Shelby van Pelt, Πανέξυπνα πλάσματα, εκδ. Μεταίχμιο

 

 

 

Θα μπορούσε άραγε να γεννηθεί ποτέ μία αληθινή φιλία ανάμεσα σε ένα γιγάντιο χταπόδι   του Ειρηνικού και σε έναν άνθρωπο; Λένε ότι τα χταπόδια συγκαταλέγονται ανάμεσα στα εξυπνότερα ζώα και το βιβλίο αυτό έρχεται να το επιβεβαιώσει.

 

Ο Μάρκελλος είναι ένα ηλικιωμένο χταπόδι που βρέθηκε τραυματισμένο και έκτοτε φιλοξενείται στο ενυδρείο του Σόουελ Μπέι. Η Τόβα Ισάλιβαν είναι η ηλικιωμένη καθαρίστρια του ενυδρείου στη νυχτερινή βάρδια. Συγχρόνως είναι και μία βαθιά πληγωμένη γυναίκα αφού ο δεκαοκτάχρονος γιος της εξαφανίστηκε μυστηριωδώς πριν από τριάντα χρόνια. Θα ήταν ποτέ δυνατόν ο Μάρκελλος να τη βοηθήσει να ανακαλύψει την αλήθεια;

 

Πράγματι, απρόσμενες αποκαλύψεις κρύβει το φινάλε σε ένα μυθιστόρημα το οποίο έχει ως αφετηρία τη φιλία ανάμεσα στον Μάρκελλο και την Τόβα, αποδεικνύεται όμως και αρκετά πιο περίπλοκο εν τέλει από άποψη νοημάτων. Εγώ από πλευράς μου, δεν θα πω ψέματα: ό,τι με ενθουσίασε περισσότερο στο βιβλίο αυτό ήταν οι σελίδες που η συγγραφέας αφιερώνει στο πανέξυπνο αυτό θαλάσσιο πλάσμα. Εξάλλου, το πρωτότυπο στο μυθιστόρημα είναι τα μικρής έκτασης κεφάλαια στα οποία ο ίδιος ο Μάρκελλος μας μιλάει για τη ζωή του, την αιχμαλωσία του και για το πως θα μπορούσε να βλέπει τους ανθρώπους ένα γιγάντιο χταπόδι. Οι μικρές αυτές αφηγήσεις, εγκιβωτισμένες στο κυρίως σώμα του κειμένου, είναι δοσμένες με χιούμορ και πνεύμα.

 

«Άνθρωποι! Σε γενικές γραμμές είστε πληκτικοί κι αδέξιοι. Μα ενίοτε γίνεστε και πανέξυπνα πλάσματα».

 

Αυτό είναι ένα από τα σχόλια που κάνει για εμάς ο Μάρκελλος, δικαιολογώντας έτσι και τον τίτλο του βιβλίου.

«Γνωρίζω πολύ καλά τι σκέφτεστε. Ναι, μπορώ και διαβάζω. Κάνω πολλά πράγματα που δεν θα τα περιμένατε{…}Η διάρκεια της ζωής μου: τέσσερα χρόνια- 1.460 μέρες. Ανήλικο με έφεραν εδώ. Κι εδώ θα πεθάνω, σε τούτη τη δεξαμενή. Το πολύ να απομένουν εκατόν εξήντα μέρες μέχρι τη λήξη της ποινής μου».

 

Η ιδιάζουσα αυτή σχέση, μεταξύ της Τόβας και του Μάρκελλου, όμορφη και τρυφερή δεν μπορεί παρά να συγκινήσει την καρδιά κάθε αναγνώστη. Ιδιαίτερα οι φιλόζωοι αναγνώστες θα εντυπωσιαστούν με τις ικανότητες και την εξυπνάδα των χταποδιών- πόσο μάλλον με τις ικανότητες του Μάρκελλου που  θα επιδείξει ικανότητες ντετέκτιβ αλλά και κυνηγού θησαυρών.

