Πατρίθια Αλμαρθέτι, Τα χαμένα ημερολόγια της Ιαπωνίας, εκδ. Το μέλλον

 

            Ένα ενδιαφέρον και πρωτότυπο, από αφηγηματικής απόψεως, ταξιδιωτικό αφηγηματικό χρονικό για τη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου, συγγράφει η Ισπανίδα καθηγήτρια Συγκριτικής Λογοτεχνίας Πατρίθια Αλμαρθέτι. Στο πόνημα αυτό η συγγραφέας σταχυολογεί και συγκεντρώνει τις εμπειρίες της από τις δύο επισκέψεις της στην Ιαπωνία κατά τα έτη 2009 και 2018. Το εν λόγω πόνημα τιτλοφορείται ως «Τα χαμένα ημερολόγια της Ιαπωνίας» και η δομή του κειμένου ακολουθεί, πολλές φορές, τη δομή ημερολογιακής καταγραφής.

Η αφήγηση δεν είναι γραμμική, τουλάχιστον από χρονολογική άποψη. Αντίθετα, οι καταγραφές αποτελούν περισσότερο αυθόρμητες εξομολογήσεις ποικίλης θεματολογίας από πλευράς της συγγραφέως. Η Αλμαρθέτι ενδιαφέρεται να καταγράψει στο χαρτί εξίσου με τα γεγονότα, τις ιδέες και τις συνήθειες τη χώρας της Άπω Ανατολής, και την αύρα της μυστηριακής Ιαπωνίας και την αίσθηση που αποκομίζει ο επισκέπτης στη χώρα αυτή. Για τον λόγο αυτό, οι καταγραφές της περιβάλλονται με μία πολύ ιδιαίτερη λογοτεχνική αύρα που αποτυπώνει στο χαρτί όλη τη μαγεία και το μυστήριο της Άπω Ανατολής.

Οι αναφορές της στην ιαπωνική λογοτεχνία δίνουν πολλές φορές το παρόν στο πόνημά της. Στη χώρα αυτή των αντιθέσεων κυριαρχεί τόσο η φύση και η παράδοση, όσο και τα μεγάλα τεχνολογικά επιτεύγματα, όπως, για παράδειγμα, τα εξαιρετικά γρήγορα τρένα της.

Οι παραδόσεις, όμως, όπως εκείνες της θρησκείας του βουδισμού ζεν και του σιντοϊσμού καλά κρατούν ακόμη και στον 21^ο αιώνα. Όπως και η ισχυρή πατριαρχία που φέρνει πολύ συχνά τις γυναίκες σε υποδεέστερη θέση.

Οι γκέισες, οι ανθισμένες κερασιές, τα μάνγκα-τα ιαπωνικά κόμικ- το σούσι, εικόνες από τα παλιά χρόνια της παράδοσης, αλλά και η ρίψη των ατομικών βομβών και ο σεισμός και το τσουνάμι της Φουκοσίμα από τη σύγχρονη εποχή είναι εικόνες οικείες στα μάτια των αναγνωστών, οι οποίες, όμως, εξακολουθούν να αφήνουν τους κατοίκους της Δύσης με την αίσθηση ότι τελικά δεν γνωρίζουν πραγματικά την Ιαπωνία και τους ανθρώπους της.

Το εν λόγω πόνημα θα μας φέρει λίγο πιο κοντά στο να γνωρίσουμε καλύτερα τη μυστηριώδη αυτή χώρα, τις ομορφιές, τα χρώματα και τα αρώματά της. Το παρακάτω απόσπασμα περικλείει όλη εκείνη την αίσθηση που αφήνει στον επισκέπτη η χώρα του Ανατέλλοντος ηλίου:

 

«Τα δέντρα είναι αιωνόβια. Τα πιο ψηλά είναι ενισχυμένα με καλάμια και οι κορμοί τους χάνονται στον ουρανό. Υπάρχει υγρασία, δροσιά και ηρεμία. Νιώθω σαν να βρίσκομαι σε ένα λουτρό από κυπαρίσσι. Θέλω να περπατήσω ξυπόλητη. Δοκιμάζω τις επιφάνειες από πέτρα, από λευκά βότσαλα, τα πιο φαρδιά, τα μικρά που καλύπτουν τα μονοπάτια πρόσβασης και μετάβασης στον ναό. Τα μετακινούν με τσουγκράνες. Κάθομαι στο τέλος μιας πέτρινης γέφυρας για να ξεουραστώ, λίγο πριν το κατώφλι ενός ντόρι (μονοπάτι) που οδηγεί σε έναν μικρό ναό. Ακούγονται τα τζιτζίκια, οι γρύλοι, το μουρμουρητό του νερού, το κελάηδισμα των πουλιών».