Προσωπικά την Ευγενία Φακίνου τη θεωρούσα πάντοτε μία πολύ αξιόλογη συγγραφέα, τόσο ως παιδί με την περίφημη «Ντενεκεδούπολη», όσο και ως ενήλικας αναγνώστης από τα πολυάριθμα πονήματά της από τα οποία ξεχωρίζω ενδεικτικά εδώ τα βιβλία «Στο αυτί της αλεπούς», «Η μέθοδος της Ορλεάνης», αλλά και το «Γράμματα στη Χιονάτη».
Θα ήταν άδικο, όμως, να υποτιμήσουμε και το εν λόγω βιβλίο, το «Έρως, θέρος, πόλεμος», το οποίο αποτελεί, στην ουσία, τη μυθιστορηματική βιογραφία της μητέρας της Ευγενίας Φακίνου. Παράλληλα με την ιστορία της ζωής της μητέρας της, η Φακίνου μας αφηγείται συγχρόνως και την ιστορία της Ελλάδας κατά τον 20ο αιώνα, από το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι τη Μεταπολίτευση.
Η μητέρα της Ευγενίας, η Μαρία, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην ακριτική Σύμη των Δωδεκανήσων στα χρόνια της ιταλικής κατοχής της. Ήταν κόρη ενός βοσκού, και το τρίτο στη σειρά από έξι αδέλφια-εκτός των οποίων μόνο το ένα ήταν αγόρι-αλλά ήθελε, εξαρχής, να φύγει από το νησί της. Στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίο, επομένως, η συγγραφέας μας αφηγείται σε τρίτο πρόσωπο τη δύσκολη ζωή στα νησιά στις αρχές του αιώνα και τα παιδικά χρόνια της μητέρας της. Όλα αυτά έως το 1931 που αυτή αποφασίζει να φύγει για την Αλεξάνδρεια, στην οποία τότε άκμαζε μία ισχυρή ελληνική παροικία. Εκεί θα τη βρει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος να εργάζεται ως νοσοκόμα και να προσπαθεί να ορθοποδήσει. Η ζωή της εκεί αποτελεί το δεύτερο κεφάλαιο του βιβλίου, το οποίο φτάνει χρονολογικά έως το 1945, οπότε και, με το τέλος του πολέμου, η παντρεμένη πια και μητέρα Μαρία, μετοικεί στην Αθήνα κοντά στην οικογένεια του άνδρα της. Εκεί η Μαρία θα αφήσει πίσω της τα καλά χρόνια και θα βιώσει από κοντά τις ελλείψεις των ειδών και τις δυσκολίες στη μεταπολεμική Ελλάδα. Εδώ τη σκυτάλη της αφήγησης θα πάρει η ίδια η Ευγενία, εξιστορώντας τα γεγονότα στη ζωή της μητέρας της όπως τα βίωσε η ίδια και σε πρώτο πρόσωπο. Η αφήγησή της φτάνει ως το 1990, μέχρι τον θάνατο δηλαδή της μητέρας της.
Όπως μας λέει και οη ίδια στον επίλογο του βιβλίου μας ποτέ δεν τα μαθαίνουμε όλα για τους γονείς μας… Και αυτό γιατί δεν τους ζήσαμε από κοντά όταν ήταν νέοι και δεν μας είχαν. Επομένως για τη νιότη τους γνωρίζουμε μόνο όσα εκείνου θέλουν να μας αποκαλύψουν.
«Γρήγορα συνειδητοποίησα πως όσο κι αν λέμε ότι γνωρίζουμε τους γονείς μας, τελικά υπάρχει η νεότητά τους που είναι ανεξιχνίαστη. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει με τα παιδιά μας. Από την εφηβεία τους και μετά, γνωρίζουμε όσα εκείνα θέλουν να μας αποκαλύψουν»
Να σημειώσουμε, τέλος, ότι στην παρούσα αναθεωρημένη έκδοση συμπεριλαμβάνεται ένας πολύ ειλικρινής και απολαυστικό επίλογος της συγγραφέα που θα λύσει τις όποιες απορίες μας σχετικά με το πόνημά της και την επαναφέρει στον συγγραφικό στίβο-όπως δηλώνει η ίδια- μετά από κάποια χρόνια απουσίας.
Ένας φόρος τιμής, επομένως, για τη μητέρα της, ένα έξοχο πόνημα, αλλά και ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα, δροσερό και ευκολοδιάβαστο, αποτελεί το εν λόγω πόνημα της μεγάλης συγγραφέως που επανεκδίδεται σήμερα, μετά από την πρώτη του έκδοση εν έτει 2003.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.