 

Τι μπορεί, επομένως, να έχει ένα γιγάντιο χταπόδι του Ειρηνικού στο μυαλό του; Η πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέας Σέλμπι Βαν Πελτ από τη Βορειοδυτική ακτή της Αμερικής βρίσκεται εδώ προκειμένου να μοιραστεί μαζί μας τις σκέψεις του Μάρκελλου, αλλά και της Τόβα, του Τέρι, του Ίθαν και του Κάμερον, των άλλων, δηλαδή, προσώπων του πολυφωνικού αυτού μυθιστροήματος…

Άλεξ Καπύ, Λεόν και Λουίζ, εκδ. Βακχικόν, 2024

 

 

Ένα αξιοπρόσεκτο πόνημα της σύγχρονης ευρωπαϊκής λογοτεχνίας μεταφράζει η Αλεξάνδρα Παύλου για τις εκδόσεις Βακχικόν. Το πόνημα έχει τίτλο «Λεόν και Λουίζ» και αποτελεί μία ιδιόρρυθμη μυθιστορία αγάπης και, συγχρόνως, μία γοητευτική περιήγηση στην Ευρώπη από τα χρόνια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι και τη δεκαετία του ’80.

 

Ο Άλεξ Καπύ γεννήθηκε στη Γαλλία, αλλά ζει στην Ελβετία, όπου εργάζεται ως δημοσιογράφος και μεταφραστής. Έχει εκδώσει ως τώρα μυθιστορήματα, συλλογές διηγημάτων και  βιογραφίες. Το «Λεόν και Λουίζ» ήταν υποψήφιο για το Γερμανικό Βραβείο Βιβλίου του 2011.

 

Η μυθιστορία αρχίζει εν έτει 1986 με μία κηδεία, την κηδεία του πρωταγωνιστή Λεόν, ο οποίος αποβιώνει σε μεγάλη ηλικία. Την ώρα της κηδείας του η πόρτα ανοίγει ξαφνικά και μία μυστηριώδης γυναίκα μπαίνει στην εκκλησία για να τον χαιρετήσει. Η γυναίκα αυτή δεν άλλη από τη Λουίζ, τον μεγάλο έρωτα της ζωής του, με τον οποίο όμως δεν κατόρθωσε να ζήσει μαζί για πολλά χρόνια. Ο εγγονός του, κατόπιν αυτού, αναλαμβάνει να μας αφηγηθεί την ιστορία αυτού του τόσο αλλοπρόσαλλου έρωτα, αλλά και την ιστορία της ζωής και των δύο εραστών. Πρώτα, όμως, προβαίνει σε μία ξεκαρδιστική περιγραφή των συνηθειών και της γενεαλογίας της οικογένειας Λε Γκαλ στην οποία ανήκε ο παππούς του, αλλά και ο ίδιος.

 

Ο Λεόν και η Λουίζ γνωρίστηκαν καταμεσής του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και έζησαν  έναν ιδιόρρυθμο και μερικώς μόνο ολοκληρωμένο έρωτα. Κανείς δεν ξέρει ποια θα ήταν η εξέλιξη της σχέσης τους, αν δεν τους χώριζε βιαίως ένας από τους τελευταίους βομβαρδισμούς του  Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Οι δύο νέοι θα ξαναφτιάξουν τη ζωή τους από το μηδέν, αγνοώντας ο ένας την ύπαρξη του άλλου, αφού αμφότεροι θεωρούν χαμένο τον άλλον μετά από τον καταστρεπτικό αυτόν για τις ζωές τους βομβαρδισμό. Όταν, όμως, θα ξανασυναντηθούν τυχαία θα καταλάβουν πως δεν μπορούν να αντισταθούν σε αυτήν την αλλόκοτη έλξη. Εντούτοις, ο συγγραφέας θα χειριστεί εξαιρετικά την ιδέα του και δεν θα πέσει στον πειρασμό να βάλει τους δύο εραστές να διατηρούν μία παράλληλη σχέση-όπως συμβαίνει συνήθως-και παρά  το γεγονός ότι ο Λεόν έχει ήδη μία μεγάλη οικογένεια. Αντιθέτως, ο Καπύ δράττεται της ευκαιρίας να αφηγηθεί στους αναγνώστες του την ιστορία της Γαλλίας, τόσο του Μεσοπολέμου, όσο και εκείνη των χρόνων του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και των μεταπολεμικών χρόνων. Διατηρεί, δηλαδή, ως βασικό άξονα της αφήγησής του τη σχέση των δύο εραστών, δεν μένει, όμως, μόνο σε αυτό, αλλά δημιουργεί μία πολύ ενδιαφέρουσα ιστορική τοιχογραφία της Γαλλίας, από εκείνες που δεν διαβάζουμε συχνά σε τόσο προσεγμένη μετάφραση.

