Καλλίδα Ζαχοπούλου, Όταν νυχτώνει στα στενά, εκδ. Ψυχογιός

 

 

Η Αθήνα και η ζωή μέσα από τα μάτια μιας νεαρής που αναζητά τον εαυτό της και το νόημα της ζωής…

 

Μία ενδιαφέρουσα περίπτωση πρωτοεμφανιζόμενου στον λογοτεχνικό στίβο συγγραφέα αποτελεί η νεαρή Καλλίδα Ζαχοπούλου. Το βιβλίο της με τίτλο «Όταν νυχτώνει στα στενά» αποτελεί μία λυρική περιήγηση στον κόσμο της πρωταγωνίστριας του βιβλίου, αλλά και μία ωδή στα στενά και τους δρόμους της νυχτερινής και σημερινής Αθήνας.

Η συγγραφέας επιλέγει να κρατήσει την ανωνυμία της ηρωίδας που πρωταγωνιστεί μέχρι το τέλος του βιβλίου και να την πλαισιώσει με τους νεαρούς φίλους και εραστές της, οι οποίοι κατονομάζονται. Με αυτούς η πρωταγωνίστρια μοιράζεται τους προβληματισμούς της ηλικίας σχετικά με τη ζωή και το νόημά της: τον Χρήστο, τον Τζίμη, τη Χαρά, τη Μάγδα, τον Νίκο, τον Άρη.

Η νεαρή πρωταγωνίστρια- αφηγήτρια έλκει την καταγωγή της, όπως και οι δύο άλλες φίλοι και συγκάτοικοί της από την ελληνική επαρχία, η οποία, όμως, δεν προσδιορίζεται επακριβώς. Οι τρεις φίλες μένουν σε ένα σπίτι στα Εξάρχεια, και πιο συγκεκριμένα, στην Ερεσού 5. Η πρωταγωνίστρια εργάζεται σε φροντιστήριο, η Χαρά είναι γραφίστρια και εργάζεται εξ’ αποστάσεως και η Μάγδα είναι σερβιτόρα σε ένα κοντινό μπαρ. Οι ζωές τους είναι τόσο απλές, μα συνάμα και περίπλοκες. Τα χρήματα που κερδίζουν τους επιτρέπουν ίσα ίσα να κερδίζουν τα προς το ζην, να βγαίνουν και να πίνουν μέχρι τελικής πτώσεως και να μαζεύονται στο σπίτι της Ερεσού για να συζητούν τους προβληματισμούς τους πνίγοντάς τους στο αλκοόλ, αλλά δεν τους φτάνουν για να πληρώνουν θέρμανση τον χειμώνα. Οι ερωτικοί σύντροφοι αλλάζουν για τις τρεις κοπέλες. Αυτό που δεν αλλάζει, όμως, είναι η φιλία τους.

Αλλά οι τρεις κοπέλες, στο μεταίχμιο μεταξύ πρώτης νιότης και ωριμότητας δεν ξέρουν τι θέλουν… Οπωσδήποτε όχι γάμο και παιδιά πάντως. Οι τρεις τους ψάχνουν τον εαυτό τους μέσα από τις επιλογές τους. Και αναρωτιούνται: τι ρόλο παίζει στη ζωή μας η φιλία, η δουλειά μας, τα ξενύχτια, το ποτά και ο έρωτας;

Η συγγραφέας περιγράφει έναν δύσκολο δρόμο προς την ωριμότητα και την ενηλικίωση ο οποίος περνάει μέσα από έναν μεγάλο έρωτα, μια μεγάλη εγκατάλειψη, ένα ατύχημα, ένα δυστύχημα, έναν θάνατο, μία παραίτηση και ένα ταξίδι. Συνάμα μας προσφέρει μία όψη της νυχτερινής Αθήνας- και όχι μόνο- μιας Αθήνας όμορφης, παρά τα προβλήματά της, μιας Αθήνας στης οποίας τα στενά οι νέοι ερωτεύονται, βολτάρουν, ξενυχτούν, πίνουν, δουλεύουν και, κυρίως, ζουν.

Ο λόγος της Ζαχοπούλου είναι λυρικός, καλοδουλεμένος και η πρωτοπρόσωπη αφήγηση της πρωταγωνίστριας ρέει ομαλά με ελάχιστη μεν πρόζα, αλλά κατορθώνοντας να κρατά σε ενδιαφέρον τον αναγνώστη με την αισθαντικότητα και την εσωτερικότητά του. Η αφήγηση της συγγραφέως είναι δυνατή και θα μας ωθήσει να μπούμε για τα καλά στο πετσί της ηρωίδας και να συμπάσχουμε με τους προβληματισμούς της. Πάνω απ’ όλα, το βιβλίο αποτυπώνει έντονα και πολύ βιωματικά μέσω της αφήγησης της ηρωίδας την αίσθηση της αβεβαιότητας της νιότης, αλλά και την αίσθηση της μεγαλούπολης.

Επιπροσθέτως, η συγγραφέας θα μας καθηλώσει με τις όμορφες περιγραφές της τόσο σχετικά με τα συναισθήματα της ηρωίδας της, όσο και με την περιγραφή των συνοικιών της Αθήνας. Εν κατακλείδι, μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για ένα μυθιστόρημα με σύγχρονες αναφορές και προβληματισμούς που θα συγκινήσει ιδιαίτερα τους αναγνώστες που βρίσκονται στην πρώτη νιότη τους, αλλά και θα θυμίσει στους μεγαλύτερους τα νυχτοπερπατήματα και τους έρωτες της νιότης τους.