Τεύκρος Μιχαηλίδης, Ένα πτώμα στην αυλή της Αμαλίας, εκδ. Ψυχογιός

 

Η γνωστή αγγλίδα νοσοκόμα Φλόρενς Νάιτινγκεϊλ στον ρόλο του Ηρακλή Πουαρώ στην Ελλάδα του Όθωνα…

 

Ο συγγραφέας από την Κύπρο Τεύκρος Μιχαηλίδης είναι γνωστός και ιδιαίτερα αγαπητός στους Έλληνες η δράση του σχετικά με τη μαθηματική αστυνομική λογοτεχνία. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Μιχαηλίδης είναι ιδρυτικό μέλος της ομάδας Θαλής + Φίλοι, καθώς και της Ελληνικής Λέσχης Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας.

 

Ο Τεύκρος Μιχαηλίδης έχει συγγράψει πάμπολλα αστυνομικά μαθηματικά μυθιστορήματα, αλλά και βιβλία μαθηματικών για παιδιά και έχει μεταφράσει στην ελληνική εξίσου πολλά μαθηματικά και επιστημονικά πονήματα. Πολλά από τα δικά του μυθιστορήματα έχουν με τη σειρά τους μεταφραστεί σε οκτώ ξένες γλώσσες. Το νέο του αστυνομικό ιστορικό του μυθιστόρημα με τίτλο «Ένα πτώμα στην αυλή της Αμαλίας» είναι ένα βιβλίο διαφορετικό από τα υπόλοιπα, καθώς, πέρα από κάποιες μαθηματικές σποραδικές πληροφορίες, δεν περιέχει κάποιον μαθηματικό συλλογισμό στη λύση του μυστηρίου, όπως συνέβαινε με προηγούμενα βιβλία του. Εδώ το βάρος πέφτει στη λογοτεχνία και στην ίδια την Ιστορία.  

 

Η υπόθεση του βιβλίου διαδραματίζεται στην Αθήνα  της δεκαετίας του 1850, λίγες μόνο δεκαετίες, δηλαδή, μετά από τη δημιουργία του ελληνικού κράτους και την απελευθέρωσή του από τον οθωμανικό ζυγό. Πρόκειται για την εποχή της Βαυαροκρατίας και της βασιλείας του Όθωνα και της Αμαλίας, των πρώτων βασιλέων της Ελλάδος. Και   η εποχή αυτή, με πρόσχημα την εξιχνίαση μιας φανταστικής δολοφονίας που λαμβάνει χώρα στην αυλή της Αμαλίας, απεικονίζεται πραγματικά υπέροχα από τον συγγραφέα, ο οποίος δεν διστάζει να διαφωτίσει τον αναγνώστη του με την παράθεση πολλών άγνωστων, πολλές φορές, ιστορικών λεπτομερειών σχετικά με την καθημερινή ζωή της εποχής. Η έρευνα που πραγματοποίησε ο Μιχαηλίδης για την ορθή απεικόνιση της εποχής φαίνεται ολοκάθαρα σε κάθε σελίδα του.

 

Όταν μία από τις ακόλουθες της βασίλισσας Αμαλίας βρίσκεται νεκρή μετά από πτώση από παράθυρο, η Φλόρενς, η οποία βρίσκεται τυχαία στην Αθήνα εκείνη την εποχή αναζητώντας τον σκοπό της ζωής της, επιμένει ότι δεν πρόκειται για ατύχημα, αλλά για στυγνή δολοφονία. Έτσι, η ίδια η βασίλισσα Αμαλία θα της αναθέσει να βρει τον δολοφόνο με τη βοήθεια του έμπιστου της Αμαλίας Φραντς Κέσελ.

 

Όπως είναι αναμενόμενο, η υπόθεση είναι πολύ πιο περίπλοκη από ότι φαίνεται αρχικά και οι προεκτάσεις του ζητήματος της δολοφονίας πολύ μεγαλύτερες απ’ ότι θα υπέθετε ίσως κανείς, εφόσον διπλωματικά παιχνίδια των Μεγάλων Δυνάμεων κρύβονται πίσω από την ταυτότητα του μυστηριώδους δολοφόνου.

