιχεία για τους Έλληνες της Σικελίας στην αρχαιότητα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.