Άρωμα Λατινικής Αμερικής...
Η Ιζαμπέλ Αλιέντε είναι μία, και δικαίως, από τις πιο καταξιωμένες συγγραφείς στον κόσμο. Και η αλήθεια είναι πως, αντίθετα με ό,τι συμβαίνει με άλλους συγγραφείς, κανένα βιβλίο της δεν στερείται εμπνεύσεως. Αυτό συμβαίνει και με το τελευταίο βιβλίο της με τίτλο "Ο άνεμος ξέρει τ' όνομά μου". Σε αυτό αφηγείται την ιστορία τριών παιδιών που έγιναν θύματα πολέμου και βίας, προσφυγιάς και αναγκαστικής μετανάστευσης. Τρεις ιστορίες σε τρεις χρονικά διαφορετικές μεταξύ τους εποχές που εκτείνονται από τα μέσα του εικοστού ως και τα μέσα του εικοστού πρώτου αιώνα, οι οποίες ενώνονται τελικά σε μία στο τέλος του βιβλίου.
Στη Βιέννη του 1938, με τους Ναζί στην εξουσία, ο εξάχρονος Ζάμουιλ Άντλερ χάνει τον πατέρα του κατά τη διάρκεια της διαβόητης Νύχτας των Κρυστάλλων και η μητέρα του αναγκάζεται να τον στείλει στη Μεγάλη Βρετανία με την Kindertransoprt, προκειμένου να τον σώσει. Εκεί ο Ζάμουιλ θα ζήσει τη φρίκη των ορφανοτροφείων μέχρι να τον υιοθετήσει ένα ζευγάρι κουακέρων και να τον βοηθήσει να σπουδάσει αυτό που έχει στην καρδιά του: μουσική, αφού είναι εξαίρετος βιολιστής.
Μπροστά στον χρόνο στα 1982, η Λετίσια Κορδέρο και ο πατέρας της επιζούν από καθαρό θαύμα από τη Σφαγή του Ελ Μοσότε, όπου οι κυβερνητικοί σφάζουν ανηλεώς μέχρι και εξάχρονα παιδιά στο χωριό του. Η Λετίσια μαζί με τον πατέρα της αναγκάζεται να διασχίσει τον Ρίο Γκράντε και να εισέλθει παράνομα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εκεί θα γνωρίσει τη φτώχεια και θα μεγαλώσει δύσκολα ψάχνοντας παρηγοριά σε πολλές αντρικές αγκαλιές και προσπαθώντας να γιατρέψει τα ανεπούλωτα τραύματά της.
Στην Αριζόνα του 2019 η επτάχρορη Ανίτα Ντίαζ πρόσφυγας από το Ελ Σαλβαδόρ που ταλανίζεται από τη βία, αποχωρίζεται βιαίως από τη μητέρα της στα σύνορα των ΗΠΑ. Η σχεδόν τυφλή μικρούλα, με τη βοήθεια πονόψυχων δικηγόρων, θα προσπαθήσει να επανενωθεί με τη μητέρα της και να διεκδικήσει τη θέση της στον στίβο της ζωής.
Τίποτε από όσα διαβάσαμε παραπάνω, όμως, και αποτελούν την υπόθεση του βιβλίου, δεν θα άξιζε, αν δεν ήταν γραμμένο από τη μοναδική πένα της Αλιέντε με τις καταπληκτικές περιγραφές και τον ρέοντα λόγο, ο οποίος διατηρεί τον λατινοαμερικάνικο ρυθμό του χάρη στην έξοχη μετάφραση της Δέσποινας Δρακάκη. Το νέο βιβλίο της Αλιέντε αποτελεί, για άλλη μία φορά, αναγνωστική πηγή τέρψης και γνώσεων και δεν θα απογοητεύσει τους αναγνώστες του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.