 

Ο Τεύκρος Μιχαηλίδης δοκιμάζει τις δυνάμεις του στο πιο ιστορικό και το πιο πρωτότυπο από όλα τα μέχρι τώρα πονήματά του. Πολλοί από τους ήρωες του βιβλίου του είναι αληθινά ιστορικά πρόσωπα και μάλιστα οι περισσότεροι από αυτούς ξένοι οι οποίοι βρέθηκαν στην οθωνική Αθήνα για ποικίλους λόγους. Κοντά τους οι καθαρά επινοημένοι ήρωες, οι οποίοι θα μπορούσαν όμως να είναι αληθινοί, συμπληρώνουν επάξια το σκηνικό αυτού του κινηματογραφικού και γοητευτικού μυθιστορήματος που επιβεβαιώνει τη φήμη του συγγραφέα ως ενός  από τους καλύτερους συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας στην ελληνόφωνη λογοτεχνία σήμερα.

Έλενα Χουζούρη, Πατρίδα από βαμβάκι, εκδ. Πατάκη

 

Η προσωπική μαρτυρία ενός αριστερού εξόριστου μετά τον Ελληνικό Εμφύλιο μέσα από μία μοντέρνα αφήγηση

 

Για όλους τους εξόριστους και ηττημένους κομμουνιστές του  Ελληνικού Εμφυλίου πολέμου η Τασκένδη έγινε η δεύτερή τους πατρίδα, η «Πατρίδα από βαμβάκι», όπως μας λέει και ο τίτλος του δεύτερου μυθιστορήματος της Έλενας Χουζούρη, ενός μυθιστορήματος που πρωτοεκδόθηκε το 2009 και φέτος τυπώθηκε και πάλι από τις εκδόσεις Πατάκη. Και για αυτούς ακριβώς τους εξόριστους και τη ζωή τους στις μακρινές παγωμένες στέπες της Ασίας μας μιλάει η συγγραφέας μέσα από την αφήγηση των προσωπικών εμπειριών του Στέργιου Χ., ενός εξόριστου κομμουνιστή γιατρού.

 

Μετά από την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού πολλοί πρώην αγωνιστές του αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα προκειμένου να αποφύγουν τις διώξεις του επίσημου κράτους και των νικητών της σύρραξης. Μέσω, λοιπόν, της Αλβανίας, πολλοί Έλληνες εξόριστοι κατέληξαν στις σοβιετικές δημοκρατίες ή την ίδια τη Ρωσία. Ο κεντρικός  ήρωας του βιβλίου, γιατρός Στέργιος Χ. βρέθηκε στη Τασκένδη, όπου έφτιαξε μία νέα ζωή από το μηδέν και δημιούργησε οικογένεια, πάντα σύμφωνα με τις υποδείξεις του Κόμματος. Όταν, όμως, ο μικρός φτερωτός θεός θα τον επισκεφθεί στο πρόσωπο της όμορφης Ρωσίδας γιατρού και συναδέλφου του, Όλγας Κιριλένκο, ο Στέργιος θα προκαλέσει, άθελά του, τη μήνιν του κόμματος και θα αναγκαστεί να διακόψει τον παράνομο, μα δυνατό αυτόν, δεσμό. Την αναδρομή της ζωής του ο γιατρός θα την κάνει καθώς το τρένο γυρίζει πίσω στην πατρίδα το 1967 τον ίδιο και  την οικογένειά του μετά από δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια εξορίας.

 

Η Χουζούρη δεν διστάζει να εκθέσει τις συνθήκες τρομοκρατίας τις οποίες επέβαλε στους σοβιετικούς πολίτες το ανελέητο κομμουνιστικό καθεστώς, ακόμη και μετά από τον θάνατο του «Πατερούλη», του Ιωσήφ Στάλιν, το 1953. Επιπροσθέτως, το βιβλίο της θίγει το, εν πολλοίς, άγνωστο γεγονός του εμφύλιου σπαραγμού των Ελλήνων κομμουνιστών στην Τασκένδη κατά τη διάρκεια των κομματικών εκκαθαρίσεων της δεκαετίας του 1950.

