Kristin Hannah, Οι γυναίκες, εκδ. Κλειδάριθμος, 2024

 

Δεν υπερβάλλω διόλου αν παραδεχτώ ευθέως ότι η Kristin Hannah είναι μία από τις αγαπημένες μου σύγχρονες συγγραφείς. Πιστεύω ότι μέσω του παγκόσμιου best-seller της με τίτλο «Το αηδόνι» πολλοί αναγνώστες ανά τον κόσμο την αγάπησαν, όπως συνέβη και με εμένα άλλωστε. Κάθε ένα από τα βιβλία της, είτε άπτεται ενός ιστορικού θέματος, είτε ενός φλέγοντος κοινωνικού, είτε και των δύο συγχρόνως, το μόνο σίγουρο είναι  ότι θα γεννήσει πολύ δυνατά συναισθήματα στον αναγνώστη.

 

Η Kristin Hannah επιλέγει να αφηγηθεί τις ιστορίες της πάντοτε με έμφαση στα συναισθήματα και τον ψυχισμό των πρωταγωνιστών της, με απρόσμενες ανατροπές στην υπόθεση των έργων της, αλλά και με ρεαλισμό, τόσο ακραίο και ωμό που πολλές φορές σοκάρει τον αναγνώστη. Ένα θέμα όπως ο πόλεμος είναι από μόνο του εξαιρετικά συγκλονιστικό και ανατριχιαστικό, συχνά, στην ωμή περιγραφή του. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στο τελευταίο βιβλίο της Hannah με τίτλο «Οι γυναίκες» το  οποίο πραγματεύεται τον πόλεμο του Βιετνάμ, ένα εξαιρετικά σπουδαίο γεγονός της σύγχρονης ιστορίας των ΗΠΑ. Η συγγραφέας επιλέγει όμως να προσεγγίσει το θέμα αυτό από μία σκοπιά άγνωστη στους περισσότερους ως τώρα: επιχειρεί να αποτίσει φόρο τιμής στις γυναίκες που υπηρέτησαν κυρίως ως νοσοκόμες στο Βιετνάμ, αλλά και ως γιατροί, ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, ανταποκρίτριες, στελέχη των μυστικών υπηρεσιών ή εθελόντριες του Ερυθρού Σταυρού. Οι γυναίκες αυτές υπήρξαν ουκ ολίγες στον αριθμό, αν σκεφτεί κανείς ότι 10.000 περίπου Αμερικανίδες ανέλαβαν κάποιον από αυτούς τους ρόλους στα είκοσι χρόνια που κράτησε ο φρικτός αυτός πόλεμος (1955-1975). Ένας ρόλος ο οποίος πολλές φορές αποσιωπήθηκε και αγνοήθηκε δυστυχώς, αφού οι μετέπειτα κυβερνήσεις των ΗΠΑ αγνόησαν την προσφορά τους ή και τα μεταπολεμικά ψυχικά τους τραύματα.

 

Μία τέτοια περίπτωση είναι η Φράνσις, μία κοπέλα στην πρώτη νιότη της μεγαλωμένη στα πούπουλα στο νησί Κορονάντο της πολιτείας της Καλιφόρνια. Η Φράνσις, όπως κάθε γυναίκα του καιρού της, προορίζεται να παντρευτεί και να αποκτήσει παιδιά. Κανείς δεν διανοείται ένα διαφορετικό μέλλον για τις γυναίκες τη δεκαετία του ’60 στις ΗΠΑ, πόσο μάλλον αν αυτές προέρχονται από ευκατάστατη οικογένεια. Η Φράνσις όμως, επιλέγει να υπηρετήσει εθελοντικά ως νοσοκόμα στο Βιετνάμ, ακολουθώντας τον αδελφό της. Οι γονείς της δεν συμφωνούν με την απόφασή της αυτή και η ίδια, βέβαια, δεν ξέρει τι δυσκολίες, θλίψη και πόνο συνεπάγεται η απόφασή της.

 

Η Φράνσις θα υπηρετήσει δύο χρόνια στο Βιετνάμ, θα γνωρίσει εκεί τον έρωτα και θα κάνει καλλιεργήσει αδελφικές φιλίες με άλλες νοσοκόμες. Θα γίνει, επίσης, μία από τις καλύτερες νοσηλεύτριες, όταν όμως θα επιστρέψει στην πατρίδα, το φιλειρηνικό κίνημα κατά του πολέμου θα βρίσκεται στο απόγειό του και η ίδια θα δει πως δεν θα είναι εύκολο ούτε να αναγνωριστεί η προσφορά της, αλλά ούτε και να ξεπεράσει τα μεταπολεμικά της τραύματα.

 

Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα δυνατό αντιπολεμικό έπος, καλογραμμένο και καθηλωτικό, που εστιάζει στη γυναικεία προσφορά, αλλά και θα συστήσει από κοντά στους αναγνώστες όλη τη φρίκη ενός μάταιου πολέμου που κόστισε στους Αμερικανούς μισό εκατομμύριο περίπου νεκρούς.