«Τα λουλούδια με ακριβώς αυτόν τον χρωματισμό η μητέρα της τα θυμόταν με νοσταλγία από τα παιδικά της χρόνια στον Μπουρνόβα. Εκεί τα μοβ κεφάλια με τα σπαθωτά φύλλα φύτρωναν και άπλωναν μόνα τους, σχεδόν άγρια, στους κήπους αλλά και στις αλάνες και στα χαντάκια. Αποκεί, φαίνεται, κάποιοι πρόσφυγες είχαν φέρει μαζί τους μερικά ριζώματα, γιατί στα χαμόσπιτα του Πολυγώνου πίσω απ’ τη Σχολή Ευελπίδων κάθε Μάρτη φούντωναν στριμωγμένα, όχι μόνο στις μικρές αυλές αλλά παντού. Αλλιώς, στην Αττική δεν έβρισκες ψηλές ίριδες σ’ αυτά τα χρώματα.
Τη γειτονιά αυτή την αποκαλούσαν «Προσφυγικά», αλλά δεν είχε καμία σχέση με τα άλλα προσφυγικά, τα ομοιόμορφα και καλοκτισμένα πέτρινα στη λεωφόρο Αλεξάνδρας και τα άλλα στους πρόποδες του Υμηττού λίγο πιο χαμηλά απ’ το μοναστήρι της Καισαριανής. Ήταν πρόχειρα αυτοσχέδια καλύβια και στέγαστρα φτιαγμένα από τσίγκινα κουτιά, σάπια κόντρα πλακέ, παλιοσανίδες, σκουριασμένες λαμαρίνες, σφιχτοπλεγμένες καλαμωτές, σπασμένα τούβλα και κεραμίδια κι ό,τι πέτρες μπορούσαν να ξεσκάψουν και κάπως να πελεκήσουν μόνοι τους οι κάτοικοι, που ήσαν εκεί «προσωρινά» για πολλά χρόνια, ώσπου να φτάσει η σειρά τους στον κλήρο των καλοχτισμένων συνοικιών. Παρ’ όλη την προχειρότητα, η συνοικία ασβεστωνόταν συχνά και έμοιαζε καθαρή και οργανωμένη. Ήσαν νοικοκυραίοι οι Μικρασιάτες».
Τέτοιες γλαφυρές περιγραφές χρησιμοποιεί η Καλή Δοξιάδη στο βιβλίο της προκειμένου να περιγράψει τον χώρο στον οποίο κινούνται οι ήρωές της, από τα λουλούδια των κήπων, τις μοβ όμορφες ίριδες στους κήπους, αλλά και τα ίδια τα προσφυγόσπιτα και της προσφυγικές συνοικίες της Αθήνας.
Η συγγραφέας, αν και γέννημα θρέμμα της Αθήνας, έχει ζήσει σε πολλά μέρη του κόσμου, από τις ΗΠΑ και τη Μαδρίτη μέχρι και την Αυστραλία. Επίσης, έχει εργαστεί σε πολλούς τομείς, όπως τον εκδοτικό, τον πολιτικό και τον δημοσιογραφικό στίβο. Αυτός ο κοσμοπολιτισμός της αντανακλάται στους ήρωες της τριλογίας της με τίτλο «Μια ιστορία μόνο». Η τριλογία αποτελείται από τα βιβλία «Το σπίτι στα βράχια», «Η κληρονομιά» και «Μικρά μυστικά», για το οποίο μιλάμε στο παρόν άρθρο, το οποίο εκδόθηκε το τρέχον έτος.
Στην τριλογία η επιτυχημένη δημοσιογράφος Ανθή Βελισσάρη, έχοντας ζήσει κατά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στο εξωτερικό αποφασίζει, εν τέλει, να επιστρέψει στον τόπο καταγωγής της, την Κέρκυρα- Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει, βέβαια, και με τη ζωή της συγγραφέως, επομένως, είναι δύσκολο να φανταστούμε ότι δεν υπάρχει καμία συγκαλυμμένη αυτοβιογραφική αναφορά στην τριλογία της.
Η Ανθή Βελισσάρη αποφασίζει πλέον να ζήσει μόνιμα στο σπίτι πλάι στα βράχια, τη Βίλα Άνθιμη, μία βίλα η οποία κουβαλά όμως πολλά οικογενειακά μυστικά από το παρελθόν.
Η συγγραφέας ολοκληρώνει την τριλογία της ενώνοντας όλα τα κομμάτια του παζλ και λύνοντας όλα τα ερωτήματα που είχαν μείνει αναπάντητα για τη ζωή της κοσμοπολίτικης οικογένειας της Βελισσάρη. Παράλληλα, ανατρέχει στην αφήγησή της στην ελληνική ιστορία του 19ου και του 20ου αιώνα και σε πόλεις από την Τεργέστη, την Κωνσταντινούπολη, την Αθήνα, τη Χίο, τη Βιέννη, το Λονδίνο, το Κάιρο και την Κέρκυρα.
Μέσα από την περιπλάνηση στον χώρο και στον χρόνο, μέσα από τα σπαράγματα των αναμνήσεων που θα της αφηγηθούν τα μέλη της οικογένειάς της και την αποσπασματική-και όχι γραμμική αφήγηση της συγγραφέως- η Ανθή θα συνθέσει το δικό της ψηφιδωτό των οικογενειακών της αναμνήσεων, αλλά και θα ανακαλύψει και τον βαθιά κρυμμένο εαυτό της μέσα από τις ιστορίες των άλλων…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.