 

Εκείνο όμως που κάνει το βιβλίο της Χουζούρη να διαφέρει είναι ο μοντέρνος τρόπος αφήγησης. Η συγγραφέας δεν ακολουθεί την «πεπατημένη» αφηγηματική οδό, ούτε χρονολογικά, αλλά ούτε και τεχνικά. Αποφεύγει τους ευθείς μακροσκελείς διαλόγους και την πρωτοπρόσωπη αφήγηση, αλλά και την οπτική του παντογνώστη αφηγητή και προτιμά, αντιθέτως, να χρησιμοποιήσει πολλά και διαφορετικά αφηγηματικά μέσα: διαρκείς παλινδρομήσεις στον χώρο και τον χρόνο που συνιστούν έναν διάλογο του τότε με το σήμερα, της Ελλάδας και της Τασκένδης, της νόμιμης συζύγου και της ερωμένης, της κομματικής ηθικής και των καταπιεσμένων συναισθημάτων, του εμφυλίου στην Ελλάδα και του εμφυλίου στο Ουχζμπεκιστάν.  Ακόμη επιστολές, εγκιβωτισμένες διηγήσεις τρίτων προσώπων, παραμύθια της ρωσικής στέπας, ημερολογιακές καταγραφές, λογοτεχνικές και ιστοριογραφικές καταγραφές, όλα αυτά τίθενται στη διάθεσή της χάριν πρωτοτυπίας στην αφήγηση.

 

Με αυτή τη μέθοδο, του «κόψε ράψε» χτίζει η Χουζούρη τον μυθιστορηματικό σκελετό της, χρησιμοποιώντας μία ποιητική γλώσσα, εμποτισμένη ενίοτε με μία ελαφρά δόση αδιόρατης ειρωνείας. Ας μην ξεχνάμε ότι οι λογοτεχνικές αφετηρίες της συγγραφέως ήταν ποιητικές, επόμενο είναι, λοιπόν, να διατηρεί αυτού του είδους τη γλώσσα και στα μυθιστορήματά της. Οι δύο παράλληλες διαδρομές με το τρένο, εκείνη του 1949 προς την  Τασκένδη και η αντίστροφη πορεία το 1967 προς την πρώτη πατρίδα, την Ελλάδα είναι το όχημα με το οποίο ταξιδεύει όχι μονάχα ο Στέργιος, αλλά και ο αναγνώστης στις σελίδες ενός βιβλίου όπου όλα βρίσκονται διαρκώς «εν κινήσει» και όπου δεν υπάρχει τίποτε στατικό ή μόνιμο.  Αντιθέτως, όλα είναι ρευστά και ευμετάβλητα.

Τίνα Κουτσουμπού, Χλομά βουνά, εκδ. ΑΩ

 

Ένα αξιοπρόσεκτο και πρωτότυπο βιβλίο, το οποίο διαδραματίζεται, ως επί τω πλείστον στις Άλπεις στα τέλη του 19^ου αιώνα, είναι το νέο πόνημα της συγγραφέως από τη Μεσσηνία, Τίνας Κουτσουμπού με τίτλο «Χλομά βουνά». Το εν λόγω πόνημα παρακολουθεί, μέσω μιας μυθιστορίας, τη ζωή του Θέοντορ Χρηστομάννου, του Έλληνα επιχειρηματία, ο οποίος χρηματοδότησε την κατασκευή του δρόμου στις Δολομιτικές Άλπεις.

 

Ομολογώ ότι δεν είχε τύχει ποτέ έως τώρα να ακούσω για τον μεγάλο αυτόν Έλληνα της Διασποράς, ο οποίος είχε καταγωγή από το Μελένικο της Βλαχίας, αλλά γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Βιέννη το 1855. Ο Θέο ή Τέο,- όπως τον αποκαλούσαν- σπούδασε ιατρική στο Ίνσμπουρκ της Αυστρίας και νομική, προτού επιλέξει να ζήσει στο Μεράνο, την πιο διάσημη και όμορφη πόλη των Δολομιτικών Άλπεων, η  οποία ανήκε τότε στην Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία – σήμερα ανήκει στην Ιταλία. Εκεί ο Χρηστομάννος συνέδεσε το όνομά του με την κατασκευή σημαντικών οδικών αξόνων, υδραυλικών έργων και ορεινών καταφυγίων, τα οποία βοήθησαν την τουριστική ανάπτυξη της περιοχής. Για τον λόγο αυτόν, ο Χρηστομάννος, ο οποίος πέθανε το 1911 και θάφτηκε εκεί, θεωρείται ως σήμερα ευεργέτης της περιοχής. Πιο γνωστός στους Έλληνες που ασχολούνται με τη λογοτεχνία είναι, ίσως, ο εξάδελφός του, ο μυθιστοριογράφος, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας Κωνσταντίνος Χρηστομάννος, ο οποίος υπήρξε και δάσκαλος ελληνικών της αυτοκράτειρας Ελισάβετ της Βαυαρίας- γνωστής σε εμάς ως Σίσσυς. Όπως και να  ’χει, στο βιβλίο της Κουτσουμπού εμφανίζεται ο Τέο ως δευτεραγωνιστής, αλλά και ο εξάδελφός του.

