Θεόδωρος Χρ. Χήρας, Ο Μεγάλος Υπερσιβηρικός, εκδ. 24 γράμματα

 

 

 

            Τρυφερό, συγκινητικό και βαθιά ανθρώπινο αποδεικνύεται το βιβλίο του ιατρού με ειδικότητα στη Νεφρολογία Θεόδωρου Χρ. Χήρα, με καταγωγή από το Αγρίνιο της Αιτωλοακαρνανίας. Το πόνημά του αυτό, με τίτλο «Ο μεγάλος Υπερσιβηρικός» δεν αποτελεί, όμως,  την πρώτη συγγραφική του προσπάθεια, αφού έχει εκδώσει ακόμα ένα θεατρικό μονόπρακτο με τίτλο «Each man kills the things  he loves, η ετυμηγορία στη στάχτη», καθώς και μία συλλογή διηγημάτων με τίτλο «Της Δωρεάς τα Μυστήρια».

            Εκτός από γιατρός και λογοτέχνης, ο Χήρας αποδεικνύεται και οπαδός του ανθρωπισμού, αφού ο ήρωας του βιβλίου του, ο επίσης νεφρολόγος Τίτος Γαλανός, γιατροπορεύει κι αυτός τους ασθενείς του με βασικό γνώμονά του την ανθρωπιά και την αγάπη προς τον συνάνθρωπο.

Το μυθιστόρημα του Χήρα αποτελεί στην ουσία ένα μωσαϊκό  εξομολογήσεων στις οποίες προβαίνουν οι ήρωές του, ο ένας προς τον άλλον. Ο γιατρός αποδεικνύεται, βέβαια, περισσότερο ωτακουστής απ’ όλους, παρά εξομολογητής, όταν στη μονάδα του τεχνητού νεφρού στους Μολάους Λακωνίας, θα ακούσει με τη δέουσα προσοχή τις προσωπικές εξομολογήσεις ενός νεφροπαθή: του άλλοτε τρανού μεγαλοδικηγόρου  Ιωάννη Γρηγοράκου, ο οποίος, όμως, βρίσκεται πλέον σε βαθιά γεράματα, στην ηλικία των ογδόντα ετών. Ο Γρηγοράκος είχε την ατυχία να μείνει τυφλός στην τρυφερή ηλικία των επτά ετών, κατάφερε, όμως, να πετύχει στη ζωή του, προκαλώντας τη μήνιν και τη ζήλεια του πάντοτε «κακού» κόσμου.

Τώρα, στο τέλος της ζωής του, και ενώ υφίσταται την πελώρια ταλαιπωρία του τεχνητού  νεφρού, θέλει να εξομολογηθεί τα πεπραγμένα του στον προσωπικό του γιατρό, με τον οποίο διατηρεί μία ιδιαίτερα τρυφερή σχέση. Κοντά του βρίσκεται, η ιδιόρρυθμη γυναίκα του, η Κασσάνδρα,  η αγαπημένη του αδελφή, η Αρετή και ο πιστός του υπηρέτης, φίλος και σύντροφος από τη Ρωσία, ο Φιόντορ.

 Ο τελευταίος χαρακτήρας κρύβει τη δική του πονεμένη ιστορία, την οποία εξομολογείται επίσης ο ίδιος στο βιβλίο. Ο Ιωάννης κάποτε τον βοήθησε, για να  τον βοηθήσει και εκείνος με τη σειρά του όταν παρουσιάστηκε ανάγκη…

Το βιβλίο μας υπενθυμίζει πως οι γιατροί οφείλουν, να είναι πάνω απ’ όλα, άνθρωποι με α κεφαλαίο, να σκύβουν πάνω από τα προβλήματα των ασθενών τους και να γίνονται, κάπου κάπου, και ψυχολόγοι και ψυχαναλυτές τους. Πάνω απ’ όλα οφείλουν να είναι εκεί για να ακούσουν όταν οι ασθενείς τους τους χρειαστούν. Ασχολείται, ακόμη, με μεγάλη ευαισθησία  με το θέμα των νεφροπαθών, αλλά και των τυφλών. Ο τίτλος του πονήματος είναι το δίχως άλλο, εκτός από πρωτότυπος, και αλληγορικός, παρομοιάζοντας τον Μεγάλο Υπερσιβηρικό Σιδηρόδρομο της Ρωσίας με το τρένο της ζωή μας που συνεχίζει αέναα το ταξίδι του προς το άπειρο, όταν φύγουμε από τον κόσμο αυτόν.

Το κυρίως σώμα του βιβλίου αποτελείται από τους μακροσκελείς μονολόγους των προσώπων που εξομολογούνται, αλλά και από τους μεταξύ τους διαλόγους. Η γραφή είναι  γλαφυρή και καλοδουλεμένη, ενώ ο συγγραφέας  καταφέρνει να εξάψει την περιέργεια του αναγνώστη σχετικά με την εξέλιξη της υπόθεσης στο βιβλίο του.

Εν κατακλείδι, λοιπόν, πρόκειται για ένα ευαίσθητο και προσεγμένο πόνημα που διατηρεί τη λογοτεχνική πρωτοτυπία του, λόγω του ξεχωριστού θέματος το οποίο πραγματεύεται.