Βιβλίο προβληματισμού και αναθεωρητισμού των καθιερωμένων και βαθιά ριζωμένων-λανθασμένων πολλές φορές-ιστορικών απόψεων, πρέπει να θεωρηθεί το νέο πόνημα του γνωστού ιστορικού συγγραφέα Κώστα Κωστή και ως τέτοιο πρέπει να αναγνωσθεί.
Ο Κώστας Κωστής είναι Καθηγητής Οικονομικής και Κοινωνικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών, ενώ κατείχε και από το 2006 ως το 2009 την έδρα σπουδών της Νεότερης και Σύγχρονης Ελλάδας στη Σχολή Ανωτάτων σπουδών των κοινωνικών επιστημών του Παρισιού. Είναι γνωστός στο ευρύ κοινό κυρίως μέσα από το έργο του «Τα κακομαθημένα παιδιά της Ιστορίας», στο οποίο εκθέτει άγνωστες αλήθειες για την ελληνική ιστορία και προτείνει μία μη ελληνοκεντρική θεώρησή της.
Την ίδια γραμμή ακολουθεί και στο πιο πρόσφατό του πόνημα με τίτλο «Ξανακοιτώντας την ιστορία του κράτους στην Ελλάδα, 19ος-21ος αιώνας». Το εν λόγω έργο προτείνει μία διαφορετική οπτική της ελληνικής ιστορίας, εξ’ ου, εξάλλου και το τίτλος του. Το βιβλίο αυτό ανθολογεί δέκα κείμενα που γράφτηκαν μέσα σε διάστημα μίας εικοσαετίας. Σε αυτά ο συγγραφέας εξετάζει όψεις της ιστορίας του ελληνικού κράτους και εκθέτει τις σκέψεις του με σκοπό τον προβληματισμό των αναγνωστών σχετικά με την πορεία και το μέλλον της χώρας.
Πώς γίνεται η Ελλάδα, μία χώρα κατεξοχήν αγροτική το 1960 να συγκαταλέγεται το 1980 στις πλέον ευημερούσες χώρες της Δύσης; Ο συνεχής δανεισμός και οι πτωχεύσεις μας μήπως θέλουν κάτι να μας πουν σχετικά με τις παρεμβάσεις των ξένων στο εσωτερικό της χώρας μας; Μήπως θα πρέπει να προσελκύσουμε επιτέλους επενδύσεις στη χώρα μας προκειμένου να μας έρθει η πολυπόθητη ανάπτυξη;
Ο σκέψεις του ξεκινούν από την «οθωμανική» αφετηρία της χώρας μας, μια αφετηρία που όσο κι αν δεν θέλαμε να είναι αυτή που είναι, εντούτοις πάντοτε έδινε το παρόν στην Ιστορία μας και η αλήθεια είναι ότι δεν μπορέσαμε ποτέ να αποτινάξουμε εντελώς την οθωμανική κληρονομιά μας ως έθνος.
Εν συνεχεία ο Κωστής στα επόμενα κείμενά του εξετάζει τις πρώτες δεκαετίες ζωής του ελληνικού κράτους από πλευράς των δημοσίων οικονομικών και προβαίνει σε συγκρίσεις με τη σημερινή εποχή, οι οποίες επεξηγούν για ποιον ακριβώς λόγο η χώρα μας βρίσκεται σήμερα σε αυτή την όχι και τόσο ευχάριστη, από οικονομικής απόψεως, θέση. Ουσιαστικά εξετάζει όλη την οικονομική πορεία του ελληνικού κράτους εν συντομία από την αρχή της ύπαρξής του μέχρι και τη σημερινή εποχή.
Οι σκέψεις του καταλήγουν σε μία επανεξέταση του κατά πόσον υπήρξε επιτυχής η αποκατάσταση των προσφύγων στη χώρα μας μετά το 1922 και, ακολούθως, σχολιάζει τα τεκταινόμενα σχετικά με το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας, τη μετανάστευση σήμερα, αλλά και την παγκοσμιοποίηση.
Εν κατακλείδι, το μήνυμα που θέλει να περάσει στο αναγνωστικό κοινό ο συγγραφέας με το εν λόγω πόνημα είναι ότι εάν θέλουμε ως έθνος να βγούμε από το τέλμα, οφείλουμε να αναθεωρήσουμε κάποιες απόψεις μας σχετικά με την Ιστορία μας και, κυρίως, να αποφύγουμε τον «στρουθοκαμηλισμό» σε ορισμένα ζητήματα. Αντί διαρκώς να παραπονιόμαστε και να προβαίνουμε σε στείρες συγκρίσεις με τις άλλες χώρας, πρέπει να αναρωτηθούμε πρωτίστως πως ακριβώς φτάσαμε εδώ που φτάσαμε και αν, πράγματι, οι δικοί μας πολιτικοί είναι περισσότερο διεφθαρμένοι σε σχέση με τις άλλες χώρες, ή αν εμείς δεν διαχειριζόμαστε ορθώς κάποια πράγματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.