Γιάννης και Μαρίνα Αλεξάνδρου, Στις όχθες του Νείλου, εκδ Μίνωας

 

Τα βιβλία των Γιάννη και Μαρίνα  Αλεξάνδρου τα διάβαζα όταν ήμουν στο λύκειο και στο πανεπιστήμιο. Επρόκειτο για ευχάριστες μυθοπλασίες που διαδραματίζονταν συνήθως στα τέλη του 19^ου ή στις αρχές του 20^ου αιώνα και κυλούσαν σαν το νερό όταν τις διάβαζες,  ήταν πάντοτε δε χρωματισμένες με μικρές ιστορικές παρενθέσεις με πλάγια γράμματα. Από εκείνα τα παλιά τους πονήματα είχα ξεχωρίσει, θυμάμαι, τα «Παλάτια του Βοσπόρου», τον  «Άξενο Πόντο» και το «Από την ανατολή στη Δύση», όλα όσα δηλαδή είχαν άμεση σχέση με την Ιστορία. Οι συγγραφείς όμως, εκτός από τα παραπάνω έχουν συγγράψει ως τις μέρες είκοσι τέσσερα μυθιστορήματα, πολλά από τα οποία έχουν κοινωνικό περιεχόμενο.

            Το τελευταίο τους πόνημα, με το οποίο επανεμφανίζονται στα ελληνικά γράμματα μετά από χρόνια απουσίας, ακούει στον τίτλο «Στις όχθες του Νείλου» και αποτελεί μία μυθιστορηματική και ιστορική περιήγηση στη φημισμένη πόλη της Αλεξάνδρειας.

Η κυρίως υπόθεση εξελίσσεται μεταξύ των αρχών του 20^ου αιώνα και της σημερινής εποχή και διαδραματίζεται στην Αλεξάνδρεια, την Αθήνα, τη Μύκονο, τη Νέα Υόρκη, αλλά και τη Λοζάνη της Ελβετίας. Οι συγγραφείς παρακολουθούν τη ζωή δύο γυναικών, της Νόρας και της εγγονής της, της Βάλης. Η γιαγιά Νόρα ήταν μία δυναμική γυναίκα, η οποία έζησε τα δύσκολα χρόνια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και τον μετέπειτα αναγκαστικό ξεριζωμό των Ελλήνων της Αλεξάνδρειας μετά από την εθνικοποίηση των περιουσιών τους από τον Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ και τη μετοικεσία της οικογένειας στην Αθήνα.

Κατόπιν, πρωταγωνίστρια γίνεται η εγγονή της Βάλη, η οποία μεγαλώνει με εντελώς διαφορετικό τρόπο όπως είναι φυσικό και σπουδάζει, τελικά, τουριστικά επαγγέλματα στην Ελβετία. Η Βάλη αναζητά τον έρωτα και την ευτυχία στο πρόσωπο διαφορετικών ανδρών. Παράλληλα προσπαθεί να ισορροπήσει  τα προσωπικά της θέματα με τη δουλειά της.

Εκτός από το κυρίως αυτό θέμα του μυθιστορήματος, οι δύο συγγραφείς εγκιβωτίζουν μέσα στη διήγησή τους, εκτός από πάμπολλες ιστορικές αναφορές, και την αφήγηση για τη Βαΐας, της θεραπαινίδας της Κλεοπάτρας και τον έρωτά της με τον πιστό στρατιώτη του Οκταβιανού. Έτσι, μεταφερόμαστε νοερά και στη ρωμαϊκή εποχή, εποχή ακμής της όμορφης πόλης του Νείλου.

Η υπόθεση, όπως σε όλα τα βιβλία του ζευγαριού, κρατάει εξημμένη την περιέργεια του αναγνώστη, καθιστώντας το πόνημα ιδιαίτερα ευκολοδιάβαστο. Πέρα από αυτό, όμως, ο αναγνώστης θα πληροφορηθεί και πράγματα ιστορικής φύσεως  τα οποία ενδεχομένως δεν θα γνώριζε σχετικά με τον τόσο σπουδαία αυτή πόλη που υπήρξε Μέκκα του ελληνισμού στις αρχές και τα μέσα του περασμένου αιώνα.