Γιάννης Μπερούκας, Τα χελιδόνια του δειλινού, εκδ.Βακχικόν, 2024

 

Το τρίτο του μυθιστόρημα καταθέτει στον λογοτεχνικό στίβο ο Πελοποννήσιος συγγραφέας από το Αίγιο Γιάννης Μπερούκας. Το εν λόγω βιβλίο τιτλοφορείται «Τα χελιδόνια του δειλινού» και αποτελεί, στην ουσία, μία ερωτική ιστορία με πολλές προεκτάσεις. Πιο συγκεκριμένα, την ερωτική ιστορία του Βίκτωρα και της Ιφιγένειας, δύο νέων με καταγωγή από ένα  αιγαιοπελαγίτικο νησί-του οποίου η ακριβής ταυτότητα δεν προσδιορίζεται από τον συγγραφέα, υπονοείται, όμως, ότι πρόκειται για ένα νησί των Κυκλάδων. Ο Γιάννης Μπερκούκας, με σπουδές στον οικονομικό τομέα και εργασία στον ιδιωτικό, έχει συγγράψει, εκτός από μυθιστορήματα, και ποίηση και αριθμεί πολλές συμμετοχές σε συλλογικά έργα και λογοτεχνικά περιοδικά.

 

Ο Βίκτωρ είναι ένας νέος γεμάτος όνειρα για τη ζωή που λατρεύει τη συγγραφή και τα αυτοκίνητα. Η Ιφιγένεια είναι μία ιδιόρρυθμη κοπέλα, μία καλλιτέχνιδα, η οποία ονειρεύεται να γίνει ηθοποιός. Οι δυο τους, προτού τελειώσουν το σχολείο, θα βιώσουν έναν δυνατό έρωτα, αλλά και ένα τραγικό γεγονός, για το οποίο θα είναι υπεύθυνοι, ένα γεγονός που θα σημαδέψει όλη τη μετέπειτα ζωή και πορεία τους. Οι δύο νέοι θα φύγουν στην Αθήνα, αλλά δεν θα μπορέσουν να ξεχάσουν… Οι δρόμοι τους θα χωρίσουν, ο καθένας θα φτιάξει χωριστά τη ζωή του, αλλά δεν θα μπορέσει να ξεχάσει τον άλλον, ούτε και τα τραγικά γεγονότα που βίωσαν στο νησί. Όταν θα συναντηθούν, οι αποκαλύψεις από το παρελθόν θα είναι ραγδαίες. Πάλι όμως οι δύο νέοι δεν θα είναι μαζί. Γιατί άραγε; Τι τους εμποδίζει; Αυτό θα αναρωτιέται και ο αναγνώστης διαβάζοντας το βιβλίο.

 

Ο συγγραφέας εκφέρει συχνά κρίσεις για την ίδια τη ζωή στο βιβλίο του όπως η παρακάτω που αφορά τα παιδιά, σε σχέση με την αντιμετώπισή τους από τους γονείς:

 

«Τα παιδιά, άλλωστε, δεν είναι η συνέχεια του δικού μας τρόπου ζωής, που εμείς πάντοτε φανταζόμαστε γι’ αυτά. Ένα παιδί πρέπει να μάθει να στηρίζεται στα πόδια του, στις δικές του δυνάμεις  και στο τέλος να μαθαίνει από τα λάθη του. Η ζωή που εσύ θες να κάνεις δεν πρέπει να σου επιβάλλεται από κανέναν και ο τρόπος που θες να ζήσεις πρέπει να είναι δική σου επιλογή κι ας το μετανιώσεις αργότερα».

