Γιάννης Δενδρινός, Όλοι αγαπούν τα τραύματά τους, εκδ. Διόπτρα

 

Κοινή παραδοχή είναι ότι όλοι κουβαλάμε μέσα μας κάποια τραύματα, ανεξαρτήτως του πόσο βαθιά είναι αυτά, μερικοί από εμάς από την παιδική μας ηλικία. Άλλα από αυτά κλείνουν με το πέρασμα των χρόνων, τα περισσότερα όμως μένουν πάντοτε ανοιχτά μέσα μας, έτοιμα να αιμορραγήσουν και πάλι όταν δοθεί μια κατάλληλη αφορμή. Έτσι, λοιπόν, καταλήγουμε να αγαπούμε τα τραύματά μας, αφού, εν τέλει, μαθαίνουμε να ζούμε με αυτά.

 

Αυτό φαίνεται να είναι, πάντως, το κεντρικό νόημα του τίτλου στην ολιγοσέλιδη νουβέλα του Γιάννη Δενδρινού, ενός λογοτέχνη που έλκει την καταγωγή του από τη νήσο του Οδυσσέα, την Ιθάκη. Το «Όλοι αγαπούν τα τραύματά τους» είναι το δεύτερο βιβλίο του Δενδρινού, ένα βιβλίο που μιλάει για το οδυνηρό παρελθόν, για τραυματικά βιώματα και για την προσπάθειά μας να συμβιώσουμε με αυτά.

 

Η υπόθεση του βιβλίου μας δίνεται μέσα από δύο διαφορετικές οπτικές δύο εντελώς διαφορετικών ανθρώπων υπό μορφή αστυνομικής κατάθεσης, της Φωτεινής και του Ορέστη. Οι καταθέσεις αυτές αφορούν ένα αινιγματικό πρόσωπο, τη Γαλάτεια, μία μουγκή γυναίκα η οποία βρέθηκε σε ηλικία δέκα περίπου ετών σε ένα νησί του Ιονίου υπό απροσδιόριστες συνθήκες, υιοθετήθηκε, μεγάλωσε εκεί και έφυγε όταν μεγάλωσε και παντρεύτηκε. Ο Ορέστης είναι ένας παιδικός της φίλος- με τον οποίο υπάρχει μια αδιόρατη και λανθάνουσα ερωτική χημεία που δεν εκδηλώνεται, όμως, ποτέ ανοιχτά- και της κόρης της, της Φωτεινής.

 

Ο χρόνος που συμβαίνουν όλα αυτά κάθε άλλο παρά τυχαίος είναι: 1949, λίγο πριν από το τέλος του Εμφυλίου. Και τα τραύματα που αναφέρει ο Δενδρινός στον τίτλο του βιβλίου του σχετίζονται με τον Εμφύλιο, ένα γεγονός το οποίο αποτελεί ακόμη μία χαίνουσα πληγή στη σύγχρονη ελληνική ιστορία.

 

Ποιο είναι το μυστηριώδες αυτό κορίτσι; Πώς βρέθηκε ξαφνικά εκεί στο νησί και τι τραύματα κουβαλάει; Όλη η υπόθεση του βιβλίου χτίζεται ουσιαστικά γύρω από τη μυστηριώδη και αινιγματική ταυτότητα της Γαλάτειας. Είναι τελικά όλα τυχαία; Ή μήπως όχι;

 

«Στη ζωή μας, λένε, κάθε μέρα τραβάμε  λαχνούς. Αν με ρωτάτε, όμως, ούτε στην τύχη ούτε στη μοίρα πιστεύω εγώ. Μικρές και μεγάλες αποφάσεις είναι όλα, δικές μας και των άλλων. Και οι συμπτώσεις είναι απλώς συμπτώσεις. Ακόμη κι όταν κάποιες φορές νιώθουμε πως η ζωή λοξοδρομεί, ο κόσμος γυρνά ανάποδα και, χωρίς να έχουμε διόλου φταίξει, ό,τι αγαπάμε διαλύεται σαν υδρατμός»

 

Με τέτοια ποιητική, καλοδουλεμένη και στρωτή στην αφήγηση γλώσσα αποδίδει τα νοήματα της νουβέλας του ο Δενδρινός. Καταφέρνει ακόμη να διατηρήσει γρήγορη την εξέλιξη της πλοκής παρά  το γεγονός ότι χρησιμοποιεί πολλές φορές μία έντονα περιγραφική γλώσσα. Το λογοτεχνικό εφεύρημα της λογοτεχνικής αφήγησης υπό μορφή αστυνομικής κατάθεσης είναι εξαιρετικά πρωτότυπο και θαυμαστό. Όλα αποκαλύπτονται όταν οι δύο καταθέσεις συναντώνται υπό μορφή μιας τρίτης, ανεξάρτητης αφήγησης, η οποία λαμβάνει χώρα το έτος 1986 και τα ξεκαθαρίζει όλα, εν τέλει, στους αναγνώστες. Ο συγγραφέας κατορθώνει έξυπνα, όμως, να διατηρήσει το μυστήριο μέχρι το τέλος του βιβλίου και να αποκαλύψει πολύ σταδιακά όσα θέλει να μας πει, οδηγώντας το έργο του στην τελική κορύφωση μόλις στις τελευταίες σελίδες.