 

Οι κύριοι ήρωες του βιβλίου, ωστόσο, είναι πλασματικοί, έτσι όπως επιτάσσει ο κανόνας ενός καλού ιστορικού μυθιστορήματος. Οι ήρωες αυτοί, όμως, θα μπορούσαν να είχαν υπάρξει στ’ αλήθεια. Πρόκειται για τον Περικλή  Μαντούδη και τη σύζυγό του Αρετή με καταγωγή από την Καλαμάτα της Μεσσηνίας. Οι δύο Έλληνες αυτοί μετοίκησαν στις Δολομιτικές Άλπεις και έζησαν κοντά στον Χρηστομάννο. Τον περιπετειώδη βίο όλων αυτών παρακολουθεί και περιγράφει η συγγραφέας στο βιβλίο της με αφετηρία το έτος 1870.  Η ιστορία ολοκληρώνεται το 1916, μετά από τον θάνατο του Χρηστομάννου.

 

Το βιβλίο είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον για πολλούς λόγους. Πρώτον και κύριο, επειδή εξετάζει ένα θέμα εξαιρετικά ενδιαφέρον και γοητευτικό, αλλά κατά βάση άγνωστο στους περισσότερους Έλληνες αναγνώστες. Δεύτερον, επειδή διαδραματίζεται σε πολλούς και διαφορετικούς τόπους, εκτός από τις μαγευτικές Άλπεις και στην Καλαμάτα των τελών του 19^ου αιώνα και στην Κορώνη. Τρίτον, επειδή η μυθιστορία του παρουσιάζει ενδιαφέρουσα πλοκή και πλέκεται αρμονικά με τα ιστορικά γεγονότα. Και τέλος, επειδή πρόκειται για ένα εξαιρετικά καλογραμμένο βιβλίο, το οποίο θα μάθει, συνάμα, και πολλά στους αναγνώστες του. Εξάλλου, πόσα βιβλία έχει διαβάσει το ελληνικό κοινό τα οποία να έχουν ως σκηνικό τις υπέροχες Άλπεις, και μάλιστα των τελών του 19^ου αιώνα; Το συνιστώ, επομένως, ανεπιφύλακτα!

Βησσαρία Ζορμπά- Ραμμοπούλου, Ο σπετσέρης του Λεπάντο, εκδ. Αρτέον

 

Ελάχιστοι είναι οι Έλληνες συγγραφείς οι οποίοι έχουν ασχοληθεί με ιστορικό μυθιστόρημα που να διαδραματίζεται σε εποχή παλαιότερη από τον 19^ο ή τον 10^ο αιώνα. Επομένως, το ιστορικό μυθιστόρημα της Βησσαρίας Ζορμπά –Ραμμοπούλου «Ο σπετσέρης του Λεπάντο» στο οποίο η υπόθεση εκτυλίσσεται στο Λεπάντο και τη Βιέννη των τελών του 16^ου αιώνα, αποτελεί πραγματικά αξιοπρόσεκτη περίπτωση.

 

Πρόκειται για ένα πόνημα που φιλοδοξεί να φωτίσει τα γεγονότα του σωτήριου έτους 1571, ενός έτους πολύ σημαντικού τόσο για τον ελληνισμό, όσο και για τους Βενετούς και τους Οθωμανούς. Το έτος αυτό έλαβε χώρα μία πολύ σημαντική ναυμαχία, η Ναυμαχία της Ναυπάκτου, μία ναυμαχία η οποία σηματοδότησε την αρχή του τέλους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στη ναυμαχία αυτή η «Σάκρα Λίγκα», η Ιερά Συμμαχία του Πάπα, των Βενετών, των Ιπποτών της Μάλτας, του Δουκάτου της Σαβοΐας, της Γενουατικής Δημοκρατίας κ.α. κατήγαγε περήφανη νίκη εναντίον των Οθωμανών. Η Ναυμαχία αυτή έλαβε χώρα μέσα στο πλαίσιο του τέταρτου βενετοτουρκικού πολέμου από τους επτά που συνέβησαν μεταξύ του 15^ου και του 18^ου αιώνα ανάμεσα στους Οθωμανούς και τους Βενετούς.