 

Οι απορίες θα λυθούν στο τέλος, αλλά νέες θα δημιουργηθούν, καθώς το τέλος του βιβλίου θα είναι αμφίσημο, η λογική και θλιβερή εκδοχή και η ευχάριστη-παράλογη. Η ανάγνωση, εντούτοις, θα είναι ευχάριστη, αφού η γλώσσα του συγγραφέα είναι όμορφη, απλή και κατανοητή και η υπόθεση διαθέτει πάμπολλες διακυμάνσεις.

 

Γκαζμέντ Μ. Καπλάνι, Με λένε Ευρώπη, εκδ. Επίκεντρο

 

Ο Γκαζμέντ Καπλάνι είναι ένας από τους σημαντικότερους Ευρωπαίους συγγραφείς που κατορθώνουν να γράψουν υπέροχα, απλά κα κατανοητά σε μία γλώσσα η οποία δεν είναι η μητρική τους. Ο Γκαζμέντ γεννήθηκε στην Αλβανία, αλλά έχει γράψει ήδη τέσσερα μυθιστορήματα στην ελληνική γλώσσα, στη γλώσσα της χώρας στην οποία κατοίκησε επί είκοσι πέντε ολόκληρα χρόνια.

 

Τόσο στο «Ημερολόγιο μικρών συνόρων», όσο και στο πόνημα για το οποίο θα μιλήσουμε εδώ, με τίτλο «Με λένε Ευρώπη», ο Καπλάνι καταθέτει τις δικές του προσωπικές βιωματικές εμπειρίες από τη μετοίκησή του από την Αλβανία στην Ελλάδα. Και όχι μόνο όμως. Ο Καπλάνι γεννήθηκε στην Αλβανία της δικτατορίας του Ενβέρ Χότζα, επομένως έχει πολλά να μας διηγηθεί και για αυτή του την εμπειρία. Εγκιβωτισμένες ανάμεσα στη δική του διήγηση ο Καπλάνι έχει μαρτυρίες ανθρώπων από όλο τον κόσμο, μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν  την εμπειρία της μετανάστευσης και όχι πάντα από δική τους επιλογή. Ο Αμπάς από το Αφγανιστάν, η Ροζίνα από το Ιράν, ο Ένκε από την Αλβανία, ο Γκουέν από το Βιετνάμ, ο Γιώργος από τα Χανιά, η Άννα από την Αρμενία, ο Αλί από το Ιζμίρ, ο Ηλίας από το Ουζμπεκιστάν, ο Ανδρέας από τη Γαλλία, ο Αλέπο από τη Συρία, είναι όλοι τους άνθρωποι οι οποίο ακροβατούν ανάμεσα σε πολλές διαφορετικές ταυτότητες. Πρόκειται για πολίτες του κόσμου, για ανθρώπους οι οποίοι για ποικίλους λόγους επέλεξαν-ή και αναγκάστηκαν- να αφήσουν τον τόπο τους και να μετοικήσουν αλλού, στην Ευρώπη, αναζητώντας  καλύτερες συνθήκες ζωής.

 

Ο Καπλάνι καταθέτει τις δικές του εμπειρίες μετοίκησης με πολύ χιούμορ και λεπτή ειρωνεία σε ένα εξαιρετικά ευκολοδιάβαστο, αστείο, συναρπαστικό, μα βαθυστόχαστο συνάμα, πόνημα.

