Συλλογικό, Μετά βίας φωνές, εκδ. Βακχικόν

 

Κατά κοινή ομολογία ζούμε σε καιρούς εξαιρετικά βίαιους. Αυτή είναι η διαπίστωση στην οποία προβαίνουν οι συγγραφείς του συλλογικού έργου με τίτλο «Μετά βίας φωνές», το οποίο κυκλοφόρησε  προσφάτως από τις εκδόσεις Βακχικόν.

 

Οι ευαισθητοποιημένοι στα προβλήματα του καιρού τους δώδεκα συγγραφείς του παρόντος πονήματος αποτελούν μία ομάδα που αντιτίθεται στη βία και αποφάσισε να διαμαρτυρηθεί ενάντια στα δυσοίωνα σημεία των καιρών με έναν τρόπο ειρηνικό, τον μοναδικό τρόπο που έχουν οι άνθρωποι της τέχνης και του λόγου για να ξορκίσουν τα κακώς κείμενα της κοινωνίας: την πένα τους και την τέχνη τους.

 

Η βία τη σήμερον ημέρα  βρίσκεται παντού γύρω μας: στο σπίτι, στο σχολείο, στον δρόμο. Η βία σήμερα έχει πολλές μορφές: ενδοοικογενειακή, σχολική, κατά των ζώων, κατά των γυναικών, ακόμη και περιβαλλοντική.

 

Τα κείμενα και τα ποιήματα των συγγραφέων αποτελούν ξεχωριστές διηγήσεις, συχνά βασισμένες σε αληθινές μαρτυρίες και ιστορίες, σχετικά με τη βία κατά των γυναικών και των παιδιών μέσα στην οικογένεια, σχετικά με τη βία από το κράτος, σχετικά με το μπούλινγκ που γίνεται στα σχολεία και στις νεανικές παρέες στοχεύοντας τη διαφορετικότητα ορισμένων ανθρώπων, σχετικά με τους βιασμούς και τη βία που ασκείται στα ζώα, σχετικά με τη βία κατά του περιβάλλοντος δια μέσου της καταστροφής του και  με το εμπόριο της λευκής σαρκός.

 

Τα ποιήματα αποτυπώνουν συνήθως το συναίσθημα που αφήνουν όλες αυτές οι δυσάρεστες καταστάσεις, ενώ τα διηγήματα συχνότατα είναι βασισμένα σε αληθινές μαρτυρίες τέτοιων ατυχών περιστατικών, παρμένων μέσα από τις προσωπικές εμπειρίες των συγγραφέων. Οι φωνές τους υψώνονται και αυτές «μετά βίας», αφού σπανίως τέτοιες ειρηνικές φωνές εισακούγονται στην  τρελή εποχή που διανύουμε. Οι  συγγραφείς, παρ’ όλα αυτά, τείνουν να πιστεύουν ότι έχουν καθήκον να μιλήσουν και να καταγγείλουν τα κακώς κείμενα.

 

 Συγχρόνως οι συγγραφείς στέλνουν το μήνυμα ότι πρέπει εμείς και μόνον εμείς οι ίδιοι να αποφασίζουμε για τον  εαυτό μας και να μην αφήνουμε κανέναν να μας εκμεταλλεύεται, να μας επιβάλλει τη θέλησή του ή να μας συμπεριφέρεται σαν να είμαστε το άθυρμά του.

 

Δώδεκα νέοι άνθρωποι, έντεκα γυναίκες και ένα άνδρας- και πιο συγκεκριμένα η Άντρεα Λαζαρίδου, η Βάνα Μέγα, η Βασιλική Πανδή, η Γεωργία Χαρίτογλου, η Εύα Γκουντάρα, η Έφη Ποτηράκη, η Ζωή Κυνηγοπούλου, η Μάρθα Χριστουλάκη, η Μαρία Κατσαρού, η Μαριάννα Αγγελάκη, η Μαριάννα Χριστοπούλου και ο Νίκος Μανιώτης-ενώνουν τις φωνές τους μέσα από διηγήματα και ποιήματα και τολμούν να οραματιστούν έναν καλύτερο κόσμο, έναν κόσμο χωρίς βία, στον οποίο δεν θα υπάρχουν διακρίσεις μεταξύ των ανθρώπων με βάση τη  φυλή, τη θρησκεία, το χρώμα του δέρματος ή την εξωτερική εμφάνιση.