 

Αυτό που οι περισσότεροι Έλληνες αναγνώστες δεν γνωρίζουν για τη συγκεκριμένη ναυμαχία είναι ότι, αφενός, Έλληνες πολέμησαν στο πλευρό και των δύο παρατάξεων και, αφετέρου, ότι η ναυμαχία αυτή είχε πολλαπλές επιπτώσεις στις ζωές των απλών, καθημερινών ανθρώπων, και ιδίως των Ρωμανιωτών Εβραίων κατοίκων της περιοχής. Σε αυτούς ακριβώς επέλεξε η συγγραφέας να εστιάσει την αφήγησή της.

 

Πρωταγωνίστρια είναι η Εύα, η κόρη του Εβραίου σπετσέρη του Λεπάντο, Ναχμία. Η Εύα είναι ερωτευμένη με τον Τζιοβάνι, γιο επιφανούς Βενετού ευγενή της περιοχής. Κοντά τους, η υπηρέτρια Ρωμιά Μάρω που βοηθά τους δύο ερωτευμένους.

 

Το μυθιστόρημα ξεκινά με μία δυνατή σκηνή δράσης, η οποία περιλαμβάνει μάχες και τραυματισμούς, έναν μυστηριώδη λαβωμένο άνδρα και μία περιπετειώδη διαφυγή. Εν συνεχεία, η συγγραφέας χειρίζεται έξυπνα τη μυθοπλασία της και την παντρεύει αρμονικά με την Ιστορία. Οι ήρωές μας θα προσπαθήσουν να γλιτώσουν από τον χαλασμό που θα επιφέρει η αλληλοσφαγή Βενετών και Οθωμανών στα ελληνικά εδάφη και να διατηρήσουν παράλληλα αλώβητο τον έρωτά τους.

 

Το σκηνικό του μυθιστορήματος περιλαμβάνει, εκτός από το Λεπάντο, και την αυτοκρατορική Βιέννη. Το δυνατό σημείο του βιβλίου είναι, αναντίρρητα, η γρήγορη εξέλιξη της πλοκής, αλλά και η έξοχη σκιαγράφηση του πως μπορεί ένα μείζον ιστορικό γεγονός να επιδράσει στην καθημερινή ζωή των απλών ανθρώπων. Επιπροσθέτως, αναδεικνύει τον πολύχρονο όσο και άδικο κατατρεγμό των Εβραίων ανά τους αιώνες και το σφοδρό μίσος που έτρεφαν οι χριστιανοί για αυτούς κατά τον Μεσαίωνα και τους Νεώτερους χρόνους.

 

Να σημειώσουμε εδώ ότι η πολυγραφότατη και βραβευμένη συγγραφέας έχει μεγάλη εμπειρία στη συγγραφή ιστορικών μυθιστορημάτων που να διαδραματίζονται στον Βυζαντινό Μεσαίωνα, τόσο για ενήλικες, όσο και για εφήβους και παιδιά, όπως « Το καλοκαίρι των Αβάρων», «Οι ματωμένοι αρραβώνες», «Με την πορφύρα και τη χρωστήρα» και «Το ρόδο και η άκανθα». Γνωρίζει, επομένως, άριστα τη μακρινή αυτή ιστορική εποχή και μπορεί να την απεικονίσει εξαιρετικά παραστατικά.

 

Οι αναγνώστες θα αγαπήσουν τον σοφό γέρο-Εβραίο σπετσέρη, θα αντιπαθήσουν τον πατέρα του Τζιοβάνι και την παράνομη ερωμένη του, θα συμπαθήσουν την Εύα και θα θαυμάσουν την τόλμη και την αποφασιστικότητα της Μάρως. Εν ολίγοις δηλαδή, πρόκειται για ένα πρωτότυπο πόνημα,  το οποίο περιλαμβάνει και μερικές επεξεργασμένες γκραβούρες εποχής στις σελίδες του.