 

Πώς βλέπουν οι Έλληνες τους Αλβανούς μετανάστες στη χώρα τους; Ποια ακριβώς είναι η ψυχολογία του μετανάστη; Ποια είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει; Γιατί όλοι θέλουν τελικά να έρθουν στην Ευρώπη; Και, κυρίως, τι συμβαίνει με την εκμάθηση της νέας γλώσσας;

 

Ο Καπλάνι εξετάζει πολλά μεταναστευτικά ζητήματα καθαρά από τη σκοπιά της γλώσσας. Συγκρίνει την αλβανική με την ελληνική και εξηγεί στους αναγνώστες τι είδους δυσκολίες συνάντησε κυρίως από γλωσσικής απόψεως όταν αποφάσισε να μετοικήσει στη χώρα μας. Η οπτική αυτή είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη. Οι πληροφορίες που περιέχει όμως το βιβλίο σχετικά με την ιστορία του εικοστού αιώνα είναι πραγματικά πολύτιμες, σε παγκόσμιο επίπεδο, πληροφορίες οι οποίες εστιάζουν μάλιστα στη καθημερινότητα των ανθρώπων ανά την υφήλιο.

 

Εν κατακλείδι, επιχειρήστε να διαβάσετε Γκαζμέντ Καπλάνι, είναι ένας συγγραφέας που τον συνιστώ ανεπιφύλακτα. Προσέξτε όμως. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να γίνει ο αγαπημένος σας συγγραφέας

Κώστα Καλτσάς, Νικήτρια σκόνη, εκδ. Ψυχογιός, 2024

 

Όταν η ίδια η Ιστορία γίνεται πρωταγωνιστής…

 

                Αξιοπρόσεκτο είναι το μυθιστόρημα του πρωτοεμφανιζόμενου στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό συγγραφέα Κώστα Καλτσά. Ο εν λόγω συγγραφέας έχει σπουδάσει βιολογία, αλλά έχει προσφάτως τη διδακτορική του διατριβή στη Δημιουργική Γραφή στο Πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον. Η «Νικήτρια σκόνη», το πρώτο μυθιστόρημα που εκδίδει, αποτελεί μέρος της διατριβής. Ο Κώστας Καλτσάς μπορεί να είναι πρωτοεμφανιζόμενος στον χώρο της συγγραφής, πιστώνει, όμως, στο βιογραφικό του πολλές, μέχρι τώρα, μεταφράσεις.

Το εν λόγω πόνημα είναι αξιοπρόσεκτο όχι τόσο επειδή ασχολείται με τα γεγονότα του Ελληνικού Εμφυλίου- πολλά βιβλία που εκδίδονται στις μέρες μας το έχουν ήδη επιχειρήσει αυτό-, αλλά εξ’ αιτίας του τρόπου με τον οποίο ο συγγραφέας επιλέγει να αφηγηθεί τα γεγονότα αυτά, να τα συνδέσει με το παρόν και να μπλέξει τον μύθο με την ιστορική πραγματικότητα. Πώς, επομένως, μπόρεσαν να επηρεάσουν τη ζωή μιας οικογένειας τα τραγικά γεγονότα του Εμφύλιου σπαραγμού με συνέπειες οι οποίες φτάνουν, για την οικογένεια αυτή, μέχρι σήμερα;

Ο συγγραφέας επιλέγει να μας αφηγηθεί την ιστορία του, η οποία ξεκινά τον Νοέμβρη του 1944 και φτάνει μέχρι και το 2015 σε τρία διακριτά κεφάλαια. Στο πρώτο μέρος ο Μιχάλης Ξενίδης επιχειρεί να αφηγηθεί στον γιο του την ιστορία του πατέρα του, Αντρέα.

Πιο πίσω στον χρόνο, στα 1944, θα παρακολουθήσουμε τη  ζωή των οικογενειών Ξενίδη, Βορέα και Πέτρου, οι οποίες ανήκουν τόσο στη δεξιά όσο και στην αριστερή παράταξη, αλλά και θα παρακολουθήσουμε τα γεγονότα των Δκεμβριανών από τη σκοπιά των Άγγλων, ιδίως του αντισυνταγματάρχη Μπάιφορντ Τζόουνς, ενός αληθινού ιστορικού προσώπου.

