«Οι μουσικοί δεν γνωρίζουν πάντα καλά τα πιάνα τους. Συχνά προβάλλουν υπερβολικά τα συναισθήματά τους στο όργανο, ξεχνώντας πως πρόκειται στην ουσία για ένα μηχάνημα που ελέγχεται από μία σειρά σφυράκια και στερείται μυστηριακών αρχών».
Στον χώρο της Λογοτεχνίας, τα βιβλία που πραγματεύονται μουσικά θέματα είναι λιγοστά. Ακόμη λιγότερα δε είναι τα βιβλία που ασχολούνται με τη «λόγια» μουσική, την αποκαλούμενη ως κλασική για πολλούς.
Αυτό το πρωτότυπο θέμα, λοιπόν, πραγματεύεται στο ολιγοσέλιδο μυθιστόρημά του ο Ταϊβανέζος συγγραφέας Τσιανγκ-Σενγκ Κουό, ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς της γενιάς του και πολλάκις βραβευμένος για τα μυθιστορήματα, τα θεατρικά κείμενα και το δοκίμιά του. Το βιβλίο του που η Βίκυ Πορφυρίδου μεταφράζει έξοχα στην ελληνική γλώσσα τιτλοφορείται ως «Ο χορδιστής του πιάνου» και αφορά τον κόσμο της μουσικής και των επαγγελματιών μουσικών.
Ο συγγραφέας μέσα από την μυθιστορηματική εξιστόρηση που αφορά τις ζωές τριών ηρώων εκφράζει πολλές σκέψεις και απόψεις για την ίδια τη μουσική, τους μουσικούς, τους ερμηνευτές, τα μουσικά έργα, αλλά και τη φιλοσοφία της μουσικής ως τέχνης.
Οι τρεις ήρωές του στο ολιγοπρόσωπο αυτό μυθιστόρημά του, συνιστούν ένα ερωτικό τρίγωνο, στον παρελθόντα όμως χρόνο, αφού η γυναίκα η Έμιλυ, έχει πλέον αποβιώσει από καρκίνο. Η αφήγηση γίνεται μέσω συνεχών αναδρομών στο παρελθόν και η εναλλαγή με το παρόν είναι συνεχής.
Στο παρελθόν, επομένως, υπήρχαν τρεις ήρωες: η βιολίστρια-πιανίστρια Έμιλυ, ο σύζυγός της ο Λιν-χήρος επί του παρόντος –και ο χορδιστής του πιάνου της, ο οποίος είναι και το κεντρικό πρόσωπο του μυθιστορήματος.
Τι κάνει έναν αποτυχημένο πιανίστα να γίνει τελικά χορδιστής πιάνων; Πρόκειται όντως για έναν αποτυχημένο καλλιτέχνη; Έχει άραγε την ίδια σχέση με το πιάνο ένας χορδιστής και ένας πιανίστας;
Αναδρομή γίνεται στα παιδικά χρόνια του κουρδιστή και διαφαίνεται ότι αυτός ήταν πάντοτε ένα πολύ ιδιαίτερο παιδί. Μία μουσική ιδιοφυία η οποία, όμως, δεν μπόρεσε να εξελιχθεί, εν τέλει, όπως όφειλε. Άραγε ζώντας ο άνθρωπος αυτός τη ζωή του ως χορδιστής έζησε καλύτερα ή χειρότερα από ότι θα ζούσε ως επαγγελματίας μουσικός;
Ο σύζυγος της Έμιλυ από την άλλη, είναι βαθιά πληγωμένος από την απώλεια της συζύγου του. Η μοναξιά τον τυλίγει, ενώ συχνά μένει να συνομιλεί με το έρημο πιάνο του σπιτιού του. Ο συγγραφέας προσπαθεί να αναδείξει τη σχέση που έχει καθένας από τους τρεις ήρωες με το πιάνο της Έμιλυ.
Η αφήγηση πολύ συχνά διακόπτεται από σκέψεις του ήρωα- συγγραφέα σχετικά με διάσημους συνθέτες έργων πιάνου, όπως τον Ραχμάνινοφ, και για ερμηνευτές, όπως τον Γκουλντ, τον Ρίχτερ και άλλους. Το βάρος της αφήγησης, επομένως, δεν πέφτει στη δράση και την εξέλιξη της πλοκής, αλλά περισσότερο στις συζητήσεις περί της τέχνης της Μούσας Ευτέρπης, της μουσικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.