Beth o’ Leary, Η ανταλλαγή, εκδ. Μεταίχμιο

 

Αναντίρρητα, δεν είναι όλα τα feelgood μυθιστορήματα ωραία, ούτε και καλογραμμένα. "Η ανταλλαγή" όμως διαθέτει αυτά τα χαρακτηριστικά και με το παραπάνω, συν το δυνατό χαρτί της πρωτοτυπίας και της αποφυγής των "κλισέ" στην υπόθεση. Η Αγγλίδα συγγραφέας Μπεθ Ο' Λίρι φαίνεται ότι έχει ειδίκευση στη συγγραφής τέτοιων μυθιστορημάτων, αν μάλιστα κρίνει κανείς και από την επιτυχία του προηγούμενού της μυθιστορήματος με τίτλο "Οι συγκάτοικοι" το οποίο ξεπέρασε τις ένα εκατομμύριο πωλήσεις και έχει μεταφερθεί και επιτυχώς στη μικρή οθόνη. 

Παρά τον  ανάλαφρο χαρακτήρα του και τους, ενίοτε, χιουμοριστικούς διαλόγους και χαρακτήρες του, η υπόθεση του βιβλίο διατρέχεται από ένα συνεχές basso continuo κάθε άλλο παρά ευχάριστο:ένα διαρκές πένθος. Η εισαγωγή αυτού ακριβώς του στοιχείου, αναμφίβολα, είναι που κάνει το παρόν βιβλίο επιτυχημένο και όχι ένα απλό, χαζοχαρούμενο πόνημα, όπως αντίστοιχα που έχουν κυκλοφορήσει τόσο στη χώρα μας όσο και στο εξωτερικό. 

Τρεις γυναίκες είναι  πρωταγωνίστριες στο παρόν πόνημα, η Λίνα, η μητέρα της Μαριάν και η γιαγιά της Αϊλίν. Και οι τρεις αυτές γυναίκες πενθούν, η κάθε μία με τον δικό της τρόπο, τον πρόσφατο και αναπάντεχο, όσο και άδικο, θάνατο της αδελφής της Λίνας, της Κάρλας, από την επάρατη νόσο.

 Η Λίνα μένει στο Λονδίνο, δουλεύει σε μία μεγάλη εταιρεία, έχει  φίλο και γενικά διάγει μία επιτυχημένη και ήρεμη ζωή. Μετά από τον θάνατο της αδελφής της, όμως, δυσκολεύεται να βρει τον εαυτό της με αποτέλεσμα να τα θαλασσώσει στη δουλειά. Η άδεια μετ' αποδοχών που της δίνουν σημαίνει ότι χρειάζεται μια αλλαγή. Η γιαγιά, από την άλλη, ζει μαζί με τη μητέρα της Λίνα σε ένα μικρό χωριό κοντά στο Λονδίνο. Ο άντρας της, ο παππούς της Λίνα, την έχει μόλις εγκαταλείψει, χάριν μιας νέας χορεύτριας. 

Η Αϊλίν ψάχνει σύντροφο, στον περιορισμένο χώρο όμως του χωριού, δυσκολεύεται να βρει αντικαταστάτη. Έτσι, όταν η Λίνα της προτείνει μία ανταλλαγή θέσεων, η Αϊλίν δέχεται να μείνει στο Λονδίνο, στο σπίτι της Λίνας προκειμένου να βρει σύντροφο. Η Λίνα, από την άλλη , δέχεται να μετοικήσει στο χωριό προκειμένου να φροντίσει τις κοινωνικές υποχρεώσεις της γιαγιάς της, αλλά και να τα βρει με τον εαυτό της και με τη μητέρα της.

Τα πράγματα θα πάρουν, τελικά, απρόσμενη τροπή για τις τρεις γυναίκες και το φινάλε μπορεί να είναι καλό, οπωσδήποτε όμως δεν είναι συνηθισμένο.

Η συγγραφέας επικεντρώνεται στην ανάλυση των ανθρώπινων σχέσεων, αλλά και στη διαχείριση του πένθους σε ένα μυθιστόρημα με γρήγορη πλοκή, ένα αληθινό feelgood μυθιστόρημα.