Ο δεύτερος άξονας της αφήγησης αφορά της δεκαετία του 1950. Πιο συγκεκριμένα, η αφήγηση ξεκινά από ένα γεγονός του 1958 που σημάδεψε τη ζωή του αφηγητή. Εδώ βρίσκουμε επίσης τον Ανδρέα φοιτητή Αγγλικής Φιλολογίας και θα πάρουμε μία γεύση της μεταπολεμικής Ελλάδος στη δεκαετία του ’50.

Το πιο εντυπωσιακό όμως για τους αναγνώστες στοιχείο, θα είναι ο τρόπος με τον οποίο ο συγγραφέας επιλέγει να ξεκινήσει την αφήγηση για το τρίτο και τελευταίο μέρος του βιβλίου του, το 2015, όταν λαμβάνει χώρα το δημοψήφισμα στη χώρα μας σχετικά με το αν αυτή θέλουμε ή όχι να ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Εδώ ο συγγραφέας ξεκινά την αφήγησή του με την παράθεση του βιογραφικού του ήρωά του, Ανδρέα. Επιπροσθέτως, ο συγγραφέας έχει ενσωματώσει στην αφήγησή του αποσπάσματα που έχει γράψει ο Ανδρέας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο.

Ο Καλτσάς στο βιβλίο του διατρέχει εβδομήντα έτη ιστορίας και μεταπλάθει λογοτεχνικά ένα πολύ κοινότυπο θέμα με μεγάλη πρωτοτυπία. Πάνω απ’ όλα, το βιβλίο δείχνει πως ένα παρελθοντικό ιστορικό γεγονός μπορεί να επηρεάσει τις ζωές πολλών ανθρώπων σε βάθος χρόνου.

Ραφαέλ Σανταντρέου, Χωρίς φόβο, εκδ.Gema, 2024

 

Πολλοί αναγνώστες συνηθίζουν να διαβάζουν βιβλία αυτοβελτίωσης και να εφαρμόζουν τις συμβουλές των ειδικών ψυχολόγων- συγγραφέων στην πράξη, με θαυμαστά, πολλές φορές, αποτελέσματα. Ο Ραφαέλ Σανταντρέου είναι ένας από αυτούς τους συγγραφείς και το βιβλίο του «Ευτυχισμένος στην Αλάσκα» γνωστό και εξαιρετικά δημοφιλές στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό. Ο ίδιος συγγραφέας επιστρέφει στον αναγνωστικό στίβο με ένα πόνημα το οποίο υπόσχεται να διώξει κάθε φόβο από τη ζωή μας, μετά από την ανάγνωσή του, και να μας κάνει ευτυχισμένους.

 

Ο Ραφαέλ Σανταντρέου είναι ένας από τους πιο καταξιωμένους ψυχολόγους της Ισπανίας με σπουδές τόσο στην Αγγλία όσο και την Ισπανία και αλλοτινός συνεργάτης του διάσημου Τζόρτζιο Ναρντόντε, ψυχολόγου στο Κέντορ Στρατηγικής Θεραπείας στο Αρέτζο της Ιταλίας. Σήμερα έχει αφιερώσει τη ζωή του στην ψυχοθεραπεία ασθενών και στη μεταλαμπάδευση των γνώσεών του σε νεότερους συναδέλφους του. Εκτός από το «Ευτυχισμένος στην Αλάσκα», ο Σανταντρέου είναι επίσης συγγραφέας των παγκοσμίου σημασίας βιβλίων στον τομέα της ψυχολογίας παγκοσμίως «Η τέχνη της ευτυχισμένης ζωής» και «Τίποτα δεν είναι τόσο φοβερό». Το τελευταίο του πόνημα που μεταφράστηκε στα ελληνικά από τη Χριστίνα Αμαργιανού και τις εκδόσεις Gema έχει τίτλο «Χωρίς φόβο» και υπότιτλο «Η τεκμηριωμένη μέθοδος για να ξεπεράσουμε το άγχος, τις ιδεοληψίες, την υποχονδρίαση και οποιονδήποτε αβάσιμο φόβο».

 

Το μόνο που έχουμε να κάνουμε, επομένως, για να ξεπεράσουμε τους φόβους μας, σύμφωνα με τον Σανταντρέου, είναι να επαναπρογραμματίσουμε τον εγκέφαλό μας προς τη σωστή και επωφελής για εμάς κατεύθυνση. Κατάθλιψη,  κρίσεις πανικού, άγχος, υπερβολική ντροπαλότητα, υποχονδρίαση, όλα τα παραπάνω αποτελούν όψεις του ίδιου νομίσματος και ανήκουν στον τομέα των ιδεοψυχαναγκαστικών αναταραχών. Η θεραπεία για όλους αυτούς τους αβάσιμους φόβους είναι, επομένως, μονάχα μία η οποία βασίζεται στην αρχή της ομοιοπαθητικής και σε τέσσερα βασικά βήματα: αντιμετώπιση- έκθεση, αποδοχή, κοιτάζω από ψηλά και αφήνω τον χρόνο να κυλά. Έτσι ονοματίζει τα τέσσερα βασικά βήματα της θεραπείας του ο συγγραφέας. Η θεμελιώδης αρχή της θεραπείας είναι ότι αν σταματήσουμε να αποφεύγουμε διαρκώς αυτό που φοβόμαστε και εκτεθούμε σε αυτό σε καθημερινή βάση, εν τέλει θα καταφέρουμε να το ξεπεράσουμε. Πρόκειται για έναν τον τομέα της ψυχολογίας που αποκαλείται συμπεριφορική ψυχολογία και έχει να κάνει καθαρά με τον δικό μας νου και τον τρόπο σκέψης μας. Αν καταφέρουμε, επομένως, να επιβληθούμε εμείς στο μυαλό μας και όχι το μυαλό μας σε εμάς, θα μάθουμε επιτέλους να συμβιώνουμε με δυσάρεστα συναισθήματα και τελικά να τα αποδεχόμαστε και να τα αγκαλιάσουμε, έως ότου αυτά δεν θα μας ενοχλούν πλέον.

 

Μεγάλο μέρος του βιβλίου είναι αφιερωμένο σε μαρτυρίες ανθρώπων που βρήκαν τη γαλήνη και την ευτυχία μετά από την εφαρμογή της συγκεκριμένης θεραπείας, μαρτυρίες πραγματικά χρήσιμες για τον αναγνώστη διότι του προσφέρουν έναν καθοδηγητή στη δική του δύσκολη πορεία. Διότι η πορεία προς την ευτυχία δεν θα είναι εύκολη, λέει ο Σανταντρέου. Θα έχει πισωγυρίσματα, τα οποία δεν πρέπει όμως να φοβόμαστε, αφού θα μας κάνουν πιο δυνατούς ώσπου στο τέλος θα καταφέρουμε να νικήσουμε τους φόβους μας. Εξυπακούεται ότι η θεραπεία του Σανταντρέου είναι εντελώς απαλλαγμένη από οποιαδήποτε φάρμακα. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι απλή και κατανοητή και τα παραδείγματα θα καλύψουν μεγάλο φάσμα περιπτώσεων, ωθώντας τον αναγνώστη να ταυτιστεί σε κάποιες περιπτώσεις με τους παθόντες.

Kristin Hannah, Οι γυναίκες, εκδ. Κλειδάριθμος, 2024

 

Δεν υπερβάλλω διόλου αν παραδεχτώ ευθέως ότι η Kristin Hannah είναι μία από τις αγαπημένες μου σύγχρονες συγγραφείς. Πιστεύω ότι μέσω του παγκόσμιου best-seller της με τίτλο «Το αηδόνι» πολλοί αναγνώστες ανά τον κόσμο την αγάπησαν, όπως συνέβη και με εμένα άλλωστε. Κάθε ένα από τα βιβλία της, είτε άπτεται ενός ιστορικού θέματος, είτε ενός φλέγοντος κοινωνικού, είτε και των δύο συγχρόνως, το μόνο σίγουρο είναι  ότι θα γεννήσει πολύ δυνατά συναισθήματα στον αναγνώστη.