Γεώργιος Δ. Μικρούδης, Ο Βενιζέλος και η Βασιλεία, εκδ. Επίκεντρο

 

Ένα πραγματικά εξαιρετικό πόνημα, το οποίο παρουσιάζει τις θέσεις του μεγάλου πολιτικού Ελευθερίου Βενιζέλου σχετικά με το πολιτειακό ζήτημα στη χώρα μας, είναι αυτό του Διδάκτωρ της Νομικής Γεωργίου Δ. Μικρούδη με τίτλο «Ο Βενιζέλος και η Βασιλεία» και υπότιτλο «Οι θέσεις του Βενιζέλου για το πολιτειακό ζήτημα και η σύγκρουσή του με τους βασιλείς».

 

Οι θέσεις του Βενιζέλου σχετικά με το πολιτειακό ζήτημα της χώρας δεν ξεκαθαρίστηκαν ποτέ επακριβώς. Το μόνο σίγουρο είναι ότι  το ζήτημα αυτό ταλάνισε την ελληνική πολιτική ζωή από τη γέννηση του ελληνικού κράτους μέχρι και το 1974, οπότε και λύθηκε οριστικά με το δημοψήφισμα υπέρ, τελικά, της αβασίλευτης δημοκρατίας.

 

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ήταν, αναντίρρητα, ένας μεγάλος πολιτικός, αλλά, συγχρόνως, και ένας άνθρωπος πείσμων και ισχυρογνώμων, ο οποίος ξεσήκωνε τα πάθη. Κανείς δεν αρνείται ότι έπραξε πολλά καλά για τη χώρα μας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν διέπραξε και λάθη. Οι μεγάλες, εξάλλου, προσωπικότητες, πάντοτε ακροβατούν μεταξύ μεγάλων επιτευγμάτων και ολέθριων λαθών.

 

Ο Μικρούδης ακολουθεί στο βιβλίο του έναν πολύ εξυπηρετικό διαχωρισμό της δράσης του Βενιζέλου κατά τα έτη 1898-1936, καθώς και της σύγκρουσής του όχι μόνο με τον διάδοχο και βασιλέα Κωνσταντίνο, αλλά και με τον Γεώργιο Α΄, τον Αλέξανδρο, αλλά και τον Γεώργιο, Ύπατο Αρμοστή στην Κρήτη.

 

Ο Μικρούδης πιάνει το νήμα της αφήγησης από τη δράση του Βενιζέλου στην αυτόνομη Κρήτη, μία δράση που τον έφερε αντιμέτωπο με τον Ύπατο Αρμοστή. Ση συνέχεια εξετάζει τη σχέση του με τον Γεώργιο Α’ και τις θέσεις του για το πολιτειακό ζήτημα πριν τη δολοφονία του βασιλέα του 1913. Ακολουθεί το μείζων ζήτημα της εισόδου της χώρας στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ, ένα θέμα το οποίο επέφερε τον θλιβερό Εθνικό Διχασμό, εξαιτίας της άρνησης του Κωνσταντίνου να συμφωνήσει σε αυτό τον Βενιζέλο. Μετά τα οδυνηρά χρόνια του Εθνικού Διχασμού και το Κίνημα της Εθνικής Αμύνης, ο Μικρούδης εξετάζει ενδελεχώς τη σχέση του Βενιζέλου με τον Αλέξανδρο. Ακολουθούν τα δύσκολα χρόνια μετά από τη μικρασιατική ήττα και τα αλλεπάλληλα στρατιωτικά κινήματα  του Μεσοπολέμου.

 

Ο Μικρούδης αφηγείται παρασκηνιακά τα γεγονότα, δίνοντας έμφαση στη σκιαγράφηση των θέσεων του Βενιζέλου, του χαρακτήρα του και τους λόγους για τους οποίους έδρασε όπως έδρασε. Παράλληλα, εξετάζει και τα κίνητρα των εκάστοτε βασιλέων.

 

Ο Μικρούδης μπορεί να μην είναι επαγγελματίας ιστορικός, το πόνημά του όμως, παρά το γεγονός ότι στηρίζεται σε δευτερογενείς, κυρίως, πηγές όπως μας λέει ο ίδιος στον επίλογο του βιβλίου του, διαθέτει εξαιρετική ιστορική ακρίβεια, εύρυθμο λόγο και, όσο το δυνατόν, αντικειμενικές και ορθές κρίσεις. Πρόκειται, επομένως, για ένα πόνημα το οποίο μπορεί να διαβαστεί τόσο από απλούς αναγνώστες, όσο και από ιστορικούς.