 

Η Kristin Hannah επιλέγει να αφηγηθεί τις ιστορίες της πάντοτε με έμφαση στα συναισθήματα και τον ψυχισμό των πρωταγωνιστών της, με απρόσμενες ανατροπές στην υπόθεση των έργων της, αλλά και με ρεαλισμό, τόσο ακραίο και ωμό που πολλές φορές σοκάρει τον αναγνώστη. Ένα θέμα όπως ο πόλεμος είναι από μόνο του εξαιρετικά συγκλονιστικό και ανατριχιαστικό, συχνά, στην ωμή περιγραφή του. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στο τελευταίο βιβλίο της Hannah με τίτλο «Οι γυναίκες» το  οποίο πραγματεύεται τον πόλεμο του Βιετνάμ, ένα εξαιρετικά σπουδαίο γεγονός της σύγχρονης ιστορίας των ΗΠΑ. Η συγγραφέας επιλέγει όμως να προσεγγίσει το θέμα αυτό από μία σκοπιά άγνωστη στους περισσότερους ως τώρα: επιχειρεί να αποτίσει φόρο τιμής στις γυναίκες που υπηρέτησαν κυρίως ως νοσοκόμες στο Βιετνάμ, αλλά και ως γιατροί, ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, ανταποκρίτριες, στελέχη των μυστικών υπηρεσιών ή εθελόντριες του Ερυθρού Σταυρού. Οι γυναίκες αυτές υπήρξαν ουκ ολίγες στον αριθμό, αν σκεφτεί κανείς ότι 10.000 περίπου Αμερικανίδες ανέλαβαν κάποιον από αυτούς τους ρόλους στα είκοσι χρόνια που κράτησε ο φρικτός αυτός πόλεμος (1955-1975). Ένας ρόλος ο οποίος πολλές φορές αποσιωπήθηκε και αγνοήθηκε δυστυχώς, αφού οι μετέπειτα κυβερνήσεις των ΗΠΑ αγνόησαν την προσφορά τους ή και τα μεταπολεμικά ψυχικά τους τραύματα.

 

Μία τέτοια περίπτωση είναι η Φράνσις, μία κοπέλα στην πρώτη νιότη της μεγαλωμένη στα πούπουλα στο νησί Κορονάντο της πολιτείας της Καλιφόρνια. Η Φράνσις, όπως κάθε γυναίκα του καιρού της, προορίζεται να παντρευτεί και να αποκτήσει παιδιά. Κανείς δεν διανοείται ένα διαφορετικό μέλλον για τις γυναίκες τη δεκαετία του ’60 στις ΗΠΑ, πόσο μάλλον αν αυτές προέρχονται από ευκατάστατη οικογένεια. Η Φράνσις όμως, επιλέγει να υπηρετήσει εθελοντικά ως νοσοκόμα στο Βιετνάμ, ακολουθώντας τον αδελφό της. Οι γονείς της δεν συμφωνούν με την απόφασή της αυτή και η ίδια, βέβαια, δεν ξέρει τι δυσκολίες, θλίψη και πόνο συνεπάγεται η απόφασή της.

 

Η Φράνσις θα υπηρετήσει δύο χρόνια στο Βιετνάμ, θα γνωρίσει εκεί τον έρωτα και θα κάνει καλλιεργήσει αδελφικές φιλίες με άλλες νοσοκόμες. Θα γίνει, επίσης, μία από τις καλύτερες νοσηλεύτριες, όταν όμως θα επιστρέψει στην πατρίδα, το φιλειρηνικό κίνημα κατά του πολέμου θα βρίσκεται στο απόγειό του και η ίδια θα δει πως δεν θα είναι εύκολο ούτε να αναγνωριστεί η προσφορά της, αλλά ούτε και να ξεπεράσει τα μεταπολεμικά της τραύματα.

 

Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα δυνατό αντιπολεμικό έπος, καλογραμμένο και καθηλωτικό, που εστιάζει στη γυναικεία προσφορά, αλλά και θα συστήσει από κοντά στους αναγνώστες όλη τη φρίκη ενός μάταιου πολέμου που κόστισε στους Αμερικανούς μισό εκατομμύριο περίπου νεκρούς.